நமது ஐந்து உடம்புகளைப்பற்றி இந்த மந்திரங்கள் கூறி வருகின்றன. ஒவ்வோர் உடம்பும் அந்தந்த நிலையில் பிரபஞ்சத்துடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளன. அதாவது நாம் தனிநபர்களாகத் தோன்றினாலும் உண்மையில் பிரபஞ்சத்தின் அங்கமாக உள்ளோம். நமது தூல உடம்பு தூலப் பிரபஞ்சத்துடனும், மன- உடம்பு பிரபஞ்ச மனத்துடனும் இணைக்கப்பட்டுள்ளன. எல்லா மனங்களும் ஒரே தன்மை உடையவை ஒரே பெரிய மனத்தின் பகுதிகள். களிமண் கட்டி ஒன்றை அறிந்தவன், பிரபஞ்சத்திலுள்ள களிமண் அனைத்தையும் அறிந்தவன் ஆகிறான். தன் மனத்தை அறிந்து அடக்குபவன் ஒவ்வொரு மனத்தையும் பற்றிய ரகசியத்தை அறிகிறான்; ஒவ்வொரு மனத்தையும் அடக்க வல்லவன் ஆகிறான். என்கிறார் சுவாமி விவேகானந்தர், இவ்வாறு புத்தியும் அதன் நிலையில் பிரபஞ்ச புத்தியுடன், அதாவது ஒட்டுமொத்த புத்தியுடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த பிரபஞ்ச புத்தியே மஹத். இந்த ஓட்டுமொத்த புத்தி தனி -நபர் புத்திக்கு ஆதாரமாக உள்ளது.
5.2. புத்தியே வேள்வியைச் செய்கிறது; செயல் களைச் செய்வதற்கும் அடிப்படையாக உள்ளது. எல்லா தேவர்களும் புத்தியை ஆதி பரம்பொருளாகப் போற்றுகின்றனர். புத்தி தெய்வீகமானது என்று உணர்ந்து, அதற்கு ஏற்ப செயல்களில் ஈடுபட்டால் வாழும்போதே பாவங்களிலிருந்து விடுபட்டு, எல்லா ஆசைகளும் நிறைவேறப் பெறலாம். முன்பு கூறப் பட்ட மன - உடம்பிற்கு ஆதாரமாக விளங்குவது இந்த புத்தி ஆகும்.
வேள்விபற்றி ஏற்கனவே (1:7) கண்டோம். புத்தியே வேள்வியைச் செய்கிறது என்று இந்த மந்திரம் கூறுகிறது. இதன் பொருள் என்ன?
நாம் பெற்றதையெல்லாம் பிரபஞ்சமாகிய அக்கினியில் திருப்பிக் கொடுக்கும் வண்ணம் வாழ்வதே வேள்வி. ஆனால் அப்படி வாழ்கிறேன் என்று சொல்வதால் மட்டும் வாழ்க்கை ஒரு வேள்வி ஆகிவிடுவதில்லை. நமது சொல்லும் செயலும். ஏன், வாழ்க்கையின் ஒவ்வோர் அம்சமும் அதற்கேற்ப நிகழ வேண்டும். இதில் எதைச் சாதிக்க வேண்டுமானாலும் அதற்கு நம்மிடம் இருக்கின்ற ஒரே கருவி மனம் மட்டுமே நான் விரும்புவது போல் மனம் செயல்பட வேண்டுமானால் அது நமக்கு வசப்பட்டிருக்க வேண்டும்.
மனத்தை வசப்படுத்துவது எப்படி?
மனத்தைவிட உயர்ந்த ஒன்றால் மட்டுமே அதனை வசப்படுத்த முடியும். மனத்தைவிட உயர்ந்தது புத்தி. (மனஸஸ்து பரா: புத்தி: - கட உபநிஷதம் 1.3.10) எனவே புத்தியின் துணையுடன் மனத்தை வசப்படுத்த வேண்டும். ஆனால் புத்தி சாதாரணமாக எல்லோரிலும் செயல் நிலைக்கு வரவில்லை; விழிப்புறவில்லை. அதனை விழிப்புறச் செய்து அதன்மூலம் செயல்கள் செய்யப்படும் போது மட்டுமே செயல்கள் வேள்வியாகப் பரிணமிக்கும். அதாவது, புத்தி விழிப்புற்ற நிலையில் மட்டுமே சாதாரண செயல்களை வேள்வியாகச் செய்ய முடியும்; அவ்வாறு செய்யப்படுகின்ற செயல்களால் பாவ புண்ணியங்கள் சேர்வதில்லை. அத்தகைய ஒருவனிடம் ஆசைகள் ஏதாவது எழுமானால் அவையும் நிறைவேறுகின்றன.
