ஒரு துறவியை இளைஞர் பட்டாளம் சந்தித்தது. சுவாமி! கடவுள்... கடவுள் என்கிறீர்களே! அவர் எங்கே இருக்கிறார்? என்ன செய்கிறார்? எப்படி இருப்பார்? என்றெல்லாம் கேலியாகக் கேட்டார்கள். துறவி அவர்களிடம், ஒரு சட்டியில் பால் கொண்டு வாங்களேன், என்றார். பால் வந்தது. அவர் அதையே உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அவ்வப்போது, விரலை உள்ளே விட்டு துழாவிப் பார்த்தார். சட்டியை எடுத்து சுற்றியசைத்தார். தரையில் வைத்தார். திரும்பவும் உற்றுப்பார்த்தார். இப்படியே, இரண்டு மூன்று முறை அவர் பார்த்துக் கொண்டிருக்கவே, பொறுமையிழந்த இளைஞர்கள், சுவாமி! நாங்கள் கடவுள் எங்கே எனக்கேட்டால், நீங்கள் பால் சட்டியை வைத்து விளையாடிக் கொண்டிருக்கிறீர்களே! என்று கத்தினர்.

அமைதி...அமைதி... என்ற துறவி, பாலில் வெண்ணெய் இருக்கிறதா என துழாவிப்பார்த்தேன், என்றார். அட அறிவிலி துறவியே! வெண்ணெய் எடுக்க வேண்டுமானால், முதலில் பாலைத் தயிராக்க வேண்டும். அதைக் கடைந்தால் வெண்ணெய் வந்து விட்டுப் போகிறது, என்றனர் இளைஞர்கள். நீங்கள் சொல்வது சரிதான். அப்படியானால், இந்த பாலின் ஒவ்வொரு துளியிலும் வெண்ணெய் இருப்பதை ஒப்புக்கொள்கிறீர்கள். கடவுளும் அப்படித்தான். கண்ணுக்குத் தெரியமாட்டார். பால் என்பது உலகம். அதைத் தயிராக்க வேண்டும் என்ற உணர்வைத் தருவது அறிவு. அந்த அறிவை, கடவுளைப் பார்த்தே ஆக வேண்டும் என்ற வைராக்கியத்துடன் கடைந்தால், உலகிலுள்ள எல்லா உயிரிலும் கடவுள் தெரிவார், என்றார். இளைஞர்கள் சிந்திக்கத் தொடங்கினர்.