11. கார்த்த வீரியார்ஜுனன்

இனி யயாதி மகாராஜாவின் மூத்த மகனான யதுவின் குலமுறையைக் கூறுகிறேன்; கேளுங்கள். மனிதர், சித்தர், கந்தருவர், இயக்கர், இராக்கதர், குகியகர், கிம்புருடர், அப்சரசுகள், நாகர், விஹகர், தயித்தியர், தானவர், ஆதித்தியர், வுத்திரர், வசுக்கள், அசுவினிகள், மருத்துக்கள், தேவரிஷிகள் ஆகிய இவர்களாலும் மோக்ஷம் பெறமுயன்றவர்களாலும் தர்மார்த்த காமங்களை விரும்பியவர்களாலும் தங்கள் தங்கள் இஷ்ட சித்தியின் பொருட்டுத் துதிக்கத்தக்கவராய், ஆதி மத்யாந்தரகிதராய், சகல உலகங்களுக்கும் இருப்பிடமாய், அளவிடக்கூடாத மகத்துவமுள்ளவராய் விளங்கும் ஸ்ரீமகாவிஷ்ணு பகவான் உலகத்திற்கு அருள் செய்வதர்காக திருவிளையாடல் புரிய ஏற்ற ஒரு திவ்விய மங்கள விக்கிரகத்தோடு அந்த வமிசத்தில் அவதரித்து அருளினார். இது சம்பந்தமாக ஒரு சுலோகம் வழங்கப்படுகிறது. யதுவின் வமிசத்தைப் பற்றி ஒருவன் கேட்பதால் சகல பாவங்களிலிருந்தும் விடுபடுவான். ஏனென்றால் அந்த வம்சத்தில் பரப்பிரமமானது ஸ்ரீகிருஷ்ணன் என்ற திருநாமத்தோடு மனித உருவமாக அவதரித்ததல்லவா? என்பதுதான் அந்த சுலோகமாகும். அந்த யதுவுக்கு சகஸ்ரஜித்து, குரோஷ்டு, நளன், நகுஷன் என்ற நான்கு பிள்ளைகள் உண்டு. அவர்களில் சகஸ்ரஜித்தின் மகன் சதஜித்து அவனுக்கு ஹைஹயன், ஹேஹயன், வேணுஹயன் என்ற மூன்று பிள்ளைகள் உண்டு. ஹைஹயனின் மகன் தருமன், அவன் மகன் தருமேந்திரன், அவன் மகன் குந்தி, அந்தக் குந்திக்குச் சஹஸ்ரஜித்து, அவன் மகன் மகிஷ்மான், அவன் மாகிஷ்மதி என்னும் நகரம் ஒன்றை உண்டாக்கினான். அவன் மகன் பத்திசிரேணியன், அவன் மகன் தனகன் அவனுக்கு கிருதவீரியன், கிருதாக்கினி கிருததருமன், கிருதவுஜசு என்னும் நான்கு புத்திரர்கள் பிறந்தார்கள். கிருதவீரியனுடைய மகன் அர்ஜுனன் ஸ்ரீமந்நாராயணனின் அம்சமாகவும், அத்திரி குமாரராகவும் விளங்கிய தத்தாத்ரேய முனிவரை அவன் ஆராதித்து அவருடைய அனுக்கிரகத்தால் அதர்மத்திற் புகாமையும், ஸ்வதாமத்தில் பற்றும், ஆயிரங்கைகளும், யுத்தத்தில் வெற்றியும், பகைவரிடம் அவப்படாமையும் சகலலோகங்களும் கொண்டாடத்தக்க மகாபுருஷனால் மரணமும் ஆன இத்தகைய வரங்களைப் பெற்றான். அதனால் அந்த கார்த்தவீரியார்ச்சுனன் சகல தீவுகளுடன் கூடிய பூமண்டலமெல்லாம் பரிபாலனஞ் செய்து, பதினாயிரம் வேள்விகளைச் செய்தான். அவனைப் பற்றி ஒரு சுலோகம் வழங்குகிறது. எந்த மன்னரும், யாகங்கள் தவங்கள் தானங்கள் முதலியவற்றிலும் வணக்கம் முதலிய சற்குணங்களிலும் சாஸ்திரக்கல்வி கேள்விகளிலும் கார்த்தவீரியார்ச்சுனனை ஒவ்வார்கள். அவனுடைய ஆட்சியில் ஒருவனும் பொருள் இழந்தவனில்லை எந்தக் காலத்திலும் அவனது பெயரைச் சங்கீர்த்தனம் செய்தவனுக்கு இழந்த பொருள் கைகூடும்! என்று கூறப்பட்டுள்ளது.

இவ்விதம் எண்பத்தையாயிரம் ஆண்டுக்காலம் ஆரோக்கியம், செல்வம், பலம், பராக்கிரமம், ஆகியவற்றில் யாதொரு குறைவுமில்லாமல் அவன் செங்கோல் செலுத்தி வந்தான். ஒருகாலத்தில் அந்த கார்த்தவீரியார்ச்சுனன் நர்மதை யாற்றில் மங்கையரோடு கூடி ஜலக்கிரீடை செய்து மதுபானத்தில் மயங்கியிருக்கும் போது, சகல தேவ தைத்திய, கந்தர்வர்களை வென்றதனால் செருக்கடைந்த இராவணன் திக்குவிஜய யாத்திரைக்காக அங்கு வந்தான். அதைக்கண்ட கார்த்தவீரியார்ச்சுனன் அவனைப் பசுவைப் போலக் கட்டிக்கொண்டு சென்று, மாகிஷ்மதி நகரத்தின் ஒரு மூலையில் போட்டிருந்தான். அத்தகைய மகாபலசாலியான கார்த்தவீரியார்ச்சுனனை அவன் விரும்பியவண்ணம் ஸ்ரீமந் நாராயணரது வம்சத்தில் அவதரித்த பரசுராமர் எண்பத்தையாயிரம் ஆண்டின் முடிவில் சங்கரித்து அருளினார். அவனுக்கு நூறுபிள்ளை பிறந்தார்கள். அவர்களில் சூரன், சூரசேனன், விருஷசேனன், மது, ஜயத்வஜன் என்ற ஐவர் முக்கியமானவர்கள். அவர்களில் ஜயத்வஜன் என்பவனுக்கு அவன் பெயரைக் கொண்ட நூறு பிள்ளைகள் இருந்தார்கள். அவர்களில் மூத்தவன் வீதி ஹோத்திரன், இரண்டாமவன் பரதன், அவனுக்கு விருஷன், அந்த விருஷனுக்கு மது என்ற மகன் பிறந்தான். அந்த மதுவுக்கு விருஷ்ணி முதலிய நூறு பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். அதனால் அந்தக் குலத்தாருக்கு விருஷ்ணிகள் என்றும் மதுக்கள் என்றும் பெயர் வழங்கலாயிற்று. யதுவைப் பற்றி, அவர்களுக்கு யாதவர்கள் என்ற பெயரும் பிரபலமாயிற்று.

12. ஜயாமகனின் பிள்ளைப்பேறு

யதுவின் மகனான குரோஷ்டு என்பவனுக்குத் துவஜினீவான் என்ற மகன் ஒருவன் பிறந்தான். அவன் மகன் சுவாதி அவன் மகன் ருசங்கு, அவன் மகன் சித்திராதன். அவன் மகன் சசபிந்து, அவன் சக்கரம், ரசம், மணி, கட்கம், சருமம், கொடி, நிதி என்ற ஏழு பொருள்களுடன் மனைவி புரோகிதன் சேனாபதி பாக்கியங்களும் ஆகப் பதினான்கு ரத்தினங்களையுடைய சக்கரவர்த்தியாக விளங்கினான். அவனுக்கு லக்ஷம் மனைவியரும் பத்து லக்ஷம் பிள்ளைகளும் உண்டு. அவர்களில் பிருதுசிரவன், பிருதுகர்மா, பிருதுகீர்த்தி, பிருதுயசன், பிருதுஜயன், பிருதுதானன் என்ற அறுவர் முக்கியமானவர்கள். அவர்களில் பிருது கீர்த்தி என்பவனின் மகன் பிருதுதமன், அவனுக்கு உசனன், அவன் நூறு அஸ்வமேத யாகங்களைச் செய்தான். அவனுக்கு சிதபு என்ற பிள்ளையுண்டு, சிதபுடன் மகன் ருக்குமகவசன். அவன் மகன் பராவிருத்து, அவனுக்கு ருக்குமேஷு பிருது ருக்குமன், ஜ்யாமகன் பலிதன் ஹரிதன் என்ற பிள்ளைகள் ஐவர் இருந்தார்கள். அவர்களில் ஜ்யாமகனைப் பற்றி ஒரு சுலோகம் உண்டு. அதாவது பெண்டாட்டிக்கு வசப்பட்டவர்கள் யாருண்டோ, அல்லது யார் உண்டாவார்களோ, அவர்கள் யாவரிலும் சயிப்பியையின் கணவனான ஜ்யாமகனே மேலானவன்! என்பதாகும். அவன் மனைவியான சயிப்பி என்பவள் பிள்ளையே பெறாமல் இருந்ததால், ஜ்யாமக மன்னன் பிள்ளைப் பேற்றிற்காக வேறு ஒரு கலியாணஞ் செய்துகொள்ள விரும்பினான். ஆயினும் தன் மனைவிக்குப் பயந்து, அப்படிச் செய்யாமல் இருந்தான். ஒரு சமயம் அவன் தன் போர்ப்படைகளுடன் சென்று பெரியதொரு யுத்தம் செய்து பகைவர்களை வென்றான். அப்போது அவனது பகைவர்கள், தங்கள் உறவினர்களையும் பொருள்களையும் விட்டு விட்டு ஓடினார்கள். அந்த சமயம் அதி அழகான ஒரு பெண் பயத்தால் கண் கலங்கிய வண்ணம் என்னைக் காப்பாற்ற வேண்டும் தாயே! தந்தையே சகோதரனே! என்று அழுது புலம்பிக் கொண்டிருந்தாள். அவள் மீது காதல் கொண்ட ஜ்யாமக மன்னன் சிந்திக்கலானான். மலடியின் புருஷனாய் பிள்ளைப் பேறற்று இருக்கும் எனக்குப் பெண்களின் திலகம் போன்ற இந்தப் பெண்ணைத் தெய்வம் தான் பிள்ளைப் பேற்றுக்காக அளித்திருக்கிறது. ஆகையால் இவளை நான் திருமணஞ்செய்து கொள்வேன் ஒருவேளை என் மனைவி சயிப்பியை கோபித்தால் என்னாவது? ஆகையால் இந்தக் கட்டழகியை அவளிடம் காண்பித்து அவளது உத்தரவைப் பெற்றாவது இவளை கல்யாண் செய்து கொள்ள வேண்டும் என்று நினைத்து அந்தப் பெண்ணை தன் தேரில் ஏற்றிக்கொண்டு, தன் தலைநகரத்துக்கு அழைத்துச் சென்றான். அரசன் வெற்றி வீரனாய் வருவதைக் காண்பதற்காக, அவனது மனைவியான சயிப்பியையும் தன் பரிவாரங்களுடன் அரண்மனை வாசலில் வந்து வரவேற்கக் காத்திருந்தாள். அரசன் தன் தேரில் தனக்கு இடதுபுறத்தில் ஒரு கன்னிகையை உடன் அழைத்து வருவதைக் கண்டாள். சயிப்பியை உடனே அவள் கோபத்தால் உதடு துடிதுடிக்க ஜ்யாமக மன்னனை நோக்கி, ஓ சபலசித்தமுடையவனே? தேரின் மீது எவளை ஏற்றிக்கொண்டு வந்தாய்? என்று கேட்டாள். ஜ்யாமகன் பயந்து தன் மனைவிக்குப் பதில் சொல்ல எந்தவித யோசனையுமில்லாமல், இந்த கன்னிகை என் மருமகள்! என்றான்.