5.3. புத்தியால் ஆன உடம்பைத் தவிர மற்றோர் உடம்பும் உள்ளது. அது இந்த உடம்பின் உள்ளே உள்ளது; ஆனந்தத்தால் ஆனது. புத்தி - உடம்பு இதனால் நிறைக்கப்பட்டுள்ளது. இது புற உடம்பைப் போன்றது; அதுபோலவே தோற்றம் உடையது. இன்பம் இதன் தலை, மகிழ்ச்சி வலது பக்கம், சந்தோஷம் இடது பக்கம், ஆனந்தம் இதன் உடம்பாக உள்ளது. ஆன்மா இதன் கீழ்ப்பகுதியான ஆதாரமாக உள்ளது. இதுபற்றி கீழ்வரும் சுலோகமும் உள்ளது.
ஐந்தாவதாக வருவது ஆனந்த - உடம்பு, இன்பம், மகிழ்ச்சி, சந்தோஷம் ஆகியவை இந்த உடம்பின் அங்கங்களாகக் கூறப்பட்டுள்ளன.
இன்பம் (ப்ரியம்): விருப்பத்திற்குரிய பொருளையோ நபரையோ பார்ப்பதால் பெறும் ஆனந்தம்.
மகிழ்ச்சி (மோத:): விருப்பத்திற்குரியதை அடைவதால் பெறும் ஆனந்தம்.
சந்தோஷம் (ப்ரமோத:): விருப்பத்திற்குரியதை அனுபவிப்பதுப் பெறும் உச்சக்கட்ட ஆனந்தம்.
ஆனந்தம் என்கின்ற நடுப்பகுதியைக் கொண்ட ஆனந்த - உடம்பு இத்தனை விதமான ஆனந்தங்களை உள்ளடக்கியதாக உள்ளது.
ப்ரஹ்ம - ஆன்மா; அஸத் இதி - இல்லை என்று; வேத சேத் - அறிந்தால்; ஸ: - அவன்: அஸத் ஏவ - இல்லாதவனாக; பவதி - ஆகிறான்; அஸ்தி இதி - இருக்கிறது என்று; வேத சேத் - அறிந்தால்; தத; - பிறகு; ஏனம் - அவனை; ஸந்தம் இதி - சான்றோனாக; விது; - அறிகிறார்கள்; தஸ்ய - அதனால்; ய; - எது; பூர்வஸ்ய - முன்பு கூறப்பட்ட தன்; சாரீர ஆத்மா - ஆதாரம்; ஏஷ ஏவ - இதுவே.
6.1. ஆன்மா இல்லை என்று சாதிப்பவன் எதுவும் இல்லாதவனாக ஆகிறான். ஆன்மா இருக்கிறது என்று அறிபவன் எல்லாம் உள்ளவனாக ஆகிறான். இத்தகையவன் சான்றோனாகக் கருதப்படுகிறான். ஆன்மா அந்த ஆனந்தமயமான உடம்பின் ஆதாரமாக இருக்கிறது. இதுபற்றி கீழ்வரும் சுலோகமும் உள்ளது.
ஐந்து உடம்புகளின் தலைவனாக இருக்கிறது ஆன்மா, அதாவது, ஆன்மா ஐந்து உடம்புகளையும் கருவியாகக் கொண்டுள்ளது. இந்த ஆன்மாவே நாம். இந்த ஆன்மா மட்டுமே இறையம்சம் கொண்டது; உணர்வுப் பொருள். இது இருப்பதால்தான் ஐந்து உடம்புகளும் இயங்குகின்றன; உணர்வுடையவைபோல் தோன்றுகின்றன.
ஆன்மா இல்லை என்று கூறும்போது நம்மையே மறுத்தவர்கள் ஆகிறோம். அதனால்தான், அப்படி மறுப்பவன் எதுவும் இல்லாதவனாக ஆகிறான் என்று மந்திரம் கூறுகிறது. அதுபோல், உடம்பு மனம் போன்றவற்றை நாம் என்று கருதாமல் ஆன்மாவை நாம் என்று அறியும்போது நாம் அனைத்தையும் பெற்றவர்கள் ஆகிறோம்.
மனிதன் யார்? என்ற ஆராய்ச்சி இங்கே நிறைவுறுகிறது.
மனிதன்: ஐந்து உடம்புகள்: ஒரு கண்ணோட்டம்
மனிதன் என்று சொல்லும்போது அவனது ஆளுமையைக் (ணீஞுணூண்ணிணச்டூடிtதூ) குறிப்பிடுகிறோம். ஆளுமை என்பதை இந்த உபநிஷதம் ஐந்து அடுக்குகள் கொண்ட ஒரு தொகுதியாகக் காண்கிறது. அவை: அன்னமய ஆன்மா (தூல - உடம்பு), பிராணமய ஆன்மா (பிராண- உடம்பு), மனோமய ஆன்மா ( மன - உடம்பு). விஜ்ஞானமய ஆன்மா (புத்தி - உடம்பு), ஆனந்தமய ஆன்மா ( ஆனந்த - உடம்பு).
