ஒரு துன்பம் வருகிறதென்றால், ஆரம்பத்திலேயே ஆண்டவனிடம் சரணடைந்து விடுவது நல்லது. ஒரு நெய் வியாபாரி கலப்பட நெய் விற்றதாகக் கைது செய்யப்பட்டு, நீதிமன்றத்தில் நிறுத்தப்பட்டார். நீதிபதி அவரிடம், வியாபாரியே! நீரே இந்தக் கலப்பட நெய் முழுவதையும் குடிக்க வேண்டும், அல்லது 20 கசையடி பெற வேண்டும், இரண்டும் முடியாவிட்டால் பத்து லட்சம் அபராதம் கட்ட வேண்டும், என்றார். வியாபாரிக்கு பத்துலட்சத்தை விடுவதாவது! சரி நெய்யைக் குடித்து விடுவோம் என்று நெய்யைக் குடிக்க ஆரம்பித்தார். ஆனால், நாற்றம் குமட்டியது. ஒரு அளவுக்கு மேல் குடிக்க முடியவில்லை. எனவே, கசையடி வாங்கிக் கொள்வதாக அறிவித்தார்.

கசையடி சுள் சுள்ளென விழவே, ஐயோ! அம்மா! என கதறினார். பதினைந்து அடி வாங்கிய  பிறகு, அதற்கு மேல் அடி வாங்கினால் இறந்து விடுவோம் என பயந்து, அடியை நிறுத்தச் சொன்னார். பத்து லட்சத்தை அபராதம் கட்டிவிட்டு தப்பித்தால் போதுமென ஓடினார். இப்படித்தான், மனிதர்களும் துன்பத்தின் ஆரம்பக் கட்டத்திலேயே, அதைத் துடைக்க கடவுளைச் சரணடைவதில்லை. ஒரு கட்டத்தைத் தாண்டியதும், ஒரே ஒரு பொழுது மட்டும் கோயில் பக்கம் தலைகாட்டுகிறார்கள். துன்பம் எல்லை மீறியதும், கோயிலே கதியெனக் கிடக்கிறார்கள். இன்பமோ, துன்பமோ எது வந்தாலும், இறைவா! எல்லாம் உனதருள், நீயே பார்த்துக் கொள், என ஆரம்பத்திலேயே அவனிடம் பொறுப்பை ஒப்படைத்து விடுங்கள். அவன் பார்த்துக் கொள்வான்.