அதைக் கேட்டதும் சயிப்பியை மிகவும் வியப்படைந்து, மணாளனே! நானோ பிள்ளை பெறவில்லை. உனக்கு வேறொரு மனைவியும் இல்லை. இப்படி இருக்கும்போது எந்தப் பிள்ளைக்கு இவளைக் கல்யாணம் செய்யப் போகிறாய்? என்று கேட்டான். அவளுடைய கோபத்தைக் கண்ட மன்னன் தன்னுடைய விவேகத்தையும், தைரியத்தையும் இழந்து பிராண நாயகி! இனி உனக்குப் பிறக்கப் போகும் மகனுக்கு மனைவியாகவே இவளை நான் கொண்டு வந்தேன்! என்றான். அதைக் கேட்டதும் சயிப்பியை புன்முறுவலுடன், நல்லது. அப்படியே ஆகட்டும்! என்று ஒப்புக்கொண்டான். பிறகு சயிப்பியை தன் கணவனை அழைத்துக்கொண்டு அந்தப்புரத்துக்குச் சென்றாள். இவ்வாறு சில காலங்கழித்த பிறகு, சயிப்பியை வயது முதிர்ந்தவளானாள். அப்படியிருந்தும் அதிசுத்தமான லக்கினம், ஓரை, திரேக்காணம், நவாம்சம் முதலிய அங்கங்களைக் கொண்ட காலத்தில் அரசனது வாக்கு வலிமையால் சயிப்பியை கருவுற்று ஒரு குமாரனைப் பெற்றாள். அந்தப் பிள்ளைக்கு விதர்ப்பன் என்று பெயர் சூட்டினார்கள். பிறகு ஜ்யாமக மன்னன் முன்புகொண்டு வந்த கன்னிகையை அந்தப் பிள்ளைக்கு விவாகஞ் செய்வித்தான். அப்பெண்ணிற்கு ஸ்நுஷை என்று பெயர். அவள், விதர்ப்பராஜனிடம் கிருதன், கைசிகன் என்ற இருபிள்ளைகளைப் பெற்றாள். பிறகு ரோமபாதன் என்பவனையும் பெற்றாள். அந்த ரோமபாத அரசன் நாரத முனிவரிடத்தில் ஞானம் பெற்றான். அவன் மகன் பப்புரு, அவன் மகன் திருகி, அவன் மகன் கைசிகன், அவன் மகன் சேதி, அவனது சந்ததியிற் பிறந்தவர்கள் சைத்தியர்கள் என்று வழங்கப்பட்டார்கள். முன்னே சொன்ன ஸ்நுஷையின் மகனான கிருதன் என்பவனின் மகன் குந்தி. அவன் மகன் திருஷ்டி, அவன் பிள்ளை விதிருதி, அவன் மகன் தசரர்கள், அவன் மகன் வியோமன், அவன் புதல்வன் நீமுதன், அவன் மகன் விகிருதி; அவன் பிள்ளை பீமரதன், அவன் புத்திரன் நவரதன், அவன் மகன் தசரதன். அவன் பிள்ளை சகுனி, அவன் மகன் காம்பி; காம்பி மகன் தேவராதன்; அவன் பிள்ளை தேவஷத்திரன்; அவன் மகன் மது. அவன் பிள்ளை குருவமிசன்; குருவமிசனின் பிள்ளை அனு, அவன் மகன் புரு; ஹோத்திரன். அவன் மகன் அம்சன்; அவன் மகன் சத்துவதன்; அந்த சத்துவதனாலேயே இனிச் சொல்லப்படவிருக்கும் அரசர்களுக்கு சாத்துவதர் என்ற பெயருண்டாயிற்று. இந்த ஜ்யா மகனுடைய வமிசத்தைப் பற்றி சிரத்தையோடு கேட்பவர்களின் பாவங்கள் அழியும்.

13. சியமந்தகமணியின் கதை

மைத்ரேயரே! முன்னே சொன்ன சத்துவதனுக்கு பஜனன், பஜமானன், திவியன், அந்தகன், தேவாபிருகன், மகாபோஜனன், விருஷ்ணி என்னும் பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். அவர்களில் பஜமானனுக்கு நிமி கிருகணன், விருஷ்ணி என்னும் மூவர் ஒருத்தி வயிற்றிலும், சதஜித்து சகஸ்ரஜித்து அயுதஜித்த என்பவர்கள் மற்றொருத்தியின் வயிற்றிலும் பிறந்தார்கள். அந்த தேவபிருதனுக்கு பப்புரு என்பவன் பிறந்தான். அவனை மனிதர்களிற் சிறந்தவன் என்றும் தேவ பிருதனைத் தேவர்களுக்கு ஒப்பானவன் என்றும் சொல்வார்கள் அவர்கள். இருவராலும் உபதேசிக்கப்பட்ட வழியினால் எழுபத்து நாலாயிரம் மக்கள் மோட்சமைந்தனர். ஆகையால் இவர்கள் மிகவும் உயர்ந்தவர்களாகப் பாராட்டப் பெற்றார்கள். மகாபோஜன் என்பவன் அதிதர்மவான். அவன் வமிசத்தில் பிறந்தோர் வோஜர் எனப்படுவார்கள். அவர்கள் மிருத்திகாவாம் என்ற நகரில் வாசஞ்செய்ததால் மார்த்திகாவார் என்றும் வழங்கப்பட்டார்கள். விருஷ்ணிக்கு சுமித்திரன், யுதாஜித் என்னும் பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். சுமித்திரனுக்கு அனமித்திரன், அவனுக்கு நிக்கினன், அவனுக்கு பிரசேனனும் சத்திராஜித்தும் உண்டானார்கள். அவர்களில் சத்திராஜித்து என்பவனுக்கு சூரியன் நண்பன், அவன் ஒரு காலத்தில் கடற்கரையில் நின்று சூரியனை மிகவும் பக்தியோடு துதித்தான். சூரியபகவான் அவனுடைய வழிபாட்டை மெச்சி, அவன் எதிரில் தோன்றினார். அவன் சூரியனை நோக்கி, பகவானே! உம்மை வானத்தில் நெருப்புக்கட்டியைப் போலக் காண்கிறேன் அன்றோ? அப்படித்தான் இப்போதும் உம்மைப் பார்க்கிறேன். ஆகையால் நீர் எனக்கு அனுக்கிரகம் செய்து பயன் ஒன்றும் இல்லையே? என்றான். அதைக்கேட்ட சூரியபகவான் தமது கழுத்திலிருந்து ஸ்யமந்தகம் என்ற இரத்தினத்தை கழற்றி ஒரு மறைவிடத்தில் வைத்தார். பிறகு அவர் கொஞ்சமாகச் சிவந்து, பிரகாசிப்பதாயும் குறுகிய தேகமும் பூனைக்கண் போன்ற சிறிது பொன்னிறமாயுமுள்ள விழிகளும் உடையவராகவும் காணப்படுவதைக் கண்டதும் சத்திராஜித்து சாஷ்டாங்கமாக அவரது திருவடிகளில் வீழ்ந்து வணங்கித் துதித்தான். அப்போது சூரியன் அவனைப் பார்த்து சத்திராஜித் உனக்கு வேண்டிய வரத்தைக் கேள். நான் தருவேன் என்றார். அதற்கு யாதவன் சத்திராஜித்து அந்த ஸ்யமந்தகமணியைத் தனக்குத் தரும்படி கேட்டான். சூரியபகவான், அதை எடுத்து அவனுக்குக் கொடுத்துவிட்டுத் தம்மிடம் சேர்ந்தார்.

பிறகு சத்திராஜித் அந்த ஸ்யமந்தக மணியைத் தரித்துக் கொண்டான். அதனால் அவன் சூரியனைப் போல நான்கு திசைகளையும் காந்தியுடன் விளக்கிக் கொண்டு துவாரகைக்கு வந்தான். அப்போது அவனைக் கண்ட துவாரகை மக்கள் கிருஷ்ண பரமாத்மாவின் சன்னதியில் சென்று சுவாமி, தங்களைச் சேவிக்கச் சூரியபகவான் வருகிறார் போலிருக்கிறதே! என்றார்கள். அதைக் கேட்டதும் கண்ணபிரான், புன்சிரிப்புடன் வருபவன் சூரியன் அன்று! நம்முடைய சத்திராஜித்தனே! சூரியனால் கொடுக்கப்பட் ஸ்யமந்தக மணியைத் தரித்துக்கொண்டு வருவதால் தான் அவன் அப்படித் தோற்றமளிக்கிறான். ஆகையால் அவனை அச்சமின்றிப் பாருங்கள்! என்றார். அவர் அருளிச்செய்தபடியே அவர்களெல்லாம் பார்த்தார்கள். சத்திராஜித்தனோ அதிகப் பிரகாசமான ரூபத்தடன் துவாரகைக்கு வந்து அந்த சிறப்பான இரத்தினத்தை தன் மாளிகையில் வைத்திருந்தான். அந்த ஸ்யமந்தகமணி நாள் ஒன்றுக்கு எட்டுப்பாரம் பொன்னை உண்டாக்கவல்லது. மேலும் அதன் மகிமையால் ராஜ்யத்தில் வியாதி, மழையின்மை, நெருப்பு பாம்பு முதலியவைகளின் பயம், பஞ்சம் முதலியன உண்டாவதில்லை. ஸ்ரீகிருஷ்ண பகவானோ, இந்த உத்தமமான பொருள் உக்கிரசேன மன்னனுக்கே தகுந்தது! என்று திருவுள்ளம் பற்றியிருந்தார். ஆயினும் குலத்தில் பேதமுண்டாகக்கூடாது என்பதனால் தாம் சக்திமானாக இருந்தும் அதைக் கவர்ந்து கொள்ளாமல் இருந்தார். சத்திராஜித்தும் தன் மனதிற்குள்; ஒருவேளை கண்ணன் இதைக்கொடுக்கும்படித் தன்னைக் கேட்டாலும் கேட்பார்! என்று நினைத்து அதைத் தன் சகோதரனான பிரசேனனுக்குக் கொடுத்து விட்டான். அந்த ஸ்யமந்தக மணியைப் பரிசுத்தமானவன் தரித்தால் பொன்னை உண்டாக்கிக் கொடுக்கும், அசுத்தன் தரித்தால் தரித்தவனுக்கு தீங்கையே வருவிக்கும். இதையறியாத பிரசேனன் அந்த ரத்தினத்தைத் தன் கழுத்தில் கட்டிக்கொண்டு குதிரை மீது ஏறி வேட்டையாடக் காட்டுக்குச் சென்றான். அங்கு அவனையும், அவனது குதிரையையும் ஒரு சிங்கம் கொன்று விட்டது. அந்த சிங்கம் ரத்தினத்தை வாயில் கவ்விக்கொண்டு போகும்போது; கரடி அரசான ஜாம்பவான், அந்த சிங்கத்தைக் கொன்று ஸ்யமந்தக மணியை எடுத்துக் கொண்டு தன் குகைக்குச் சென்று சுகுமாரன் என்ற தனது மகனுக்கு விளையாட்டுப் பொருளாகக் கொடுத்தான். இது இப்படியிருக்க, காட்டுக்குப் போன பிரசேனன் வராமல் இருந்ததால் யாதவரெல்லாம் குழம்பினார்கள். ஸ்ரீகிருஷ்ணன் அந்த இரத்தினத்தின் மேல் ஆசை கொண்டிருந்தாராகையால் அவர் தான் அதைத் தந்திரமாக அடைந்திருப்பார்! இது அவருடைய செயல்தான்! என்று யாதவர்கள் இரகசியமாகப் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். கண்ணன் தனக்கும் இப்படிப்பட்ட அபவாதம் உண்டாகியிருப்பதை அறிந்து, அந்தப் பழியைத் துடைப்பதற்காகச் சகல யாதவ சேனைகளுடன் புறப்பட்டு; பிரசேனனின் குதிரை சென்ற வழியைப் பின்தொடர்ந்து சென்றார். காட்டில் ஓரிடத்தில் ஏறியிருந்த குதிரையுடன் பிரசேனன் சிங்கத்தால் கொல்லப்பட்டுக் கிடப்பதைக் கண்டார். யாவரும் அங்கே சிங்கத்தின் காலடிகளையும் பிரசேனன் மீது தாக்கியிருக்கும் சிங்கத்தின் காலடி நகக்குறிகளையும் கண்டார்கள். அதனால் கண்ணபிரான் தமக்கு உண்டாகியிருந்த அபவாதத்திலிருந்து நீங்கினார்.