இந்த உடம்புகள் ஒவ்வொன்றும் வெவ்வேறு உணர்வு நிலையில் உள்ளவை; பரிணாமத்தின் பல்வேறு படிகளில் உள்ளவை. குழந்தைகளிலும் காட்டு மனிதர்களிலும் முதல் இரண்டு உடம்புகள் மட்டுமே முற்றிலுமாகச் செயல் நிலையில் உள்ளன. நாகரீகமும் அனுபவமும் வாய்ந்தவர்களிடம் மன உடம்பும் முழுமையாகச் செயல்படும். சற்று பக்குவம் பெற்றவர்களில் புத்தி - உடம்பு படிப்படியாக விழித்தெழத் தொடங்குகிறது. வாழ்க்கையின் ஏதோ சில கணங்களில் அவர்கள் அந்த உடம்பின் அனுபவத்தைப் பெறலாம். ஐந்தாவதான ஆனந்த - உடம்பு அனுபூதி பெற்ற மகான்களிடமே முழுமையாகச் செயல்படுகிறது.
ஆனால் உயர்வாழ்வு பற்றி சிந்திக்கின்ற, சிந்திக்கத் தொடங்கியுள்ள ஒவ்வொருவரிடமும் எல்லா உடம்புகளும் செயல்நிலையில் உள்ளன. கண நேரத்திற்காவது நாம் அந்த நிலையில் வாழ்கிறோம். சிலவேளைகளில் நாம் தூல - உடம்பு நிலையில் வாழ்கிறோம். அதாவது உண்பதிலும் உடம்பைப் பராமரிப்பதிலும் நமது நேரம் செலவழிகிறது. பிராண- உடம்பு என்பது பிராண சக்தியைக் குறிக்கிறது. எல்லா உடம்புகளும் செயல்படுவதற்கான சக்தியை அது அளிக்கிறது. சிலவேளைகளில் சிந்திக்கிறோம். கற்பனை செய்கிறோம். அப்போது மன - உடம்பு நிலையில் வாழ்கிறோம். சிலவேளைகளில் உள்ளதை உள்ளபடி காண்கிறோம். அதாவது உலகம் என்பதன் உண்மை, இறைவனை நாடவேண்டுவதன் அவசியம் போன்றவை நம்மில் எழுகின்றன. இது புத்தி - உடம்பின் செயல்பாடு. அனைத்தையும் மறந்து சிலநேரங்களில் நாம் ஆனந்தத்தில் திளைப்பதுண்டு. அது ஆனந்த- உடம்பின் செயல்நிலை. நமது மனப்பக்குவத்தின் உயர்வுக்கு ஏற்ப நாம் இந்த உணர்வு நிலைகளில் வாழ்வதும் அதிகரிக்கிறது.
இந்த ஒவ்வோர் உடம்பும் தூல - உடம்பைப் போலவே உள்ளது. ஒவ்வொன்றின் உள்ளே அடுத்த உடம்பு உள்ளது. தூல - உடம்பின் உள்ளே பிராண - உடம்பு தூல - உடம்பை நிறைத்தபடி உள்ளது. பிராண- உடம்பை நிறைத்தபடி மன - உடம்பு, மன - உடம்பை நிறைத்தபடி புத்தி - உடம்பு, புத்தி - உடம்பை நிறைத்தபடி ஆனந்த - உடம்பு, ஒன்றிற்குள் ஒன்று என்பதை அப்படியே புரிந்துகொள்ளக் கூடாது. ஒவ்வொன்றும் தனித்தனியானவை அல்ல, ஒன்றையொன்று சார்ந்தது, ஒன்றைவிட அடுத்தது நுண்ணியது என்பதே இதன் பொருள்.
இந்த ஐந்து உணர்வு நிலைகளையும் கடந்து ஆன்மா உள்ளது.
5. கடவுள் (6.2-8)
கடவுளை யார் அடைவார்கள்?
அறிந்தவற்றிலிருந்து அறியாத உண்மைகளுக்கு நம்மை அழைத்துச் சென்றுகொண்டிருக்கிறது இந்த உபநிஷதம், உடம்பு, மனம் என்று தொடங்கி படிப்படியாக ஆன்மா வரை கூறப்பட்டது. அடுத்ததாக கடவுளைப்பற்றி வருகிறது.
அதாதோஸனு ப்ரச்னா உதா வித்வானமும் லோகம் ப்ரேத்ய கச்சன கச்சதீ (8) (1. இந்த எண்கள் வேத பாராயணத்திற்கு உரியவை, ஒரு சாதாரண எழுத்தை உச்சரிப்பதற்கான நேரம் ஒரு மாத்திரை. இந்த எண் குறிக்கப்பட்ட எழுத்தை அந்த எண்ணுக்கேற்ப நீட்டி உச்சரிக்க வேண்டும்.) ஆஹோ வித்வானமும் லோகம் ப்ரேத்ய கச்சித் ஸமச்னுதா (8) //6.2//
6.2. இப்போது கீழ்வரும் கேள்விகள் எழுகின்றன; உயிர்நீத்தபிறகு பாமரன் கடவுளை அடைகிறானா அல்லது ஆன்மாவை உணர்ந்தவன் அடைகிறானா?
