வேலையில்லாத ஏழை இளைஞர்கள் சிலரிடம் இசையார்வம் இருந்தது. குடும்பத்தைக் காப்பாற்ற அவர்கள் ஏதாவது ஒரு பணி செய்ய வேண்டிய நிலையில் இருந்தனர். அவர்கள் கையில் இருந்த பணத்தைப் போட்டு, சில இசைக்கருவிகளை வாங்கினர். பாடும் திறனுடையவர்கள் கடுமையாகப் பயிற்சி செய்தனர். தெருக்களில் நின்று அவர்கள் பாடினர். அவர்களது பாடலால் ஈர்க்கப்பட்ட கூட்டத்தினர் தங்களால் ஆன பணத்தை அவர்களுக்கு அளித்தனர். எப்படியோ, ஜீவனம் கழிந்தது. ஒரே ஊரில் அவர்கள் பாடினால், எத்தனை நாள் தான் மக்கள் கேட்பார்கள். போதாக்குறைக்கு மழைக்காலமும் வந்தது. மக்கள் வீட்டை விட்டு வெளியே வந்ததே குறைவு தான். இதனால் வருமானமும் குறைந்தது. ஒருநாள், கடுமையான மழை பெய்யவே, அவர்களில் சிலர் கச்சேரி வேண்டாம் என முடிவு செய்தனர். ஆனால், இசைக்குழுவின் தலைவர்,  நிகழ்ச்சியை நடத்தியே ஆக வேண்டும்.

எல்லாரும் வருகிறார்களா என்பது பற்றி நமக்கு கவலையில்லை. ஆனால், இந்த இடத்தில் கச்சேரி நடக்கும் என்று நம்மை நம்பி, கொட்டும் மழையையும் பொருட்படுத்தாமல் வரும் ஒரு சில ரசிகர்கள் வரக்கூடும். அவர்கள் ஏமாந்து போகக் கூடாது. எனவே உடனே புறப்படுங்கள், என உத்தரவிட்டார். ஒரு ஷெட்டின் கீழே அவர்களது நிகழ்ச்சி துவங்கி நடந்தது. ஒரு காசு கூட வசூலாகவில்லை. இசைக் குழுவினர் முகம் சுளித்தனர். அப்போது ஒருவர் வேகமாக வந்தார். இசைக்குழுவின் தலைவரிடம் ஒரு பையை அளித்து விட்டு வேகமாகப் போய்விட்டார். தலைவர் அதைப் பிரித்துப் பார்த்தார். உங்கள் இசையை ரசித்தேன். பிரமாதம்... உங்கள் ஊர் மேயர் என்று எழுதப் பட்ட காகிதத்துடன் 20 ஆயிரம் ரூபாய் இருந்தது.
பனியென்ன! மழையென்ன! நம் கடமையை தொடர்ந்து செய்வோம்! அந்த உழைப்புக்கு உரிய அங்கீகாரம் எந்த நேரத்திலும், எந்த ரூபத்திலும் வாசல் கதவைத் தட்டும்.