பிறகு அந்த மிருகேந்திரனான சிங்கம் சென்ற வழியை அவர் பின்தொடர்ந்து செல்லும்போது சிறிது தூரத்திலேயே அந்த சிங்கத்தைக் கரடி ஒன்று கொன்றதாகத் தெரிந்துகொண்டு அந்த ரத்தினத்தின் மகிமையைக் கருதி, அந்த கரடிசென்ற வழியையும் பின்தொடர்ந்து சென்றார். அங்கிருந்த ஒரு மலைச்சாரலில் கண்ணபிரான் தம் சேனைகள் எல்லாவற்றையும் நிறுத்திவிட்டு தாம் மட்டும் அந்தக் கரடியின் குகைக்குச் சென்றார். அங்கே சுகுமாரன் என்ற சிறுவனை லாலனை செய்து கொண்டிருந்த செவிலித்தாய், சிங்கம் பிரசேனனைக் கொன்றது சிங்கத்தை நம்முடைய ஜாம்பவன் கொன்றார். ஆகையால் ஸ்யமந்தகமணி உனதாயிற்று. குழந்தாய், அழாதே! என்று கொஞ்சுவதை கண்ணன் கேட்டார். அந்த செவிலித்தாயின் கையில் ஜொலித்துக் கொண்டிருந்த ஸ்யமந்தக மணியைக் கண்டார். அப்போது அந்த ஸ்யமந்தகமணியின் மேல் கண்ணோடி நிற்கும் ஒரு புதிய ஆடவனைக் கண்ட செவிலித்தாய் பயந்து என்னைக் காக்கவேண்டும்! என்று கூறினாள். அந்த அபயக்குரலைக் கேட்டதும் கரடி ராஜனான ஜாம்பவான் வெகுகோபத்தோடு அங்கே தாவி வந்தான். அவனுக்கும் கண்ணபிரானுக்கும் ஒரு கொடிய போர் மூண்டது. இருபத்தொரு நாள்வரை, அந்த யுத்தம் நீடித்தது. இது இப்படியிருக்க வெளியே இருந்த யாதவர் அனைவரும் ஏழெட்டு நாட்கள் வரையிலும் கிருஷ்ண பகவான் வராமையால் ஓஹோ! நமது கிருஷ்ணன் இந்தக் குகையில் நாசமுற்றிருப்பான். இல்லையென்றால் அவனுக்கு பகைவர்கள் ஜயிக்கத் தடையிருக்கமாட்டாது என்று கருதி கிருஷ்ணன் முடிந்தான் என்று சொல்லி விட்டார்கள். அதைக்கேட்ட அவருடைய உறவினர்கள், அவருக்குச் செய்ய வேண்டிய சாமக்கிரியைகளை யெல்லாம் செய்து விட்டார்கள். அவ்விதமாக வெகு சிரத்தையோடு சிரார்த்தம் செய்தால் ஸ்ரீகிருஷ்ண பகவானுக்குப் பலமும் புஷ்டியும் திருப்தியும் உண்டாயிற்று. ஜாம்பவானுக்கோ அங்கங்கள் தளர்ந்தன. ஆகாரமில்லாமøயால் உடல் மெலிந்தது. இந்நிலையில் சுவாமியால் மொத்துண்டு வெல்லப்பட்ட ஜாம்பவான் அவரது திருவடிகளில் வீழ்ந்து தண்டனிட்டு, சுவாமி சுராசுர யக்ஷராக்ஷச கந்தர்வாதிகளினாலும் தாங்கள் வெல்லக் கூடாதவராக இருக்கும்போது இந்த மண்ணுலகில் சஞ்சரிக்கும் மனிதர்களாலும் அவர்களுக்கு அடங்கும் விலங்குகளைச் சேர்ந்த எம்போன்றார் யாவராலும் வெல்லப்படுவீரோ, ஆகையால் எங்கள் சுவாமியான ஸ்ரீராமபிரானைப் போல் தாங்களும் சகல உலகங்களுக்கும் ஆதார பூதரான ஸ்ரீமந் நாராயணருடைய திருவவதாரமாகவே இருக்க வேண்டும்? என்று விண்ணப்பம் செய்து நின்றான். அவனை ஸ்ரீகிருஷ்ண பகவான் கடாட்சித்து, ஆம்! நீ நினைத்தபடி நாம் லோக ரக்ஷணார்த்தமாகவே இந்த அவதாரஞ் செய்தோம்! என்று அருளிச் செய்த அன்புடன் தமது திருக்கைகளால் ஜாம்பவானின் உடலைத் தடவிக் கொடுத்தார். அதனால் ஜாம்பவானுக்குப் போராட்டத்தால் நேர்ந்த நோயெல்லாம் நீங்கின. பிறகு கரடியரசனான ஜாம்பவான், ஸ்ரீகிருஷ்ணபகவானுக்குத் தண்டனிட்டு, மாளிகைக்கு அழைத்துச் சென்று உபசரித்து, அவருக்குத் தமது வளர்ப்பு மகளான ஜாம்பவதி என்பவளைக் கன்னிகாதானஞ் செய்து, ஸ்யமந்தக மணியையும் கொடுத்து தண்டம் சமர்ப்பித்தான். கிருஷ்ண பகவானும் அவனுடைய பக்தியினால் மனமகிழ்ந்துவிட்டு ஜாம்பவதியோடும் ஸ்யமந்தக மணியோடும் துவாரகைக்குத் திரும்பி வந்தார். அவர் வருவதையறிந்த துவாரகை மக்கள் பெரிதும் மகிழ்ந்தனர். கண்ணபிரானும் நடந்தவற்றையெல்லாம் யாதவ சமூகத்தினருக்குச் சொல்லி, ஸ்யமந்தக மணியை சத்திராஜித்திடம் கொடுத்து, தமக்கு வந்த அபவாதத்தைப் போக்கிக் கொண்டு, ஜாம்பவதியை அந்தப்புரத்தில் சேர்ந்து சுகமாகத் தங்கியிருந்தார்.

சத்திராஜித்தோ, நம்மால் கண்ணன் பேரில் வீண் அபவாதம் ஏற்பட்டுவிட்டது. அதை எப்படியாவது நிவர்த்திக்க வேண்டும் என்று நினைத்துத் தன் மகளான சத்தியபாமையை கிருஷ்ணபகவானுக்குச் சமர்ப்பித்தான். அந்த சத்யபாமையை முன்பு அக்குரூரன், கிருதவர்மா, சத்தனுவா முதலிய யாதவர்கள் கேட்டிருந்தார்கள். அவளைத் தங்களுக்குக் கொடுக்காததால், அவர்கள் அனைவரும் சத்திராஜித்தின் மேல் பகைமை பாராட்டினார்கள். ஒரு சமயம் அக்குரூரன் கிருதவர்மன் முதலியோர் சததனுவாவிடம் சென்று, சததனுவாவே! வெகுநாளாய் சத்தியபாமையைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த உன்னையும், எங்களையும் அவமானப்படுத்தி அவளை கிருஷ்ணனுக்குக் கொடுத்தானே அந்த சத்திராஜித்து! இனி அந்த அயோக்கியன் இருந்தாவதென்ன? நீ மிகவும் சமர்த்தன். ஆகையால் நீ அவனைக் கொன்று விட்டு அவனிடமிருக்கும் அந்த அபூர்வமான ஸ்யமந்தக மணியை அபகரித்துக் கொள்வாயாக. கிருஷ்ணன் அதற்காக உன்னை எதிர்க்க வந்தால் நாங்கள் உனக்குப் பக்கபலமாக இருந்து துணை செய்கிறோம்! என்றார்கள். அவர்களால் தூண்டப்பட்ட சததனுவா ஒருநாள் சத்திராஜித்து தூங்கிக் கொண்டிருக்கும்போது அவனைக் கொன்று ஸ்யமந்தகமணியை அபகரித்துக் கொண்டான். அந்தக் காலத்தில் பாண்டவர்கள் அரக்கு மாளிகையில் வெந்து போய்விட்டார்கள் என்ற செய்தியைக் கேட்டு, கிருஷ்ண பகவான் அவர்கள் வாசஞ் செய்துகொண்டிருந்த வாரணாவத புரத்துக்குச் சென்றிருந்தார். கிருஷ்ண பகவானுக்கோ பாண்டவர்கள் வெந்து போகாமல் தப்பிப் பிழைத்திருக்கிறார்கள் என்பது தெரியும். அப்படித் தெரிந்திருந்தும் லோக மரியாதைக்காகவும் தாம் எழுந்தருளாவிட்டால் பாண்டவர்கள் பிழைத்திருக்கிறார்கள் என்று துரியோதனன் சந்தேகங்கொண்டு அவர்களைக் கண்டுபிடிக்க முயற்சிப்பான் என்பதாலும் அவனை அப்படிச் செய்யவொட்டாமல் தடுப்பதற்காகவும் கிருஷ்ணன் அங்கு விஜயம் செய்தார். ஆகையால் தான் சத்திராஜித்துக்கு அத்தகைய ஆபத்து நேரிட்டது. தகப்பனைக் கொலை செய்து விட்டார்களே என்ற துக்கம் தாங்காத சத்தியபாமை அதிக கோபங்கொண்டு தேரில் ஏறி வெகுவேகமாக வாரணாபுரத்துக்குச் சென்றாள். அங்கு கண்ணும் கண்ணீருமாய் கண்ணனைக் கண்டு, என் பிராணநாதா! என் தந்தை என்னைத் தங்களுக்குக் கொடுத்தார் என்ற பொறாமையால், சததனுவா என் தந்தையைக் கொன்று அவரிடமிருந்து ஸ்யமந்தகமணியை அபகரித்துக் கொண்டுவிட்டான். அது தங்களுக்கு இழைத்த அவமானமேயன்றி வேறல்ல, இதற்கு என்ன செய்யவேண்டுமோ, அதை யோசித்துச் செய்யுங்கள்! என்று விண்ணப்பஞ் செய்தாள்.

அதைக்கேட்ட கண்ணன், பாமா! நீ சொன்னதுபோல் இது எனக்குச் செய்த அவமானம் தான். அந்த துராத்மா இப்படி செய்ததை நான் சகிக்கமாட்டேன். மரத்தை விட்டு அதில் கூடுகட்டும் பறவைகளைக் கொல்லக்கூடாது. நீ ஏன் இதற்காக கதற வேண்டும்! வேண்டாம் நில்! என்று சொல்லி, அவளைச் சமாதானப்படுத்திவிட்டு, துவாரகை சென்றார். அங்கு தம் தமையரான பலராமருடன் ஏகாந்தத்தில் தனித்துப் பேசி, வேட்டையாடச் சென்ற பிரசேனன் சிங்கத்தால் அறையப்பட்டு இறந்தான். அவ்விருவரும் இறந்ததால் ஸ்யமந்தகமணியெனும் இந்த இரத்தினம் நம் இருவருக்கும் பொதுவாக உள்ளது. மற்றொருவன் கொண்டு போவதற்கு நிமித்தம் இல்லை. ஆகையால் எழுந்திருந்து தேரில் ஏறி சததனுவைக் கொல்வதற்கு முயல்வீராக! என்று கிருஷ்ணபிரான் சொன்னார். அதனால் பலராமர் அப்படியே ஆகட்டும் என்று அங்கீகரித்தார். இவ்வாறு பலராமர் கிருஷ்ணர் இருவரும் பிரயத்தினம் செய்திருப்பதை அறிந்த சததனுவா திகைத்து கிருதவர்மனிடம் சென்று, தனக்குத் துணைசெய்யும்படி வேண்டினான். அதற்கு அவன் மறுத்தான். பிறகு அவன் அக்குரூரனிடம் சென்று அவனையும் தனக்குப் பக்கபலமாக இருக்கும்படிக் கேட்டான். அவனோ, கேளப்பா! ஸ்ரீகிருஷ்ணனோ தம் திருவடித் தாக்குதலினாலேயே பூமியையெல்லாம் நடுங்கச் செய்யும் திறமுடையவன்; தேவர்களது பகைவர்களின் மனைவியரையெல்லாம் கைம்பெண்களாக்க வல்லவன் எப்படிப்பட்டவர்களாலேயும் தடைசெய்யக்கூடாத சக்கராயுதமுடையவன். அவன் அண்ணன் பலராமனோ மதத்தோடு சுழலும் கண்களால் பார்த்தவுடனேயே பகைவரது சமூகத்தை எரிக்கவல்லவர். மிகவும் பிரபல பகைவரான மதயானைகளையும் வயப்படுத்தும் திறனுடைய மரவெட்டி போன்ற கலப்பை ஆயுதமுடையவர்! அவ்விருவரோடும் யுத்தம் செய்யத்தக்க வலிமையுள்ளவன் தேவர்களில் கூட ஒருவனில்லை. அத்தகையவர்களை நாங்கள் எதிர்ப்பது எப்படி? ஆகையால் வேறு யாரையாவது உனக்குத் துணைசெய்ய வேண்டிக்கொள்! என்றான். அதைக்கேட்ட சததனுவா, அக்குரூரனே! நீ என்னைக் காக்கும் திறனில்லாதவன் என்று நினைத்தால், இந்த ஸ்யமந்தக இரத்தினத்தையாவது என்னிடமிருந்து வாங்கி நீ காப்பாற்றி வைக்கவேண்டும் என்று கெஞ்சினான். அதற்கு அக்குரூரன், அப்படியே செய்கிறேன் நீ மிகவும் துன்பப்பட நேரிட்டாலும் இந்த இரகசியத்தை யாரிடமும் சொல்லாமல் இருப்பதாக எனக்கு வாக்குறுதியளித்தால், நான் இதைப் பத்திரப்படுத்திக் கொடுக்கிறேன்! என்றான். அதை சததனுவா ஒப்புக்கொண்டான். அக்குரூரனும் இரத்தினத்தை அவனிடமிருந்து பெற்றுக் கொண்டான். பிறகு சததனுவா, ஒப்பற்ற வேகமும், நூறுகாதம் வரை இளையாமல் சுமக்குந்திறமுடைய ஒரு பெண் குதிரையின் மீது ஏறிக்கொண்டு அதிவேகமாகச் சென்று விட்டான்.