கடவுள் என்ற தலைப்பினுள் நுழைவதற்கு ஓர் அறிமுகமாக அமைகின்றன இந்தக் கேள்விகள்.
தவத்தால் தோன்றிய உலகம்: 6.3 - 7.1:
இறைவன் உலகைப் படைத்தார் எப்படி? தவத்தினால், இந்த உலகம் அற்புதமானது. மேன்மையானது. மேன்மையான, அற்புதமான ஒன்று வேண்டுமானால் அதற்கு வழி தவம் என்பதை இந்த மந்திரம் காட்டுகிறது.
6.3 நான் பிறப்பேனாக! நான் பலவாக ஆவே னாக! என்று இறைவன் விரும்பினார். அதற்காக தவத்தில் ஈடுபட்டார். தவம் செய்து இந்த அனைத்தையும் படைத்தார். படைத்த பிறகு படைப்பினுள் அவரே நிறைந்தார். வெளிப் பட்டவை - வெளிப்படாதவை, விளக்கப்பட்டவை - விளக்கப்படாதவை, இருப்பிடம் உடையவை - இருப்பிடம் இல்லாதவை, அறிவு - அறியாமை, உண்மை - உண்மையற்றவை என்று அனைத்துமாக அவரே ஆனார். அதனால் அவர் அனைத்திற்கும் அடிப்படை என்று அறியப்படுகிறார். அதுபற்றி இந்தச் சுலோகமும் உள்ளது.
7.1 ஆரம்பத்தில் எதுவும் இல்லை பிறகு தோற்றம் உண்டாகியது. இறைவன் தம்மைத் தாமே தோற்றுவித்தார். அதனால் தானே தோன்றியவர். என்று கூறப்படுகிறார்.
படைப்பு என்பது சுழற்சியாக (ஞிதூஞிடூஞு) நடைபெறுவதாக வேதங்கள் கூறுகின்றன. அதாவது திடீரென எதுவும் தோன்றவில்லை; படைப்பும் ஒடுக்கமும் தொடர்ந்து மாறிமாறி வந்துகொண்டிருக்கின்றன. எவ்வாறு நம்வாழ்வில் விழிப்பு நிலையும் தூக்கமும் தொடர்ந்து மாறிமாறி வருகின்றனவோ அவ்வாறு படைப்பும் ஒடுக்கமும் தொடர்ந்து நிகழ்ந்த வண்ணம் உள்ளன. எனவே ஆரம்பம் என்றால் ஒரு சுழற்சியின் ஆரம்பம் என்று பொருள். ஆரம்பம் என்பதற்கு யுகத்தின் ஆரம்பம் என்றுதான் பொருள். பிரபஞ்சம் முழுவதன் ஆரம்பம் என்று அதற்கு ஒருபோதும் பொருள் இல்லை. படைப்பிற்கு ஓர் ஆரம்பம் இருப்பது இயலாத காரியம். என்று இதனை விளக்கிறார் சுவாமி விவேகானந்தர்.
ஆரம்பத்தில் எதுவும் இல்லை என்றால் அனைத்தும் ஒடுக்க நிலையில் இருந்தன என்பது பொருள்.
யத் வை - எது உள்ளதோ; தத் - அது; ஸுக்ருதம் - தானே தோன்றியது; ஸ; - அவர்; ரஸ: வை - ஆனந்த மயமானவர்; அயம் - இந்த; ரஸ; ஹி - ஆனந்தத்தை; லப்த்வா ஏவ - பெற்றதாலேயே; ஆனந்தீ - ஆனந்தமாக; பவதி - இருக்கிறான்; அன்யாத் க: - வேறு யார்; க; - யார்; ப்ராண்யாத் - வாழ; யத் ஆனந்த; - எந்த ஆனந்தம்; ஏஷ; - இந்த; ஆகாசே - இதய வெளியில்; ந ஸ்யாத் - இல்லாவிட்டால்; ஏஷ ஹி ஏவ - அவரே; ஆனந்தயாதி - ஆனந்தம் தருகிறார்.
7.2. எது உள்ளதோ அது தானே தோன்றியது, அந்த இறைவன் ஆனந்த மயமானவர். அவரிட மிருந்து ஆனந்தத்தைப் பெற்றதாலேயே மனிதன் ஆனந்தத்தை அனுபவிக்கிறான். இதய வெளியில் அந்த ஆனந்தம் இல்லாவிட்டால் யார்தான் வாழ முடியும்? அவரே ஆனந்தம் தருபவர்.
