குரு, தம் சீடனைத் தினமும் காட்டுக்குச் சென்று அங்குள்ளவற்றை அறிந்து வரும்படி அறிவுறுத்தினார். முதலில், அவனுக்குப் பயமாக இருந்தது. ஒரு வாரத்தில் காடு அவனுக்கு இயல்பானது. பயம் தெளிந்ததும், அடர்ந்த காட்டுக்குள் நுழைய அவனுக்கு ஆர்வம் பிறந்தது. விலங்குகளைப் பார்த்தான். தனது அனுபவத்தைக் குருவிடம் சொன்னான். காடு பற்றி இன்னும் நீ நிறைய தெரிந்துகொள்ள வேண்டியுள்ளது; தொடர்ந்து செல் என்று கூறினார் குரு. ஒரு நாள் சீடன் மர நிழலில் அமர்ந்தான். நீரோடை சலசலத்து ஓடிக்கொண்டிருந்தது. சுற்றி நிகழ்வதை அவன் ஆழ்ந்து கவனித்தான். விலங்குகளின் சப்தம், பறவைகளின் ஒலி காதில் விழுந்தன. இன்னும் கூர்ந்து கவனித்தான். வண்டுகளின் ரீங்காரம் கேட்டது. அன்றைய அனுபவத்தை குருவிடம் தெரிவித்தான்.

நல்லது! இன்னும் கவனித்து வா! என்று தட்டிக் கொடுத்தார். காட்டில் அவனுக்கு அன்று இனிய அனுபவம் காத்திருந்தது. பூக்கள் விரியும் மெல்லிய ஓசையைக் கேட்டு அதில் லயித்து, குருவிடம் ஓடி வந்தான். என்ன! இதுவரை ஏற்படாத புதிய அனுபவம் ஏதும் கிடைத்ததோ! என்றார். ஆம் குருவே... என்று நடந்ததைச் சொன்னான்.  உனக்கு ஆழ்ந்த கவனம் வந்துவிட்டது. நாளை முதல் வேறொரு பாடம் என்றார் குரு. ஆழ்ந்த கவனம் என்பது ஒரே நாளில் வருவதல்ல, நீண்ட பயிற்சி அதற்கு அவசியம்.