அவன் ஓடிப்போனான் என்ற செய்தியை அறிந்த பலதேவர் கிருஷ்ணபிரான் இருவரும் சைனிய, சுக்ரீவ, மேக, புஷ்பவலாகம் என்ற நான்கு குதிரைகள் பூட்டிய தேரில் ஏறி, அவனைப் பின்தொடர்ந்து சென்றார்கள். சததனுவாவை ஏற்றிச் சென்ற பெண்குதிரை நூறுகாத தூரம் அவனைச் சுமந்து சென்ற பிறகும் அதை அவன் வற்புறுத்தி செலுத்தியதால், அது ஓடமாட்டாமல் மிதிலை நகருக்கு அருகிலிருந்த ஒரு வனத்தில் இறந்தது. ஆகையால் அவன் கால்நடையாக ஓடத் துவங்கினான். அப்போது கிருஷ்ணபிரான் தன் தமையனிடம், கால்நடையாக ஓடிச்செல்லும் அந்த அதமனை நானே பின்தொடர்ந்து ஓடிப்பிடித்துக் கொன்றுவிட்டு வருகிறேன். அதுவரையில் நீர் இந்தத் தேரில் இருப்பீராக. இங்கு சததனுவாவின் குதிரை செத்திருப்பதைக் கண்டதால் நமது குதிரைகள் பயமடைந்துள்ளன. ஆகையால் இவற்றை இங்கிருந்து அப்புறம் ஓட்டிச் செல்ல வேண்டாம் என்று சொன்னார். இவ்விதம் தம்பியான ஸ்ரீகிருஷ்ணன் கூறியதைக் கேட்ட பலராமர், அதன்படி ஒப்புக்கொண்டார். ஸ்ரீகிருஷ்ணனும் இரண்டு குரோசதூரம் ஓடிச்சென்று, தூரத்திற் காணப்பட்ட சததனுவாவை குறித்து அங்கேயே இருந்தவண்ணம் தமது சக்கரத்தைப் பிரயோகித்து அவன் சிரத்தைச் சேதித்துப் பின்பு கிட்டப்போய் அவனுடைய உடலையும் ஆடைகளையும் சோதித்துப் பார்த்தார்; அப்படிப் பார்த்ததும் ஸ்யமந்தக மணியைக் காணாததால் அவர் திரும்பி வந்து பலராமரிடம் அண்ணா! சததானுவாவை நாம் வீணாகக் கொன்றாய்? எவ்வளவு தேடியும் அந்த மகத்தான இரத்தினம் கிடைக்கவில்லை என்றார். அதனால் பலபத்திரர் மிகவும் கோபங்கொண்டு ஸ்ரீகிருஷ்ணனே நோக்கி, தம்பீ! நீ பொருள் நாட்டம் உடையவனாய் தீயவழியில் செல்கிறாய். சீச்சீ! இத்தகைய நீ இத்தகைய நீ நிந்திக்கத்தக்கவன்! இவற்றையெல்லாம் உன்னுடன் பிறந்த தோஷத்துக்காக நான் பொறுத்தேன். ஆகையால் இனிமேல் நீ உன் இஷ்டப்படி எங்கேயும் போகலாம். நான் உன்னுடன் வரமாட்டேன். எனக்குத் துவாரகையினாலாவது உன்னாலாவது மற்றுமுள்ள பந்துக்களினாலாவது ஆகவேண்டியது ஒன்றுமில்லை, நீ என் எதிரில் வந்து அநேகம் பொய்ச்சத்தியங்களைச் செய்கிறாய்! உன் சரித்திரம் கொஞ்சமும் நன்றாக இல்லை! என்று நிந்தித்தார். பிறகு அவர் தம்பியுடன் பேசாமல் மிதிலை நகருக்குச் சென்றார். அங்கே ஜனக மன்னன், அவரை வரவேற்று உபசரித்துத் தம் மாளிகை ஒன்றில் தங்க வைத்திருந்தான். அங்கு பலராமரும் மகிழ்ச்சியுடன் தங்கியிருந்தார். அத்தருணத்தில் துரியோதனன் அஸ்தினாபுரத்தினின்றும் அங்கு வந்து பலராமரிடம் கதாயுத்தாப்பியாசஞ் செய்து கொண்டிருந்தான். ஸ்ரீவாசுதேவரோ துவாரகைக்குப் போய்விட்டார். மூன்றாண்டு காலங் கடந்த பிறகு பப்புரு, உக்கிரசேனன் முதலிய யாதவர்களனைவரும் ஸ்யமந்தக மணியை கண்ணன் அபகரிக்கவில்லையென்று தெளிந்து, அந்தக் கருத்தைப் பற்றி தம்பியினிடம் மனம் முறிந்து மிதிலையில் தங்கியிருக்கும் பலராமரிடம் சென்று அவரைச் சமாதானப்படுத்தி துவாரகைக்கு அழைத்து வந்தார்கள்.

அக்குரூரனோ ஸ்யமந்தக மணியின் மகிமையால் உண்டான பொன்னைக் கொண்டு, எம்பெருமானிடத்தில் சித்தமுடையவனாய், எப்போதும் யாகங்கள் செய்து கொண்டிருந்தான். யாகஞ்செய்து கொண்டிருக்கும்போது, க்ஷத்திரியனையாவது வைசியவையாவது கொன்றவன் பிரமஹத்தி தோஷமடைவான் என்று சாஸ்திரம் கூறுவதால் தனக்கு ஸ்ரீகிருஷ்ணனால் யாதொரு துன்பமும் நேரிடமாட்டாது என்று எண்ணிய அக்குரூரன் யாக தீட்சையாகிய கவசத்தை அணிந்திருந்தான். ஸ்யமந்தக இரத்தினத்தின் மகிமையால் அங்கு அறுபத்திரண்டு ஆண்டுகள் வரை பஞ்சமும் கொள்ள நோயும் ஏற்படாமல் இருந்தது. இப்படியிருக்கும் போது சததுவதனுடைய பேரனுக்குக் குமாரனான சத்துருக்கினன் என்பவனை, அக்குரூரனைச் சேர்ந்த போஜர்கள் அழித்ததால் சாத்துவதருடைய பகைமையுடன் துவாரகையில் வாசஞ்செய்வது நியாயமல்ல என்று எண்ணி அக்குரூரன் துவாரகையிலிருந்து தன்னுடைய இனத்தாரோடு கூடப்போய் விட்டான். அவன் துவாரகையை விட்டுப்போனது முதல் அங்கு வியாதியும் பஞ்சமும் தோன்றின. இதைக் கண்டு யாதவர்கள் அனைவரும் பலராமர், உக்கிரசேனன் முதலியவர்களுடன் சென்று அதன் காரணத்தை ஆலோசிக்கத் துவங்கினார்கள். அந்த சங்கத்தில் கருடத்வஜனான கிருஷ்ணபரமாத்மா மற்றவர்களை நோக்கி, இதென்ன இங்கு அநேக துன்பங்கள் ஒன்றாகச் சேர்ந்து வந்திருக்கின்றன? இது ஏன் என்று ஆலோசியுங்கள்! என்று கூறினார். அப்போது அந்தகன் என்னும் பெயருள்ள யாதவ மூப்பன் ஒருவன், கேளுங்கள் யாதவர்களே! அக்குரூரனுடைய தந்தை சுவபல்க்கன் என்று ஒருவன் இருந்தானே, அவன் இருந்த இடங்களிலெல்லாம் துர்ப்பிஷங்கள் ஏற்படுவதில்லை. ஒரு சமயம் காசி ராஜ்யத்தில் மழையில்லாமல் துன்பம் நேரிட்டது. காசியரசன் சுவபல்க்கனைத் தன் நகரத்துக்கு அழைத்துச் சென்றான். அதனால் மழை பெய்து நாட்டில் ÷க்ஷமம் உண்டாயிற்று. அந்த அரசனுக்கு மகள் ஒருத்தி இருந்தாள். அரசன் தனது நாட்டுக்கு நன்மை செய்ததற்காக, தன் புதல்வியை சுவபல்க்கனுக்கு கல்யாணம் செய்து கொடுத்தான். அவள் கருப்பத்திலிருந்து பிரசவ காலம் நேர்ந்தும் வெளியே வராமல் தாய்க்கு அதிகத் துன்பம் உண்டாக்கிக் கொண்டிருந்தாள். இதுபோலப் பன்னிரண்டு ஆண்டுகள் சென்றன. இப்படியிருக்கக் கணவன் தன் மனைவியின் கருவிலிருந்த சிசுவை நோக்கி மகளே! நீ ஏன் இன்னும் பிறக்கவில்லை? சீக்கிரம் வெளியில் வருவாயாக! உன் முகத்தைப் பார்க்க விரும்புகிறேன். உன்னை வயிற்றில் தாங்கியிருக்கும் உன் தாயை நீ ஏன் நெடுநாளாக வருத்தி வருகிறாய்? என்று சொன்னான்; உடனே வயிற்றிலிருந்த அந்தக் கன்னி ஐயா இன்று முதல் நாள்தோறும் ஒவ்வொரு பசுவைப் பிராமணருக்குத் தானஞ்செய்து வருவீராயின் மூன்றாண்டுகள் கழித்து நான் வெளிவருவேன் என்று சொன்னான். அதன்படி அரசன் தினந்தோறும் கோதானம் செய்ததனால் அவள் பிறந்தாள். ஆகவே அரசன் அவளுக்குக் காந்தினி என்று பெயரிட்டான். அப்படிப்பட்டவள் வயிற்றில் அப்படிப்பட்ட சுவபல்க்கனுக்குப் பிறந்தவன் இந்த அக்குரூரன். இத்தகைய சுத்தமான பிறவியும் நல்ல ஒழுக்கமுடையவர் இங்கிருந்து நீக்கியதால் இந்த உபத்திரவங்கள் யாவுமே உண்டாயின. குணவானாக இருப்பவனிடத்தில் குற்றம் பாராட்டுதல் கூடாது. ஆகையால் அக்குரூரனை இங்கே வரவழைக்க வேண்டும் என்று அந்தக் கிழவன் கூறியதை கிருஷ்ணபிரானும் மற்றவரும் கேட்டார்கள். அவர்கள் அக்குரூரனைத் துவாரகைக்கு அழைத்து வந்தார்கள்; அவன் வந்தவுடன் அவனிடமிருந்த ஸ்யமந்தக மணியின் பிரபாவத்தால் மழையின்மை, கொள்ளை நோய் முதலிய தொல்லைகள் நீங்கின.