மலர்களை, மலையை, நதிகளை, கடலை, வானத்தை, நிலவை ரசிக்கிறோம். ஆனால் அந்த ரசனையில் பெறும் ஆனந்தம் எங்கிருந்து வருகிறது? மலர்களிலும் நதிகளிலும் இருந்தா? இல்லை என்கிறது. இந்த மந்திரம் ஆனந்தம் நம்முள்ளேயே உள்ளது. ரசிப்பதற்கான மனநிலையில் நாம் இருந்தால் மட்டுமே மலர்களும் மலைகளும் இன்பத்தைத் தரமுடியும். இல்லாவிடில் அவை நமக்கு இன்பத்தைத் தர முடியாதது மட்டுமின்றி, சிலவேளைகளில் ஆழ்ந்த துக்கத்தை எழுப்புவனவாகக் கூட அவை அமைவதை நாம் உணர்வ துண்டு. எனவே இன்பம் நம்முள் உள்ளது.
இன்பம் நம்முள் உள்ளது என்பதன் பொருள் என்ன? நம்முள் இருப்பது ஆன்மா. அது இறைவனின் அம்சம். இறைவன் ஆனந்தமயமானவர். எனவே ஆன்மாவும் ஆனந்தம் நிறைந்தது. அந்த ஆன்மா நம்முள் எங்கே இருக்கிறது? இதய வெளியில் (1:6:1) ஆனந்தத்தின் உறைவிடமான ஆன்மா அங்கே இருப்பதால்தான் நாம் இன்பம் பெற முடிகிறது.
7.3 இறைவன் காண முடியாதவர்; உடம்பு இல்லாதவர், விளக்க முடியாதவர்; ஆதாரம் இல்லாதவர்; பயம் அற்றவர். அந்த இறைவனில் நிலைபெறும்போது மனிதன் பயமற்ற நிலையை அடைகிறான். அவரிலிருந்து சிறிது விலகினாலும் அவனுக்குப் பயன் உண்டாகிறது. சிந்திக்காத பண்டிதனுக்கு இறைவனே பயத்தின் காரணமாகி விடுகிறார்.
இறைவன் பயமின்மையின் உறைவிடமாக இருக்கிறார். அவரை அணுகுந்தோறும், அவரை வாழ்க்கையின் ஆதாரமாகக் கொள்ளுந்தோறும் பயம் நம்மைவிட்டு விலகுகிறது. அவரில் நிலைபெறும்போது முழுமையாக பயமற்றவர்கள் ஆகிறோம்.
சிந்திக்காத பண்டிதன் யார்? இந்த உலகை உலகமாகக் காண்பவன். இந்த உலகமாக இருப்பவர் இறைவன் என்பதை 2:6,3- இல் கண்டோம். அதை உணராமல், உலகை அதன் பல்வேறு தோற்றங்களுடன் காணும்போது இயல்பாகவே பயம் வருகிறது. இதனை ஸ்ரீராமகிருஷ்ணர் அழகாக விளக்குகிறார். புலித்தோலைப் போர்த்திக்கொண்டு ஒருவன் அனைவரையும் பயமுறுத்தினான். அவனது வெளித்தோற்றத்தை வைத்து புலி என்று நம்பியவர்கள் பயந்து ஓடினர். ஆனால் உண்மையை அறிந்தவன் மட்டும், டேய்! நீ யார் என்று எனக்குத் தெரியும். நீ நம்முடைய ஹரிதானே? என்று கேட்டான். அவ்வளவுதான். புலிவேஷக்காரன் சிரித்துக்கொண்டே மற்றவர்களைப் பயமுறுத்திச் சென்றான். அதுபோல் புறத்தோற்றமான உலகைக் காண்பவன் பயப்படுகிறான்.
8. இறைவன்மீது கொண்ட பயத்தால்தான் காற்று வீசுகிறது; சூரியன் உதிக்கிறான்; நெருப்பு சுடுகிறது; இந்திரன் வேலை செய்கிறான்; ஐந்தாவதான மரணம் நடைபோடுகிறது.
இறைவன்மீது கொண்ட பயத்தினால்தான் இயற்கை செயல்படுவதாக இந்த மந்திரம் கூறுகிறது. அதாவது இயற்கையின் தலைவராக, இயற்கையை ஆள்பவராக உள்ளார் இறைவன்.
6. இன்பம் (9.1-9.12) இன்பத்தின் அளவீடு: 9-1-9.10
உபநிஷதங்கள் ஒவ்வொன்றும் இறைவாழ்விற்கான ஒரு தனிப் பாதையைக் காட்டுவதாக ஆரம்பத்தில் (பக்.15) கண்டோம். இது வித்யை எனப்படும். தைத்திரீய உபநிஷதம் இரண்டு வித்யைகளைக் கூறுகிறது. இங்கே வருவது ஆனந்தமய வித்யை.
சாதாரண மனித வாழ்க்கை இன்பத்தை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது. பொதுவாக மனிதன் இறைவனை நாடாமல் இருப்பதற்கும் அதுவே காரணம். இறைவனை நாடினால் எங்கே இன்பங்களை இழக்க நேருமோ என்று அஞ்சுகிறான். அவன் அவனுக்கு உண்மை நிலைமையைப் புரியவைத்து, அவனை இறை வழியில் செலுத்துகிறது. இந்த வித்யை, இறைவனைப் பெறுவதால் வருகின்ற இன்பம் உலக இன்பங்களைவிட எத்தனையோ மடங்கு பெரியது என்று இந்த மந்திரங்கள் பட்டியல் இடுகின்றன. 11- ஆம் மந்திரம் இந்த வித்யையால் பெறப்படுகின்ற மிக மேலான இன்பமான இறையனுபூதியையும் கூறுகிறது.
