பழி தீர்ப்பது நல்ல செயலா என்றால் இல்லவே இல்லை என்போம். ஆனால், பகவானையே பழி தீர்த்திருக்கிறாள் ஆண்டாள்.  விருந்து இலையில் கூட பர்பியையும் வைத்து பாகற்காயையும் பக்கத்திலே வைக்கிறார்கள். இனிக்கிறதே என சிறிது சுவைத்தால், அடுத்து கசக்கிறது வாழ்க்கை. துன்பம் அதிகமாகி விட்டால், ஏன் படைத்தாய் இறைவா! என்று புலம்புகிறோம். ஆனால், ஆண்டாள் இறைவனை செயல்படவே விடவில்லை. ஒரு மாலையை எடுத்தாள், கழுத்தில் போட்டாள். அவனுக்கே அனுப்பி வைத்தாள். அந்த மாலையைக் கட்டியிருந்த பக்தி என்னும் நாரால், அவனையே கட்டிப் போட்டாள். ஏ கிருஷ்ணா! மனிதனாய் பிறந்த எல்லாரையும் கட்டிப் போடலாம் என கனவு காணாதே. நாங்கள் பக்தி என்னும் கயிறால் உன்னைக் கட்டிப் போட்டு விடுவோம். ஏற்கனவே, எங்கள் யசோதை உன்னை உரலில் கட்டிப் போட்ட முன்னுதாரணம் எங்களிடம் இருக்கிறது, என்று தானே சொல்லாமல் சொல்லியிருக்கிறாள். ஆண்டாள் தொடுத்த அந்த பாமாலையே திருப்பாவை. இதை மார்கழியில் பக்தியுடன் பாடி, அந்த மாயவனைக் கட்டிப் போடலாம். சம்சாரக்கட்டில் நம்மைக் கட்டிய அவனை பழிக்குப்பழி வாங்கலாம். பழி வாங்குவதிலும் கூட எவ்வளவு இனிமை பாருங்கள்!