அப்போது கண்ணபிரான் இந்த அக்குரூரனுக்கு இவ்வளவு மகிமை இருப்பதற்கு இவன் சுவபல்க்கனுக்கும் காந்தினிக்கும் பிறந்தான் என்பது போதிய காரணமல்ல இது மிகவும் சாதாரண விஷயம்! மழையின்மை முதலிய துன்பங்களை நீக்குவது என்பது மகாயோகிக்கும் அரிய காரியமாகும்! ஆகையால் ஸ்யமந்தகமணியானது இந்த அக்குரூரனிடம் தான் இருக்க வேண்டும்! என்று உறுதியாக நம்பினார். எனவே அவர் யாதவர்களனைவரையும் தமது மாளிகைக்கு வரவழைத்தார். அவர்கள் அனைவரும் கூடிய பிறகு அவர் அக்குரூரனை நோக்கி, தானபதியான அக்குரூரரே! சததனுவா அந்த ஸ்யமந்தக மணியை உமக்குக் கொடுத்தது நமக்குத் தெரியும். அந்த மணி உம்மிடம் தான் இருக்கிறது. அதன் பயன் இந்த ராஜ்யம் முழுவதும் அனுபவித்து வருகிறது. நாமெல்லாம் அனுபவித்து வருகிறோம், ஆனால் நமது பலபத்திரருக்கு அதை நான் எடுத்துக் கொண்டதாக ஒரு நினைப்பு அதற்காக அந்த மணியை இங்கு காண்பிக்க வேண்டும்! என்று கூறிவிட்டு, மவுனமாக இருந்தார். அக்குரூரர், யோசிக்கலானார். இப்பொழுது நாம் என்ன செய்வது? இல்லையென்றால், இந்த சபையிலேயே நமது ஆடைகளைச் சோதித்து ரத்தினத்தை சுவாமி எடுத்து விடுவார். பிறகு நாம் அவருக்கு விரோதியாகி விடுவோம் அது நல்லதல்ல என்று ஆலோசித்து, சகல ஜகத்காரணரான கண்ணபிரானை நோக்கிக் கூறலானார். சுவாமி! ஸ்யமந்தகமணியை சததனுவா எனக்குக் கொடுத்தான். அவன் போன பிறகு இன்றையோ நாளையோ சுவாமி நம்மைக் கேட்பார் என்ற நினைப்பில் இத்தனை நாள் வரையில் அதை நான் வைத்திருந்தேன். அதை வைத்திருக்கும் வருத்தத்தினால், சகல போகங்களிலும் மனப்பற்றில்லாமல் சிறிதும் சுகமறியாமல் இருக்கிறேன். இந்த இரத்தினத்தை தரித்துக் கொண்டாகிலும் இந்த ராஜ்யத்துக்கு ÷க்ஷமத்தை உண்டாக்கும் உபகாரத்தைச் செய்யாமல் நம்முடைய கையில் கொண்டுவந்து கொடுக்கிறானே என்று தாங்கள் நினைப்பீர்களே என்ற பயத்தால் அதை நான் வலுவில் வந்து இத்தனை நாளும் சமர்ப்பிக்காமல் இருந்தேன். ஆகையால் நீங்களே அதை யாருக்காயினும் கொடுக்கலாம்! சொல்லி தம் மடியில் முடித்து வைத்திருந்த மிகச்சிறிய பொற்சிமிழை எடுத்துத் திறந்து வைத்தார். உடனே சபை முழுவதும் அந்த மணியின் ஒளி வெள்ளம் பளபளவென்று மின்னியது. அக்குரூரர், சபையோரை நோக்கி சபையோர்களே! இந்த ஸ்யமந்தக மணியை சததனுவா என்னிடம் கொடுத்து விட்டுப் போனான். இதோ இதை நான் இங்கு வைத்து விட்டேன் இது யாரைச் சேர வேண்டியதோ, அவர் இதை எடுத்துக்கொள்ளலாம்! என்றார். யாதவர்கள் அனைவரும் நன்றாய் இருக்கிறது? என்று மகிழ்ந்து புகழ்ந்தனர். பலபத்திரரான பலராமரோ, இது நமக்கும் தனக்கும் பொதுவில் இருக்கட்டும் என்று கண்ணபிரானே முன்பு கூறியிருக்கிறான்! என்று நினைத்து அதன் மீது ஆசை கொண்டிருந்தார். சத்தியபாமாவோ, இது என் தந்தை வீட்டுத் தனம் அல்லவா? ஆகையால் இது எனக்கே உரியது! என்று நினைத்திருந்தாள். கண்ணன் அவர்கள் இருவருடைய கருத்தையும் புரிந்து கொண்டு, எருதுக்கும் சக்கரத்துக்கும் இடைப்பட்ட ஜந்துவைப் போல சங்கடப்பட்டார்.

அவர் சபையில் அக்குரூரரை நோக்கி, அக்குரூரரே! நான் இப்போது இந்த மணியை இங்குள்ளோர் அனைவர்க்கும் எதிரில் வைக்கச் சொன்னது ஏன் தெரியுமா? இதை நான் அபகரித்தேன் என்று இங்குள்ள சிலர் எண்ணியிருப்பதை மாற்றுவதற்காகவே தான்! இதுவோ, என் தமையனுக்கும் எனக்கும் பொதுவானது. நன்றாய் யோசித்தால் இது சத்தியபாமையின் பிதுர்த்தனம் ஆகையால் அவளுக்கு உரியது. இதனால் நாட்டிற்கு நலனும் சுகமும் உண்டாகிறது. எனவே, இதனை மகாபரிசுத்தனாகவும் பிரம்மசரிய விரதத்தில் உயர்ந்தவனாகவும் இருப்பவனே வைத்திருக்க வேண்டும் அசுத்தனாக இருப்பவன் இதை வைத்திருந்தால் தீமைகளே உண்டாகும்! நானோ, பதினாயிரம் பெண்களை வைத்திருப்பவன்! ஆகையால் நான் இந்தப் புனிதமான மணியை வைத்திருக்கும் யோக்கியத்தை உடையனவல்லன். சத்தியபாமையும் இதை வைத்திருப்பதற்கு அருகதையுடையவளல்ல! பலபத்திரரோ இதைத் தரிப்பதற்காகச் சுராபானம் முதலிய போகங்களையெல்லாம் இழக்க வேண்டியிருக்கும். ஆகையால், யாதவ கூட்டமும் பலராமரும் நானும் சத்தியபாமையும் உம்மைப் பிரார்த்திப்பது என்னவெனில் இத்தனை நாட்களையும் போலவே இனிமேலும் இந்த நாட்டின் நலனுக்காக அக்குரூரரே இந்த மணியைத் தரித்திருக்க வேண்டும்! இதை அவர் மறுக்க வேண்டாமென்று சபை முன்பு கேட்டுக் கொள்கிறேன் என்றார். புன்முறுவலோடு அதைக் கேட்டதும் அக்குரூரரோ, சுவாமியின் நியமனத்துக்கு மாறாக நான் நடப்பதற்குச் சக்தியற்றவன். ஆகவே கண்ணபிரான் திருவுரைப்படி நடக்கச் சித்தமாக இருக்கிறேன்! என்று சொல்லி அந்த இரத்தினத்தை தமது கழுத்தில் தரித்துக் கொண்டார். மைத்ரேயரே! இவ்வாறு ஸ்ரீகிருஷ்ணபகவானுக்கு நேர்ந்த வீண் அபவாத நீக்கத்தை நினைப்பவர்களுக்கு ஒருபோதும் அபவாதம் கிஞ்சித்தும் நேரிடுவதில்லை. கரணகளே பரங்கள் மெலிவுறாமல் வாழ்ந்து சகல பாபங்களிலிருந்தும் விடுபடுவார்கள்!

14. அனமித்திர வம்ச வரலாறு

அனமித்திரனின் மகன் சினி என்று ஒருவன் இருந்தான். அவன் மகன் சத்தியகன், அவனது மகன் சாத்தியகி, அவனுக்கு யுயுதானன் என்ற பெயருமுண்டு. அவன் மகன் சஞ்சயன், அவன் மகன் குணி, அவன் பிள்ளை யுகந்தரன், இவர்கள் தான் சைனேயர் என்று வழங்கப்பட்டனர். அந்த அனமித்திரனின் வமிசத்தில் விருஷ்ணி என்பவன் ஒருவன் இருந்தான். அவன் மகன் தான் சுவபல்க்கன் அவனுக்குச் சிதிரகன் என்று ஒரு தம்பி உண்டு. சுவபல்க்கனுக்கு காந்தினியிடத்தில் அக்குரூரர் பிறந்தார். அந்த சுவபல்க்கனுக்கே மற்றொருத்தியின் வயிற்றில் உபமத்கு என்பவன் பிறந்தான். உபமத்குவுக்கு மிருதாமிருதன், விஸ்வன், அரிமேஜயன், கிரிக்ஷத்திரன், உபக்ஷத்திரன், சத்ருக்கினன், அரிமர்த்தனன், தருமதிருக்கு, திருஷ்ட தருமன் கந்தமன், ஓஜவாஹன் என்ற பிள்ளைகளும், சுதாரை என்ற பெண்ணும் பிறந்தார்கள். அக்குரூரருக்குத் தேவவான், உபதேவன் என்பவர்கள் பிறந்தார்கள். சித்திரகன் என்பவனுக்கு பிருது விபுருது முதலிய மக்கள் பலர் இருந்தார்கள். முன்பு சொன்ன சத்துவத குமாரனான அந்தகனுக்குக் குகுரன், பஜமானன், சுசி, கம்பலன், பராஹிதன் என்ற நான்கு பிள்ளைகள் இருந்தார்கள். அவர்களில் குகுரனுக்குத் திருஷ்டன் என்பவன் பிறந்தான். அவன் மகன் கபோதரோமா, அவன் மகன் விலோமா, அவனுக்கு தும்புரு என்ற கந்தர்வனுடைய நண்பனான அனு என்பவன் பிறந்தான். அந்த அனுவுக்கு ஆனகதுந்துபி, அவனுக்கு அபிஜித்து, அவனுக்கு புனர்வசு, அவனுக்கு ஆகுகன் என்ற மகனும் ஆகுகி என்ற மகள் ஒருத்தியும் உண்டானார்கள். ஆகுகனுக்குத் தேவகன், உக்ரசேனன் என்ற இரண்டு பிள்ளைகள் இருந்தனர். அவர்களில் தேவகனுக்கு தேவவான், உபதேவன், சகதேவன், தேவரக்ஷிதா என்ற நான்கு புதல்வர்கள் இருந்தார்கள். அவர்களுக்கு விருகதேவை, உபதேவை தேவரக்ஷிதை, ஸ்ரீதேவை, சாந்தி தேவை, சகதேவை, தேவகி என்று ஏழு சகோதரிகள் உண்டு. அந்த ஏழு பெண்களையும் வாசுதேவர் திருமணஞ் செய்து கொண்டார். உக்ரசேனனுக்கு கம்சன் நியக்ரோதன், சுநாமா, அனகா, ஹ்வன், சங்கு, சுபூமி ராஷ்டிரபாலன், யுத்ததுஷ்டி சுதுஷ்டிமான் என்ற பிள்ளைகளும், கம்சை கம்சவதி சுதனூராஷ்டிர பாலிகை என்ற பெண்கள் நால்வரும் பிறந்தார்கள். பசமானன் என்பவனுக்கு விடூரதன் என்பவன் பிறந்தான். அவனுக்கு சூரன் அவன் மகன் சமி, அவன் மகன் பிரதிக்ஷத்திரன், அவன் மகன் போஜன், அவன் மகன் இருதிகன், இருதிகனுக்கு கிருதவர்மா, சததனு; தேவார்ஹன் தேவகர்ப்பன் என்ற பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். அவர்களில் தேவகர்ப்பனுக்கு சூரன் என்பவன் பிறந்தான். அவனுக்கு மாரிஷை என்ற மனைவி ஒருத்தி இருந்தாள். சூரன், அவன் மூலம் வசுதேவன் முதலிய பத்துப் பிள்ளைகளைப் பெற்றான். அந்த வசுதேவன் பிறக்கும் போது அவரிடம் கண்ணபெருமான் திருவவதாரம் செய்யப் போகிறார் என்பதை அறிந்து தேவர்கள் ஆனகம், துந்துபி முதலிய வாத்தியங்களை முழக்கினர். அதனால் வசுதேவருக்கு ஆனக துந்துபி என்ற பெயர் உண்டாயிற்று. அவருக்கு தேவபாகன், தேவ சிரவன், அஷ்டகன், ககுச்சக்கிரன், வச்சதாரகன், சிருஞ்சயன், சியாமன், சமிகன், கண்டூஷன் என்ற ஒன்பது சகோதரர்களும் பிருதை, சுருததேவை, சுருதகீர்த்தி, சுருதசிரவை, ராஜாதிதேவி என்ற ஐந்து சகோதரிகளும் இருந்தார்கள். அந்த சூரமாமன்னனுக்கு குந்தி என்ற நண்பன் ஒருவன் இருந்தான்.

அவன் அபுத்திரனாக இருந்ததால், பிருதை என்னும் தனது தலைமகளை அவனுக்குத் தத்தஞ் செய்து கொடுத்தான். அந்த பிருதையை பாண்டு மகாராஜன் திருமணஞ் செய்துகொண்டான். பிருதைக்கு தருமன், வாயு, இந்திரன் இவர்களால் யுதிஷ்டிரன், பீமசேனன், அர்ச்சுனன் என்ற மூன்று குமாரர்கள் உண்டாக்கப்பட்டனர். மேலும் பிருதை எனும் குந்திதேவி கன்னியாக இருந்த காலத்தில் சூரியபகவானால் கர்ணன் என்பவன் உண்டாக்கப்பட்டிருந்தான். அந்த குந்திக்கு மாத்திரி என்று ஒரு சக்களத்தி இருந்தாள். அவளுக்கு நாசத்தியன்; தசிரன் என்ற தேவர்களால் நகுலன், சகாதேவன் என்ற பிள்ளைகள் உண்டாக்கப்பட்டனர். இந்தக் குந்திதேவியின் சகோதரியான சுருததேவை என்பவளைக் காருக தேசத்து அரசனான விருத்ததர்ம மன்னன் மணந்தான். அவள் வயிற்றில் தந்தவக்கிரன் என்ற அசுரன் ஒருவன் பிறந்தான். மற்றொரு சகோதரியான சுருத கீர்த்தியை கேகய மன்னன் மணந்தான். அவன் வயிற்றில் சந்தர்த்தனன் முதலிய ஐவர் பிள்ளைகளாகப் பிறந்தார்கள். அடுத்த சகோதரி ராஜாதிதேவி, அவந்தி மன்னனுக்கு மனைவியாகி, விந்தன், அனுவிந்தன் என்பவர்களைப் பெற்றாள். மற்றொரு சகோதரியான சிருத சிரவசு என்பவள் சேதி தேசத்து மன்னனின் மனைவியாகிய சிசுபாலன் என்ற மகனைப் பெற்றாள். சிசுபாலன் முற்காலத்துப் பிறவியில் அசுரர்களுக்கெல்லாம் அதிபதியாக விளங்கி ஹிரண்யகசிபு என்பவனாகும். சகல லோக குருமூர்த்தியாகிய நரசிம்ம மூர்த்தியால் ஹிரண்யன் சங்காரம் செய்யப்பட்டு மீண்டும் அவன் அளவற்ற வீரிய, சவுகரிய பராக்கிரம சம்பத்துக்கள் வாய்ந்தவனாகவும், மூவுலகத்தாரையும் தன் வயப்படுத்தி அடக்கியாளும் திறமையடைந்தவனாகவும் உள்ள ராவணனாகப் பிறந்தான். அந்தப் பிறப்பில் ஸ்ரீராமாவதாரஞ் செய்த எம்பெருமானாலேயே சங்கரிக்கப்பட்டான். பிறகு இப்பிறவியில் அவன் சிசுபாலனாகப் பிறந்த போதும், பூபாரந் தீர்ப்பதற்காக கண்ணபெருமானாக அவதரித்த பகவானிடம் அவன் பகைமையை பாராட்டி வந்தான், அதனால் கண்ணபிரானாலேயே சங்கரிக்கப்பட்டு, எப்போதும் அவ்வெம்பெருமானையே நினைத்திருந்ததால் பரமாத்வாவிடத்திலே சாயுஜ்யம் பெற்றான். பக்தியோடு தன்னைத் தியானிப்பவர்களுக்குத் திருவுள்ளம் உவந்து மோட்சம் அளிப்பதைப் போலவே, பகைமை கொண்டாவது தன்னை இடைவிடாமல் நினைத்திருந்தவருக்கும் பகவான் திருவுள்ளம் உகக்காமலும் அந்த மோட்சத்தைத் தந்தருள்கிறான்.