9.1. இன்பத்தின் அளவீட்டைப் பார்ப்போம். நல்ல, வாலிப மிடுக்கு உடைய, அறிவாளியான, சுயக் கட்டுப்பாடு உடைய, மன உறுதிகொண்ட, பலசாலி யான இளைஞன் ஒருவனை அளவுகோலாகக் கொள் வோம். அத்தகையதோர் இளைஞனுக்கு எல்லாவித செல்வங்களாலும் நிறைந்த இந்த பூமி உரியதாவ தாக வைத்துக்கொள்வோம். அந்த இளைஞன் பெறும் இன்பம் ஒரு மனித இன்பம். அத்தகைய நூறு மனித இன்பங்கள் சேர்ந்தால் அது ஒரு மனித - கந்தர்வ இன்பம், ஆசைகள் அற்றவனும் அறிவாளியுமான ஒருவன் இந்த இன்பத்தைப் பெறுகிறான்.
9.2. நூறு மனித -கந்தர்வ இன்பங்கள் ஒரு தேவ கந்தர்வ இன்பம். ஆசைகள் அற்றவனும் அறிவாளி யுமான ஒருவன் இந்த இன்பத்தைப் பெறுகிறான். (1. 9.2-9.10 வரையுள்ள மந்திரங்களின் பதவுரை 9.1- ஆம் மந்திரத்தில் பதவுரை போன்றதே.)
சிர லோக லோகானாம் - நீண்ட ஆயுளை உடைய; பித்ருணாம் - முன்னோர்களின்
9.3. நூறு தேவ - கந்தர்வ இன்பங்கள் நீண்ட ஆயுளை உடைய முன்னோர்களின் ஒரு - இன்பத் திற்குச் சமம்.ஆசைகள் அற்றவனும் அறிவாளி யுமான ஒருவன் இந்த இன்பத்தைப் பெறுகிறான்.
9.4. நூறு பித்ரு - இன்பங்கள் தேவலோகத்தில் பிறந்த தேவர்கள் அனுபவிக்கின்ற ஒரு தேவ- இன்பம், ஆசைகள் அற்றவனும் அறிவாளியுமான ஒருவன் இந்த இன்பத்தைப் பெறுகிறான்.
9.5. நூறு தேவ - இன்பங்கள் ஒரு கர்மதேவ- இன்பம், செயல்களின்மூலம் தேவ நிலையை அடைந்தவர்கள் கர்ம தேவர்கள், ஆசைகள் அற்றவனும் அறிவாளியுமான ஒருவன் இந்த இன்பத்தைப் பெறுகிறான்.
9.10. நூறு பிரஜாபதி - இன்பங்கள் ஒரு பிரம்ம இன்பம் ஆசைகள் அற்றவனும் அறிவாளியுமான ஒருவன் இந்த இன்பத்தைப் பெறுகிறான்.
பிரம்மா என்பவர் படைக்கும் கடவுள்.
இந்த மந்திரங்களில் (9.1-9.10) கூறப்பட்ட தேவ, கந்தர்வ இன்பங்கள் எல்லாம், மனிதன் இறந்த பிறகு ஏதோ உலகங்களில் அனுபவிக்கப்படுகின்றன இன்பம் அல்ல, அவை இங்கேய அனுபவிக்கப்படுகின்ற இன்பங்கள் ஆகும்.
இன்பத்தைப்பற்றிய ஓர் அடிப்படை உண்மையை இங்கே நாம் காண்கிறோம். பொதுவாக, செல்வங்களைப் பெருக்குவதாலும் சூழ்நிலையை மாற்றுவதாலும் அதிக இன்பம் பெறலாம் என்று நினைக்கிறோம். குறிப்பிட்டுச் சொல்வதானால், புற உலகிலிருந்துதான் இன்பம் கிடைப்பதாக நினைக்கிறோம். ஆனால் நம்முள் இருந்துதான் ஆனந்தத்தைப் பெற முடியும் என்பதை ஏற்கனவே (2:7.2) கண்டோம். எனவே புறவுலகில் எத்தனை மாற்றங்கள் செய்தாலும் அதனால் இன்பத்தின் அளவு அதிகரிப்பதில்லை. ஒரு மாம்பழம் சாப்பிட்டால் ஓர் இன்பமும், பத்து மாம்பழங்கள் சாப்பிட்டால் பத்து மடங்கு இன்பமும் ஒருபோதும் கிடைப்பதில்லை. புறஉலகப் பொருட்களின் எண்ணிக்கையையோ அளவையோ அதிகரிப்பதால் இன்பத்தின் அளவு அதிகரிப்பதில்லை.
