கை, கால்கள் நன்றாக இருக்கும் ஒருவன் நம்மிடம் பிச்சை கேட்டு வந்தால், எல்லாம் நல்லாத்தானே இருக்கு! உழைச்சு பிழைக்க வேண்டியது தானே! என்று சொல்லி விரட்டுவோம் இல்லையா? இதே போன்ற நிலைமை சுவாமி விவேகானந்தருக்கும் ஏற்பட்டது. சுவாமி விவேகானந்தர் காவி வேஷ்டியும், சட்டையுமாக ஊரெல்லாம் வலம் வருவது கண்ட ஒரு இளைஞன், இதெல்லாம் ஒரு பிழைப்பா! நீயெல்லாம் உழைத்து பிழைக்கக்கூடாதா? வயித்துக்காக இப்படி பிச்சை எடுக்க வருகிறாயே! என்று கடுமையாகத் திட்டிவிட்டார். விவேகானந்தர் இதுகேட்டு ரொம்பவே மனம் நொந்து விட்டார். அதேநேரம், அந்த நபரின் பேச்சில் இருந்த நியாயத்தையும் உணர்ந்தார். அவர் சொல்வதும் சரிதானே! சந்நியாசியானாலும், உழைப்பதற்கு உடல் இருக்கிறதே!

அதேநேரம், உழைப்பு...அது...இது எனத்திரிந்தால், இறைவனை அடையும் மார்க்கத்தை கைவிட வேண்டியிருக்குமே! குழம்பிப்போன அவர் காட்டுக்குச் சென்று தவமிருந்து உயிரை விடுவதென தீர்மானித்து விட்டார். தவத்தையும் தொடங்கி கண்மூடி அமர்ந்து விட்டார். ஒருநாள், புலி ஒன்று வந்தது. அவர் முன்னால் நின்றது. தற்செயலாகக் கண்திறந்த சுவாமி புலியை உற்றுப்பார்த்தார். அப்போது புலி அவரை நோக்கி வந்தது. என்ன நினைத்ததோ தெரியவில்லை! சற்று தள்ளி படுத்துக் கொண்டது. பாவம் இந்தப்புலி! அதற்கு கடும் பசி போலும், நடக்கக்கூட தெம்பில்லாமல் படுத்துவிட்டது, என்றெண்ணிய விவேகானந்தர், புலியின் அருகில் செல்ல எழுந்தார். புலியும் எழுந்தது. ஆனால், எங்கோ ஓடிவிட்டது. இறைவா! புலி வந்தும் என்னை விட்டுவிட்டது. என்னை எதற்காக இந்தப் பூமியில் வாழ வைத்திருக்கிறாய்? வேறு என்ன பயனை எதிர்பார்க்கிறாய்? என்ற விவேகானந்தர், மனதைத் தேற்றிக்கொண்டார். மரண முடிவைக் கைவிட்டு அங்கிருந்து புறப்பட்டார்.