15. பகவானின் திருவம்சம்

மைத்ரேய முனிவர் குறுக்கிட்டு பராசர மகரிஷியை நோக்கி, சுவாமி! இந்த சிசுபாலன் ஹிரண்யகசிபுவாக இருந்தபோதும் இராவணனாக இருந்தபோதும் ஸ்ரீவிஷ்ணுபகவானால் சங்கரிக்கப்பட்டான். அந்தப் புண்ணியத்தாலே மகா போக போக்கியங்களைப் பெற்றிருந்தானே தவிர, சாயுஜ்யப் பதவியை அடையவில்லையே? அப்படியிருக்க இப்பொழுது மட்டும் சாயுஜ்யப் பதவியை அடைந்தது எப்படி? இதை அடியேனுக்கு விளக்கமாக அறிவிக்க வேண்டும்? என்று கேட்டார். பராசர மகரிஷி கூறலானார். மைத்ரேயரே! சகல லோகங்களுக்கும் சிருஷ்டி, ஸ்திதி சம்ஹார கர்த்தாவாகிய விஷ்ணுபகவான், அகம்பாவியான ஹிரண்யகசிபுவைச் சங்காரம் செய்வதற்காக நரசிம்மாவதாரம் செய்தபோது, அவ்வசுரனுக்கு இவர் மகாவிஷ்ணு என்ற ஞானம் உண்டாகாமல், புண்ணியவசத்தால் மகிமை பெற்ற ஒரு ஜந்து என்ற நினைப்பே உண்டாயிற்று. ஆகையால் அந்த அசுரன் ரஜோகுணத்தின் மிகுதியால் அப்படிப்பட்ட விபரீத பாவனையைப் பெற்று, நரசிம்ம மூர்த்தியினால் சங்கரிக்கப்பட்டான். அந்தப் புண்ணியத்தால் மூன்று உலகங்களையும் ஆளத்தக்க மேன்மையான செல்வத்தைப் பெற்றான். ஆதிமத்யாந்த ரஹிதனாகவும் பரப்பிரம்மமாகவும் இருக்கும் பகவானிடத்தில் அவன் லயமடையவில்லை. அதுபோலவே, அவன் இராவணனாக இருக்கையிலும் காமப்பரவசனாகி, சீதாபிராட்டியிடம் மிகவும் அன்புள்ள ஸ்ரீராம ரூபியான எம்பெருமானால் கொல்லப்பட்ட போதும் அவனுக்கு அந்த சுவாமியைப் பகவான் என்று அறியும் ஞானம் உண்டாகாமல் மனுஷ்யன் என்கின்ற ஞானமே உண்டாயிருந்தது. மீண்டும் எம்பெருமானாலே வதை செய்யப்பட்ட மகிமையால் அவன் மறுபடியும் சேதி ராஜகுலத்தில் சிசுபாலனாகப் பிறந்து பூமண்டலத்தோர் கொண்டாடத்தக்க ஐசுவரியத்தைப் பெற்றான். ஆனால் அந்தப் பிறவியில் எம்பெருமானுடைய சகல திருநாமங்களையும் நிந்திப்பதற்கு அவன் காரணமானான். அப்படி சிசுபாலன் நிந்தித்தும் கண்ணபெருமானின் திருப்பெயர்களையே அவன் அடிக்கடி உச்சரித்து வந்தான். மேலும் செந்தாமரை போன்ற திருவிழிகளுடன் பிரகாசமான பீதாம்பரத்தைத் தரித்துக் கொண்டும் திவ்வியக் கிரீட, கேயூர, ஹார கடகங்கள் முதலிய திவ்வியாபரணங்களைத் தரித்துக் கொண்டும் திரண்டு பருத்த நீண்ட நான்கு திருக்கைகளோடு திருவாழி திருச்சங்கு முதலிய திவ்ய ஆயுதங்கள் தரித்துக் கொண்டும் விளங்கும் கண்ணபிரானின் திவ்விய ரூபத்தையே சிசுபாலன் உண்ணும் போதும் உறங்கும் போதும், படுக்கும் போதும், உலாவும் போதும், குளிக்கும் போதும் ஒரே பிடிப்பாய் மனதில் நினைத்துக் கொண்டிருந்தான். அதனால் அவனுடைய கண்களுக்கு எங்கும் அந்த கண்ணபெருமானின் தோற்றமே விளங்கப்பெற்று கோபதாபத்திலும் கூட அவரது திருப்பெயரையே உச்சரித்து வந்தான். எம்பெருமானது திவ்விய சக்கரத்தினாலே அந்த சிசுபாலன் சங்கரிக்கப்பட்டான்; அவ்வெம்பெருமானுடைய ஸ்மரணைகளால் சகல பாபங்களும் நசிக்கப்பெற்று அவன் எம்பெருமானிடமே லயத்தை அடைந்தான்.

மைத்ரேயரே! சிசுபாலனின் மோட்சம் பற்றிய யாவையும் நான் உமக்குச் சொன்னேன். எம்பெருமானைப் பகைத்தாவது அவரது திருநாமங்களை சங்கீர்த்தனம் செய்வோருக்கும், நினைப்பவருக்கும், சுராசுரர்களும் அடையமுடியாத பெரும் பயனை எம்பெருமான் அளிப்பார். அப்படியிருக்க நன்றாகப் பக்தி செய்பவருக்குப் பயனளிப்பதைப் பற்றிச் சொல்லவும் வேண்டுமோ? இது இருக்கட்டும். ஆனக துந்துபி என்ற வசுதேவருக்குப் பவுரவி, ரோகிணி, பத்திரை, மதுரை, தேவகி முதலாக அநேக மனைவியர் இருந்தார்கள். அவர்களில் ரோகிணிக்கு பலபத்திரன், சடன்சாரணன், துர்மதன் முதலிய புத்திரர்கள் உண்டானார்கள். அவர்களில் பலபத்திரர் என்னும் பலராமர் தம் மனைவி ரேவதியின் மூலம் விசடன், உலமுகன் என்ற பிள்ளைகளைப் பெற்றார். அவருடைய சகோதரன் சாரணனுக்கு சாஷ்டி மாஷ்டி சிசு சத்தியன் சத்திய திருதி முதலிய பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். பத்திராசுவன், பத்திரபாகு, துர்த்தமன், பூதன் முதலானவர்கள் ரோகிணியின் வம்சத்தில் பிறந்தவர்கள். மதிரை என்பவளுக்கு நந்தன், உபநந்தன், கிருதகன் முதலிய பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். பத்திரைக்கு உபநிதுகதன் முதலிய பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். வைசாலி என்பவளுக்கு கவுவிகன் என்ற பிள்ளை பிறந்தான். தேவகியிடம் கிர்த்திமான் சஷேணன் உதாயு பத்ரசேனன் குஜுதாசன் பத்திரதேவன் என்று ஆறுபிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். அவர்கள் அனைவரையும் தேவகியின் தமையனான கம்சன் கொன்றான். மானின் நியமனப்படி நள்ளிரவில் தேவகியின் வயிற்றினின்றும் பெயர்த்து, ரோகிணியின் வயிற்றிலே சேர்ந்து விட்டது. அப்படியிழுக்கப்பட்டதால் அந்த ஏழாவது பிள்ளைக்கு ஸங்கர்ஷணன் என்ற பெயர் உண்டாயிற்று. பிறகு சகல லோகங்களாகிய மகாவிருட்சத்துக்கு வேராகவும் சகல சுராசுர முனிவர்களுடைய மனதுக்கும் எட்டாதவனாகவும், ஆதி மத்யாந்த ரஹிதனாகவும் சகலகுண ஐசுவரிய சம்பன்னனாகவும் உள்ள ஸ்ரீவாசுதேவன் தம்மை பிரம்மா முதலிய சகல தேவதைகளும் பூபாரத்தை நீக்கும் பொருட்டு பிரார்த்தித்ததால், தேவகியின் கர்ப்பத்தில் எழுந்தருளினார். எம்பெருமானின் அனுக்கிரகத்தால் வளரப்பெற்ற மகா மகிமையுடைய அந்த யோக நித்திரையும், நந்தகோபனின் மனைவியான யசோதையின் வயிற்றிலே பிறந்தது. தேவகியின் கர்ப்பத்தினின்று எம்பெருமான் கண்ண அவதாரமாகத் தோன்றிய போது, சகல லோகமும் தெளிந்த பிரகாசமுடைய சூரிய சந்திராதி கிரணங்களுள்ளதாகவும் சர்ப்பம் முதலிய பயமுற்றும் தெளிவான மனதுள்ளதாகவும் அதர்மம் நீங்கியதாகவும் ஆயிற்று. சுவாமி, அவதரித்ததால் யாவரையும் நன்மார்க்கத்தில் திருத்தியருளினார்.

இவ்விதமாகப் பூவுலகத்தில் கிருஷ்ணபிரானாக அவதரித்த எம்பெருமானுக்குப் பதினாயிரத்து நூற்றியொரு பத்தினிகள் இருந்தார்கள். அவர்களில் ருக்மிணி, சத்யபாமை; ஜாம்பவதி, சாருஹாசினி முதலிய எட்டு மங்கையர் முக்கியமானவர்கள். அப்பத்தினிகளிடம் சகல ரூபியான எம்பெருமான் லக்ஷத்து எண்பதினாயிரம் பிள்ளைகளை உண்டாக்கினார். அப்பிள்ளைகளில் பிரத்தியும்னன், சாருதேஷ்ணன் ஸாம்பன் முதலிய பதின்மூன்று குமாரர்கள் முக்கியமானவர்கள். பிரத்யும்னன் என்பவன் ருக்குமியின் மகளாகிய ருக்குமவதி என்பவளை மணந்து அனிருத்தன் என்பவளைப் பெற்றான். அந்த அனிருத்தன் ருக்மியின் பவுத்திரியான சுபத்தரை என்பவளை மணந்து, வஜ்ஜிரன் என்பவனைப் பெற்றான். அவன் மகன் பிரதிபாகு அவன் பிள்ளை ஸுசாரு. இவ்வாறு அனேக ஆயிரம் கிளைகளுள் யாதவ குலத்தின் புத்திர சங்கியையைச் சொல்ல அநேக ஆயிர ஆண்டுகள் போதாது. இதுபற்றி இரண்டு சுலோகங்கள் சொல்லப்படுகின்றன. யதுகுலப் பிள்ளைகளுக்கு வில்வித்தை கற்பிக்கும் ஆசிரியர்கள் எண்பத்தெட்டு லக்ஷம் பெயர்களாகும். அப்படியானால் மகாத்மாக்களாகிய யாதவரின் எண்ணிக்கையை அளவிட்டு அறிவதற்கு யாரே திறமுடையோர்? அந்தக் குலத்தின் தலைவனான ஆகுகன் ஒருவனே பதினாயிரம் பதினாயிரம் லக்ஷம் பேரோடு இருக்கிறான்! என்பது தான் அச்சுலோகங்களின் கருத்தாகும். மைத்ரேயரே; முன்பு நடந்த தேவாசுர யுத்தத்தில் இறந்த மகாபலசாலிகளான அசுரர்கள் யாவரும் லோக உபத்திரவம் பண்ணும்படியான மனிதர்களுக்குள்ளும் பிறந்தார்கள். அவர்களை அழிப்பதற்காகத் தேவர்கள் எல்லாம் யதுவம்சத்தில் பிறந்தார்கள். அவர்கள் நூற்றியோரு குலமுடையோர் இவர்கள் அனைவருக்கும் ஸ்ரீவிஷ்ணுபகவானே அதிபதியாக ஆண்டு வந்ததினால் அவருக்கு அடங்கி நடந்து வந்த யாதவர்கள் நாளுக்கு நாள் விருத்தியடைந்து வரலாயினர். ஆகையால் அந்த வம்சம் மிகவும் பெருகியது. இவ்வாறு வளர்ந்த அந்த விருஷ்ணிவம்ச வரலாற்றை எவன் ஒருவன் அன்போடு கேட்கிறானோ அவன் சகல பாபங்களும் ஒழிந்தவனாகி ஸ்ரீவிஷ்ணுலோகத்தை அடைவான்!