அக உணர்வில் மாற்றங்கள் செய்து, அதன்மூலம் ஆன்மாவை நெருங்கும்போது மட்டுமே இன்பத்தின் அளவு அதிகரிக்கிறது என்பதை இந்த மந்திரங்கள் ஆணித்தரமாகக் கூறுகின்றன. மனித இன்பம் முதலில் வைக்கப்பட்டது (9.1). அதன் பிறகு தொடரும் மந்திரங்களில் ஆனந்தத்தின் அளவீடு அதிகரிக்கப்பட்டது. ஆனால், அங்கெல்லாம், அவ்வாறு அதிகரித்த இன்பத்தை அனுபவிப்பவன். ஆசைகள் அற்றவனும் அறிவாளியுமான ஒருவன் என்று கூறப்பட்டது. செல்வம் அதிகம் உள்ளவனோ மற்ற சுகபோக வசதிகள் அதிகம் உள்ளவனோ அதிக இன்பத்தை அனுபவிக்கிறான் என்று சொல்லப்படவில்லை.
ஆசைகள் அற்றவனே இன்பத்தை அனுபவிக்கறான் என்பது மிக முக்கியமாக கருத்தில் கொள்ளப்பட வேண்டிய ஒன்றாகும். இந்த அடிப்படை உண்மை எந்தக் காலத்தையும் விட இந்தக் காலத்திற்கு மிகவும் பொருந்துவதாகும். ஆசைகள் குறையக்குறைய இன்பம் பெருகும். ஆசைகள் குறைவது மட்டும் போதாது. ஆசைகளைக் குறைக்கின்ற அதே நேரத்தில் அக உணர்வில் மாற்றங்களைச் செய்து, ஆன்மாவை அணுகுவதன்மூலம் அதிக இன்பத்தைப் பெறுவது எப்படி என்பதை அவன் அறிந்திருக்க வேண்டும். அதனால்தான் அவன் அறிவாளியாக இருக்க வேண்டும். என்று மந்திரம் கூறியது. அதிக இன்பத்தைப் பெறுவதற்கு முதற்படி ஆசைகளைக் குறைப்பது; அக நாட்டம் இரண்டாம் படி.
இன்பத்தின் எல்லையும் இறையனுபூதியின் நான்கு விளைவுகளும்: 9.11-9.12
படிப்படியாக அதிகரித்து வந்த இன்பம் இறையனுபூதியில் அதன் எல்லையைத் தொடுகிறது.
9.11 இந்த மனிதனில் இருப்பவரும் அந்தச் சூரியனில் இருப்பவரும் ஒருவரே, இந்த உண்மையை அறிபவன் உலக உணர்விலிருந்து விடுபடும்போது அன்னமயம், பிராண மயம், மனோ மயம், விஜ்ஞான மயம், ஆனந்த மயம் ஆகிய உடம்புகளைக் கடந்து செல்கிறான். அதுபற்றி இந்தச் சுலோகமும் உள்ளது.
இறையனுபூதியின் மிக உயர்ந்த நிலை இங்கே கூறப்படுகிறது.
சூரியன் இங்கே ஒரு சின்னமாகக் கொள்ளப்பட்டுள்ளது. மனிதன், இயற்கை என்று எல்லா இடங்களிலும் இருப்பவர் ஒருவரே என்பதை உணர்கின்ற ஒருவன் இன்பத்தின் எல்லையை அனுபவிக்கிறான். இறையனுபூதியின் முதல் விளைவு இது.
இத்தகைய காட்சியைப் பெறுபவன் உலக உணர்விலிருந்து விடுபடுகிறான். அதாவது உலகம் உலகமாகத் தெரியாமல் இறைமயமாக அவனுக்குக் காட்சியளிக்கிறது. அவள் மீண்டும் பிறப்பற்றவன் ஆகிறான். சாதாரண மனிதன் இறக்கும்போது தூல உடம்பு (அன்னமயம்) மட்டுமே விடுபடுகிறது; மற்ற நான்கு உடம்புகளும் பிறப்பு - இறப்பு பயணத்தைத் தொடர்கின்றன. இறையனுபூதி பெற்றவனின் விஷயத்தில் அனைத்து உடம்புகளும் விடுபடுகின்றன. அதாவது அவன் மீண்டும் பிறப்பதில்லை. இறைவனில் நிலைபெறுகிறான். இறையனுபூதியின் இரண்டாவது விளைவு இது.
9.12. யாரை அடைய இயலாமல் மனமும் வாக்கும் திரும்புகின்றனவோ அவரே இறைவன் அவரை அனுபூதியில் உணர்கின்ற இறையானந்தத்தை அறிபவன் எதற்கும் பயப்படுவதில்லை. நான் ஏன் நன்மை செய்யவில்லை? நான் ஏன் தீமை செய் தேன்?போன்ற எண்ணங்கள் அவனை அலைக் கழிப்பதில்லை. இத்தகைய எண்ணங்கள் அவனை திடப்படுத்தவே செய்கின்றன. இவ்வாறு அறிபவனது ஆன்ம ஞானம் உறுதிப்படுகிறது.
