வாசவதத்தை என்ற அழகு தேவதை மதுரா நகரில் வசித்தாள். அவள் ஒரு நடனமாது. அங்கிருந்த செல்வந்தர்கள் அவள் ஆட்டத்தை மட்டுமல்ல, அவளையும் ரசிப்பார்கள்.  ஒருமுறை உபகுப்தர் என்ற புத்தத்துறவி அவள் வீட்டு முன் வந்து நின்று, பிச்சையிடுங்கள் தாயே! என கூவினார். பிச்சை கேட்டாலும் கூட, அந்தக் குரல் இனிமையாகவும் கனிவாகவும் இருக்கவே, பணிப்பெண்களை அனுப்பாமல் வாசவதத்தையே வெளியே வந்தாள். பிச்சை பாத்திரத்தை நீட்டினார் துறவி. அவள் அவரை வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக் கொண்டுஇருந்தாள். இவர் துறவியாக இருந்தாலும், எவ்வளவு அழகாக இருக்கிறார். ஆகா...இந்த ஆணழகன் வாழ்க்கை முழுக்க என்னோடு இருந்தால்.... அவள் அவர் மேல் கண்டதும் காதல் கொண்டாள். துறவியே! உள்ளே வாருங்கள். இனி இந்த மாளிகை, இங்கிருக்கும் சொத்து, சுகம்... ஏன்... நான் கூட உங்களுக்கே சொந்தம். இனி பிச்சை எடுக்கத் தேவையில்லை. சொகுசாக இங்கேயே வாழலாம்,... அவள் அழைத்தாள்.

அம்மா! இப்போதைக்கு என் துணை உனக்கு தேவையில்லை. உனக்கு எப்போது என் துணை தேவைப்படுகிறதோ, அப்போது நானே உன்னைத் தேடி வருவேன்,. அவர் அங்கிருந்து நகர்ந்து விட்டார். ஆண்டுகள் உருண்டோடின. வாசவதத்தையின் அழகு மங்கிற்று. அவளைத் தேடி வருவோர் குறைந்தனர். வந்தவர்கள் தந்த சுகமோ உடலெங்கும் நோயாயிற்று. உடலில் சீழ் வடிந்தது. சொத்து சுகம் பறிபோயிற்று. அவள் யமுனை ஆற்றங்கரையில் பிச்சைக்காரி போல், கவனிப்பாரில்லாமல் கிடந்தாள். அப்போது அம்மா என்ற குரல் கேட்டது. துறவி ஒருவர் அவளருகே வந்தார். ஐயா! தாங்கள் யார்? தங்களுக்கு என்ன வேண்டும்? வாசவதத்தை ஈன ஸ்வரத்தில் கேட்டாள். எனக்கு ஒன்றும் தேவையில்லை. இப்போது என் உதவி தான் உனக்கு தேவை,. இந்த வார்த்தைகள் எப்போதே கேட்டது போலிருக்கவே, அவளது கண்கள் வியப்பால் விரிந்தன. நீங்களா! ஆம்! அன்றொரு நாள் உன் மாளிகைக்கு பிச்சை கேட்டு வந்த அதே உபகுப்தன் தான். இன்று என் உதவி உனக்கு தேவை தானே! என்றவர், அவளது
உடலில் வழிந்த சீழை துடைக்க ஆரம்பித்தார்.