16. துர்வசு வம்சம்

மைத்ரேயரே! யதுவம்ச வரலாற்றை விளக்கமாகச் சொன்னேன், இனி துர்வசு வம்சத்தைச் சொல்லுகிறேன். துர்வசுவுக்கு வன்னி என்ற மகன் ஒருவன் உண்டு. அவன் மகன் பார்க்கன், அவன் பிள்ளை பானு, அவன் மகன் திரயீசானு. அவன் பிள்ளை கரந்தமன், அவன் மகன் மருத்தன். அவன் சந்ததியற்றவனாய் புரு வமிசத்தைச் சேர்ந்த துஷ்யந்தனைப் புத்திரனாக ஏற்றுக்கொண்டான். இவ்வாறு அந்த வம்சம் யயாதியின் சாபத்தால் விருத்தியற்றுப் பவுரவ வமிசத்தையே சேர்ந்து விட்டது.

17. துருகியு வம்ச வரலாறு

துருகியுவின் மகன் பப்புரு. அவன் மகன் சேது, அவன் பிள்ளை ஆரப்தன். அவன் மகன் காந்தாரகன், அவன் பிள்ளை கர்மன். அவன் மகன் கிருதன், அவன் பிள்ளை துர்த்தமன், அவன் மகன் பிரசேதன், அவன் குமாரன் சத்தருமன், அவன் மேற்கு வடநாட்டிலுள்ள அநேக மிலேச்சருக்கு அதிபதியாக விளங்கி வந்தான்.

18. அனு வம்சம்

யயாதி மன்னனின் நான்காவது மகனாகிய அனு என்பவனுக்கு சபாநலன், சட்சு, பரமேஷு என்ற மூன்று குமாரர்கள் உதித்தார்கள். அவர்களில் சபாநலனுடைய மகன் காலாநலன். அவன் மகன் சிருஞ்சயன். அவன் பிள்ளை புரஞ்சயன். அவன் மகன் ஜனமேஜயன், அவன் பிள்ளை மகாஜாலன். அவன் மகன் மகாமனசு. அவனுக்கு உசீதரன். திதிட்சு என்ற இரண்டு பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். உசீதரனுக்குச் சிபி, நிருகன், நவன், கிருமிவர்மன் என்ற ஐந்து பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். சிபிக்குப் பிரஷதர்ப்பன் கவீரன், கேகயன், பத்ரகன் என்ற நான்கு பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். திதிக்ஷúக்கு ருஷத்திரதன் என்ற பிள்ளை பிறந்தான். அவனுக்கு ஹேமன், அவன் மகன் சுதமசு. அவன் மகன் பலி. அவன் மனைவியிடம் தீர்க்கதமசு என்ற முனிவரால், அங்கன், வங்கன், களிங்கன், சிம்மன், பவுண்டரன் என்ற பிள்ளைகள் பிறந்து அவ்வப்பெயர் கொண்ட ராஜ்யங்களை ஆண்டு வந்தார்கள். அந்த சந்ததியாருக்கும் அப்பெயர்களே வழங்கின. அங்கசந்ததியில் அனபானன் பிறந்தான். அவன் மகன் திவிரதன், அவன் மகன் தர்மராதன். அவன் மகன் சித்திரரதன். அவனுக்கு ரோமபாதன் என்ற பெயருமுண்டு. அவனுடைய நண்பனான தசரத மாமன்னன், சந்ததியில்லாத அவனுக்குச் சாந்தை என்பவளை மகளாகக் கொடுத்தான். ரோமபாதனன் மகன் சதுரங்கள். அவன் மகன் பிருதுலாக்ஷன். அவன் மகன் சம்பன். அவன் சம்பை என்ற நகரை உண்டாக்கினான். அவன் மகன் அரியங்கன், அவன் மகன் பிருகத்திரதன், அவன் பிள்ளை பிரகத் கருமன். அவன் மகன் பிரகத்பா. அவன் மகன் பிரகன்மனன். அவன் மகன் ஜயத்ரதன். பிராமண க்ஷத்திரிய வம்சம் கலந்த மங்கையொருத்தியை மணந்து அவள் மூலம் விஜயன் என்பவனை பெற்றான். அவன் மகன் திருதி. அவன் பிள்ளை திருதவிரதன். அவன் மகன் சத்தியகர்மா. அவன் மகன் அதிரதன். அவன் தான் கங்கையிலே குந்தியினால் எறிந்து விடப்பட்ட கர்ணன் என்ற குமாரனைப் பெட்டியிலிருந்து எடுத்து தன் புத்திரனாக வைத்துக் கொண்டவன், அவ்வாறு வளர்ந்த கர்ணனுக்கு விருஷசேனன் என்னும் மகன் பிறந்தான். அவ்விருஷசேனன் வரையில் உள்ளவர் தாம் அங்கதேசத்தை ஆண்டுவந்த அங்க வமிசத்தாராவார்கள்.

19. பூரு, பரத வம்சங்கள்

மைத்ரேயரே! இனி யயாதியின் கடைசி மகனான பூருவின் வம்சத்தைச் சொல்கிறேன். பூருவின் மகன் ஜனமேஜயன் அவன் மகன் பிரசின்வான். அவன் பிள்ளை பிரவீரன். அவன் புதல்வன் மனசியு, அவன் புத்திரன் அப்தன், அவன் மகன் சுத்தியு. அவன் மகன் பகுகதன், அவன் பிள்ளை சம்யாதி. அவன் மகன் அஹம்யாதி, அவன் மகன் ரவுத்திராசுவன். அவனுக்கு ருதேபு, க÷க்ஷபு, தண்டிலேபு, கிருதேபு, ஜலேபு, தர்மேபு, திருதேபு, தலேபு, சன்னதேபு வனேபு என்று பத்துப் பிள்ளைகள் உண்டு. ருதேபுவுக்கு ரந்திநாரன் என்ற மகன் ஒருவன் பிறந்தான். அவன் சுமதி, அப்பிரதிரதன், துருவன் என்ற பிள்ளைகளைப் பெற்றான். அப்பிரதிரதனின் பிள்ளை கண்ணுவன் அவன் மகன் மேதாதிதி, அவன் முதலாகக் கண்ணுவ வம்சத்தில் வந்தவரெல்லாம் பிராமணர்களானார்கள். அந்த அப்பிரதிரதனுக்கு ஐலீனன் என்ற மகன் ஒருவன் இருந்தான். அவனுக்கு துஷ்யந்தன் முதலிய நான்கு பிள்ளைகள் இருந்தார்கள். துஷ்யந்த மன்னனுக்குப் பிரதமா மன்னன் பிறந்தான். அவனைப் பற்றி தேவர்களால் ஒரு சுலோகம் பாடப்பட்டது. அதாவது தாயானவளின் கருப்பையில் எவனாலே புத்திரன் உண்டாக்கப்பட்டானோ அவனுக்கே அவன் புத்திரன். ஆகையால் துஷ்யந்த மாமன்னனே! பிள்ளையைப் பார்த்துக் கொள். சதுந்தலையை அவமானப்படுத்தாதே! அரசே! முன்பு யமனின் சபையிலிருந்து ஒரு புத்திரனை வீரியத்தை விட்டவனே கொண்டு போனான். இந்தக் கர்ப்பத்தை நீயே உண்டாக்கியவன் சகுந்தலை உண்மையை சொன்னாள்! என்பது தான் அந்த சுலோகத்தின் கருத்தாகும். அவ்வாறு துஷ்யந்த மன்னனால் உண்டான பரத மன்னனுக்குப் பத்தினிகளான மூவரிடத்திலும் ஒன்பது பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். அப்பிள்ளைகளை நோக்கி, இவர்கள் எனக்குத் தக்கவர்களல்லர் என்று பிதாவே சொன்னதால், அப்பிள்ளைகளின் தாய்மார்கள் விபசார சந்தேகத்தால் தங்களை புருஷன் தள்ளி வைத்துவிடுவான்! என்று பயந்து தங்கள் பிள்ளைகளைச் சென்று விட்டார்கள். பிறகு, புத்திர உற்பத்தி வீணாகியதால் புத்திரன் வேண்டுமென்று பரதன் விரும்பி, மருத்துக்களைக் குறித்து சோமயாகம் செய்தான். அது பயனைத் தந்தது. தீர்க்க தமசு என்பவரால் பக்கத்தில் தள்ளப்பட்ட பிரகஸ்பதியின் வீரியத்தால், பத்தினியான மமதை என்பவளிடத்தில் பரத்வாஜன் என்னும் ஒருவன் பிறந்திருந்தான். அவனையே பரதனுக்குப் பிள்ளையாக மருத்துருக்கன் பிரசாதித்தார்கள். மூடையான பெண்ணே! நம் இருவராலும் பிறந்த இந்தப் பிள்ளையை நீயே காப்பாற்று என்று பிரகஸ்பதியும், அதுபோலவே பிரகஸ்பதியிடம் மமதையும் ஆகத் தந்தை தாய் இருவரும் சொல்லி விட்டதால் அந்தப் பிள்ளைக்கு பரத்வாஜன் என்ற பெயர் உண்டாயிற்று. பரதனுக்கு மக்கட்பேறு வீணானபோது, பிள்ளையாகக் கிடைத்ததால் பரத்வாஜனுக்கு விரதன் என்ற பெயரும் வழங்கலாயிற்று. அந்த விரதனுக்கு மன்யு என்பவன் பிறந்தான். அவனுக்கு பிரகத்க்ஷத்திரன் மகாவீரியன், நகரன், கர்க்கன் என்ற பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். நகரனுக்கு ஸங்கிருதி பிறந்தான், அவனுக்கு குருப்பிருதி ரந்திதேவன் என்று இருபிள்ளைகள் பிறந்தார்கள்.கர்க்கனுக்கு சினி பிறந்தான். அதனால் கார்க்கியர், சைனியர் என்று சொல்லப்பட்ட வம்சத்தார்களனைவரும் க்ஷத்திரியராக இருந்தும் பிராமணர்களானார்கள். மகாவீரியனுக்கு துரூக்ஷயன் என்ற மகன் பிறந்தான், அவனுக்கு திரையாருணி; புஷ்க்கரிணன், கபி என்ற மூன்று பிள்ளைகள் பிறந்து பின்னர் மகிமையால் பிராமணரானார்கள்.