இவ்வாறு உபநிஷதம் நிறைவுறுகிறது.
இறையனுபூதியின் மூன்றாம் விளைவு பயமின்மை.
நான்காவதாக, நன்மை - தீமை, இன்பம் - துன்பம் போன்ற இருமைக் கருத்துக்களிலிருந்து விடுபட்ட நிலை. எங்கும் இறையுணர்வையே காண்கின்ற ஒருவன் எதையும் பிரித்துக் காண்பதில்லை. நன்மை, தீமை அனைத்தும் அவனுக்கு எல்லாம் இறைமயமாகத் தெரிகிறது.
ஓம் ஸஹ நாவவது...
இதி தைத்திரீயோபநிஷதி ஆனந்தவல்லி ஸமாப்தா
3. கடவுள் (பிருகு வல்லீ)
வருண முனிவர் தன் மகனான பிருகுவிற்குப் போதிக்கின்ற பகுதி ஆதலால் இந்தப் பகுதி பிருகு வல்லி என்று பெயர் பெற்றது.
வாழ்க்கையை எப்படி அமைத்துக் கொண்டால் நாம் வாழ முடியும். என்பதை முதற்பகுதியில் கண்டோம். இரண்டாம் பகுதி நம்மைப்பற்றி ஆராய்ந்தது. வாழ்க்கை, அதாவது உலகம், நாம் அதாவது மனிதன் ஆகிய இரண்டிற்கும் தலைவர் கடவுள், கடவுள்பற்றி ஏற்கனவே இரண்டாம் பகுதியில் (2:6-2:8) ஆரம்பித்த ஆராய்ச்சி இந்தப் பகுதியில் தொடர்கிறது. கடவுளில் நிலைபெற்ற பிறகும் உலகை மறுக்காதிருப்பது பற்றிய விளக்கத்துடன் உபநிஷதம் நிறைவுபெறுகிறது.
உணவுபற்றிய நான்கு முக்கியமான நியதிகளையும் இங்கே நாம் காண்கிறோம்.
ஆச்சாரியர், சீடர் ஆகிய நம் இருவரையும் இறைவன் காப்பாராக! அறிவின் ஆற்றலை நாம் இருவரும் அனுபவிக்குமாறு ஊக்குவிப்பாராக! நாம் இருவரும் ஈடுபாடுமிக்க ஆற்றலுடன் உழைப்போமாக! கற்றது நமக்குப் பயனுள்ளதாக விளங்கட்டும்! எதற்காகவும் நாம் ஒருவரையொருவர் வெறுக்காமல் இருப்போமாக!
1. கடவுள் யார்? (1.1-6.1)
வருண முனிவரின் மகன் பிருகு, அவன் தன் தந்தையை அணுகி, கடவுள் என்பவர் யார்? என்று கேட்டான். அதற்கு வருணர் ஒருசில விளக்கங்களைக் கூறி தவம் செய்து உண்மையை அறியுமாறு கூறினார். தவம் செய்து படிப்படியாக உண்மையை உணர்ந்தான் பிருகு, இவ்வாறு படிப்படியாக உண்மையை அறிகின்ற முறையே தைத்திரீய உபநிஷதம் கூறும் இரண்டாவது வித்யையான பார்கவீ வாருணீ வித்யை.
1.1 வருண முனிவரின் மகன் பிருகு, அவன் தந்தையை அணுகி தெய்வத்திற்கு நிகரானவரே. கடவுள் என்பவர் யார் என்பதை எனக்கு உபதேசியுங்கள் என்று கேட்டான். அதற்கு அவர், உணவு, பிராணன், கண், காது, மனம், பேச்சு ஆகியவையே கடவுள் என்று கூறினார்.
இந்தப் பதிலிலிருந்து, பிருகுவால் எதையும் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. உணவு, பிராணன் போன்றவை எப்படி கடவுளாக முடியும்? என்று குழம்பி நின்றான். அவன், அவனது நிலைமையைக் கண்ட வருண முனிவர், அவன் புரிந்துகொள்வதற்காக, தாம் கூறியதைச் சற்று தெளிவுபடுத்தினார்.
1.2. வருண முனிவர் உபதேசத்தைத் தொடர்ந்தார்; யாரிடமிருந்து இந்த உயிரினங்கள் அனைத்தும் பிறக்கின்றனவோ, பிறந்தவை யாரால் வாழ் கின்றனவோ, மரணத்திற்குப் பிறகு யாரிடம் ஒடுங்கு கின்றனவோ அவரே கடவுள், அவரை அறிய முயற்சி செய். இந்த உபதேசத்தைக் கேட்டதும் பிருகு தவத்தில் ஈடுபட்டான். தவம் நிறைவுற்ற பிறகு.....
Subscription 
நேரடி ஒளிபரப்பு 
மனிதன்
கடவுள் யார்?