பிரகத்க்ஷத்திரனின் மகன் சுஹோத்ரன். அவன் மகன் ஹஸ்தி, அவன் தான் ஹஸ்தினாபுரத்தை உண்டாக்கியவன். அவனுக்கு அஜமீடன், துவிஜம்மீடன், புருமீடன் என்ற மூன்று குமாரர்கள் ஜனித்தார்கள். பிறகு அஜமீடனின் மகன் கண்வன்; அவன் மகன் மேதாதிதி, அவ்வஜமீடனுக்கே பிரூகதிஷு என்ற வேறொரு மகன் இருந்தான். அவன் மகன் பிருகத்தனு; அவன் மகன் பிருகத்கர்மன்; அவன் மகன் ஜயத்திரதன், அவன் பிள்ளை விசுவஜித்து. அவன் குமாரன் சேனஜித்து, அவன் புதல்வர்கள் ருசிராசுவன், காசியன், திரிடஹனு வச்சஹனு என்பவராவர். ருசிராசுவனுக்கு பிருதுசேனன் பிறந்தான். அவன் மகன் பாரன். அவன் மகன் நீலன். அவனுக்கு நூறு பிள்ளைகள். அவர்களில் முக்கியமானவன் காம்பீலிய நகராதிபதியான சமரன். சமரனுக்கு பாரன், சுபாரன்; ஸதசுவன் என்ற மூன்று பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். சுபாரனின் மகன் ஸுகிருதி அவன் மகன் விப்பிராசன், அவன் மகன் அனுஹன், அவன் சுகரின் மகளாகிய கீர்த்தியை மணந்தான். அவ்வனுஹனனுக்கு பிரமதத்தன் பிறந்தான். அவன் மகன் விஷ்வக்கேசனன், அவன் மகன் உதகஸேனன்; அவன் பிள்ளை பல்லாடன், முன்னே சொன்ன துவிஜமீடன் என்பவனின் பிள்ளை யவீநரன். அவன் திருதிமான், அவன் பிள்ளை சத்யதிருதி; அவன் மகன் திரிடநேமி; அவன் மகன் சுபாரிசுவன், அவன் பிள்ளை சுமதி, அவன் மகன் சன்னதிமான். அவன் மகன் கிருதன். அவன் இரணியநாபனால் யோகாப்பியாசம் செய்விக்கப்பெற்று பிராச்சிய சாமகருடைய இருபத்து நான்கு சங்கீதங்களைச் செய்தான். கிருதனின் மகன் உக்ராயுதன். அவனது தனயன் ÷க்ஷமியன், அவன் பிள்ளை சுதீரன், அவன் மகன் ரிபுஞ்சயன், அவன் புதல்வன் பஹீதரன். இவர்கள் தாம் புரு வம்சத்தார்கள். பவுரவர் என்றும் இவர்கள் வழங்கப்படுவார்கள். முன்னே சொன்ன அஜமீடனுக்கு நளினி என்று ஒரு மனைவி இருந்தாள். அவள் வயிற்றில் நீலன் என்பவன் பிறந்தான். அவன் மகன் சாந்தி; அவன் பிள்ளை சுசாந்தி. அவன் மகன் புரஞ்சயன். அவன் மகன் ரிக்ஷன், அவன் பிள்ளை அரியசுவன், அவன் மகன் திவோதாஸன்; அரியசுவனுக்கு அகலியை என்ற ஒரு பெண்ணும் உண்டு. அந்த அகலியை சரத்துவான் என்ற கவுதமருக்குப் பத்தினியாகி சதாநந்தர் என்பவரைப் பெற்றாள். சதாநந்தருக்கு சத்தியதிருதி என்பவர் பிறந்து தனுர் வேதத்தை முழுவதுமாகக் கற்றார். அவர் ஊர்வசி என்ற அப்சரசைக் கண்டபோது மோகவசத்தால் அவரது வீரியம் நழுவி நாணற்கட்டையிலே இருபிரிவாக விழுந்தது. அதிலிருந்து ஒருபுத்திரனும் ஒரு புத்திரியும் பிறந்தார்கள். அவர்களை வேட்டையாட வந்த சந்தனு மாமன்னன் கிருபையினால் பரிக்கிரகித்தான். அதனால் அந்தப் புத்திரனுக்கு கிருபன் என்றும், அந்தக் கன்னிகைக்கு கிருபி என்றும் பெயர்கள் உண்டாயிற்று. குமாரி கிருபியை, துரோணாச்சாரியாருக்கு மனைவியாகவும் அசுவத்தாமருக்குத் தாயாகவும் ஆனாள்.

திவோதாசன் என்பவன் மகன் மித்திராயு அவனுக்கு சியவனன் என்பவன் பிறந்தான், அவன் மகன் சுதாசன். அவன் மகன் சவுதாசன், அவன் மகன் சகதேவன், அவன் மகன் சோமகன், அவனுக்கு நூறு பிள்ளைகள், மூத்தவன் ஜந்து கடைசி மகன் பிருஷதன். பிருஷதன் மகன் துருபதன், அவன் மகன் திருஷ்டத்துயும்னன். அவன் மகன் திருஷ்டகேது, அஜமீடனுக்கு ரிஷன் என்று மற்றொரு மகன் உண்டு. அவன் மகன் சம்வரணன், அவன் மகன் குரு, அவன் தான் தரும÷க்ஷத்திரத்தைக் குரு÷க்ஷத்திரமாக்கினான். அவனுக்கு சுதனு, ஜன்னு, பரிக்ஷித்து முதலிய புத்திரர்கள் உண்டானார்கள். அவர்களில் சுதனுவின் மகன் சுகோத்திரன். அவன் மகன் சியவனன், அவன் மகன் உபரிசரவசு, அந்தவசுவுக்கு பிருகத்திரன், பிரத்தியகிரன், குசாம்பன், குசேலன், உபரிமாச்சியன் முதலிய ஏழு பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். பிருகத்திரதன் மகன் குசாக்கிரன்; அவன் மகன் விருஷபன், அவன் பிள்ளை புஷ்பவான். அவன் மகன் சத்யஹிதன். அவன் மகன் சுதனுவா, அவன் மகன் சந்து, அந்த பிருகத்திரனுக்கு இருபாதியாய் மற்றொரு பிள்ளை உண்டானான். அவன் ஜரை என்ற அரக்கியால் கூட்டப்பட்டதால் ஜராசந்தன் என்ற பெயரைப் பெற்றான். அவன் மகன் சகதேவன். அவன் மகன் சோம்பன்; அவன் மகன் சுருதி; சிரவசு இவர்கள் தான் மகத தேசத்தை ஆண்டு வந்த மன்னர்கள். இவர்கள் மாகதர் என்று வழங்கப்பட்டனர்.

20. சந்தனு வம்ச வரலாறு

பரிக்ஷித்து மகாராஜனுக்கு, ஜனமேஜயன், சுருதசேனன், உக்கிரசேனன், பீமசேனன் என்று நான்கு குமாரர்கள் இருந்தார்கள். ஜன்னு என்பவனுக்கு சுரதன் என்பவன் பிறந்தான். அவன் மகன் விடூரதன், அவன் பிள்ளை சர்வபவுமன், அவன் மகன் ஜயத்சேனன். அவன் புதல்வன் ஆராதிதன், அவன் பிள்ளை அயுதாயு, அவன் மகன் அக்கிரோதனன், அவன் புதல்வன் தேவாதிதி, அவனுக்கு ருக்ஷன் என்பவன் பிறந்தான். அவன் மகன் பீமசேனன், அவன் மகன் திலீபன், அவன் மகன் பிரதீபன், அவனுக்கு தேவாபி, சந்தனு பாகிலிகன் என்ற மூன்று பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். தேவாபி, சிறுவயதிலேயே காட்டிற்குச் சென்று, அங்கு வசித்துக் கொண்டிருந்தான். அதனால் அவன் தம்பியான சந்தனு அரசனனான். அவனைப் பற்றி ஒரு சுலோகம் வழங்குகிறது. அதாவது அவ்வரசன் வயோதிகமான எவனைத் தன் கைகளால் ஸ்பரிசிக்கிறானோ அவன் யவுவனத்தை அடைகிறான். மேலும் மிகுந்த அமைதியையும் அடைகிறான். ஆதலால் சந்தனு என்ற பெயரைப் பெற்றான்! என்பது அச்சுலோகத்தின் கருத்தாகும். சந்தனு மன்னனின் ஆட்சியில், பன்னிரண்டு ஆண்டுகள் வரை மழையே பெய்யவில்லை, அதனால் ராஜ்யத்துக்கு உண்டான தீங்கை சந்தனு மகாராஜன் உணர்ந்து பிராமணர்களை அழைத்து சுவாமிகளே! நம்முடைய ராஜ்யத்தில் ஏன் மழையே பெய்யாமலிருக்கிறது? நான் செய்த அபராதம் என்ன? என்று கேட்டான். அதற்கு அவர்கள், வேந்தனே! மூத்தவன் இருக்க இளையவனாகிய நீ இந்தப் பூமியை ஆண்டு அனுபவிக்கிறாய், ஆகையால் மூத்தவனுக்கு விவாகம் இல்லாதிருக்கம்போது அவனது தம்பியாகிய நீ விவாகம் செய்து கொண்டால் என்ன பாதகம் உண்டோ, அந்த பாதகம் உன்னைச் சேர்ந்துள்ளது? என்றார்கள். அதற்கு என்ன செய்யவேண்டும்? என்று சந்தனு கேட்டான். அதனால் பிராமணோத்தமர்கள், அரசே! உன் தமையனான தேவாபி என்பவன் எந்தவொரு குற்றமும் பாதகமும் செய்யாமல் பரிசுத்தமானவனாக இருப்பதால், அவனுக்கு உரியது இந்த அரசாட்சி! ஆகையால் இதுவரை நீ அனுபவித்தது போதும். இனி இந்த இராஜ்யத்தை அவனுக்குக் கொடுத்து விடுவாயாக! என்றார்கள். சந்தனு மன்னன் தான் செய்த தவறுக்கு வருந்தி, தன் தமையனிடம் அரசுரிமையை வழங்க விரும்பி, அவன் இருக்கும் காட்டுக்குப் புறப்பட்டான். இதனிடையில் சந்தனுவின் அமைச்சனாகிய அசுமராவி என்பவன் அந்தக் காட்டுக்கு, வேதவாத விரோதஞ் சொல்லும்படியாகச் சில முனிவர்களை அனுப்பி வைத்தான். அவர்கள், சரியான புத்தியுடைய தேவாபியைக் கண்டு, அவனுக்குத் துர்ப்புத்திகளைப் போதித்தார்கள். இதனிடையில் சந்தனுவும் அவனுடன் சென்ற அந்தணர்களும் தேவாபியைச் சந்தித்து, மூத்தவனே இராஜ்யத்தை ஆளவேண்டும்! என்று வேதபிராமணமுள்ள நியாயங்களை அவனுக்கு போதித்தார்கள். அதையெல்லாம் கேட்ட தேவாபி, வேத விரோதமான யுக்திகளால் தூஷித்தான். அதனால் சந்தனுவுடன் சென்ற அந்தணர்கள் வெறுப்புற்றனர்.

அவர்கள் சந்தனு மன்னனை நோக்கி, அரசனே! இந்த விஷயமாக உன் தமையனை நிர்ப்பந்தஞ் செய்தது போதும். வா! இனி உன் அரசில் மழையின்மையாகிய குற்றம் நீங்கிவிடும். ஏனெனில் அநாதியான வேத வாக்கியங்களைத் தூற்றிய உன் அண்ணன் பதிதன் ஆனான். தமையன் பதிதன் ஆகிவிட்டதால் பரிவேத்துருத்துவம் என்ற குற்றம் உனக்கு இல்லை! ஆகையால் நீயே அரசாட்சி செய்ய வேண்டும்! என்று சொன்னார்கள். பிறகு சந்தனு தன் தலைநகரம் சென்று அரசாளத் துவங்கினான். தேவ தூஷணை செய்ததால், மூத்தவன் பதிதனாகி விட்டபடியால், இளையவனான சந்தனுவின் ஆட்சியில் மேகம் பொழிய, பயிர்கள் செழித்து வளர்ந்தன. பாகிலீகனின் மகன் சோமதத்தன். சோமதத்தனுக்கு பூரி, பூரிசிரவன், சல்லியன் என்று மூன்று பிள்ளைகள் உண்டு. சந்தனு மகாராஜனுக்கு தேவநதியான கங்கையிடம் சகல, நூல் அறிவும் மகா பலபராக்கிர கீர்த்திகளும் வாய்ந்த பீஷ்மர் என்பவர் பிறந்தார். மேலும் சந்தனு மன்னனுக்கு சத்தியவதி என்பவளிடம் சித்திராங்கதன், விசித்திர வீரியன் என்ற இரண்டு பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். அதில் சித்திராங்கதன் என்பவன் இளமையிலேயே ஒரு கந்தர்வனால் கொல்லப்பட்டான். விசித்திர வீரியனோ காசிமன்னனின் பெண்களாகிய அம்பிகை, அம்பாலிகை என்பவர்களை மணந்து, காம போகத்தில் மிகவும் உழன்றதனால் தொழுநோயால் மடிந்தான். பிறகு, அவர்களின் தாயான சத்தியவதி ஒரு கட்டளையிட்டாள். கிருஷ்ணத்துவை பாயனன் என்பவன் தாயின் வாக்கைத் தட்டக்கூடாது என்பதால் விசித்திர வீரியனின் மனைவிகளின் மூலமாக திருதராஷ்டிரன், பாண்டு என்பவர்களையும், ராஜபத்தினிகளால் ஏவப்பட்ட ஒரு தாதியிடத்தில் விதுரனையும் உண்டாக்கினாள். திருதராஷ்டிரன் காந்தாரி என்ற பத்தினியிடம் துரியோதனன் முதலிய நூறு பிள்ளைகளைப் பெற்றான். அவனுடைய சகோதரனான பாண்டு மன்னனோ, காட்டில் மிருக ரூபமாக இருந்த ஒரு முனிவரின் சாபத்தினால் புத்திர உற்பத்தி செய்யும் சக்தியை இழந்திருந்தான். அதனால் அவனுடைய மனைவியான குந்தியிடம் தருமன், வாயு, இந்திரன் என்ற தேவர்களால் யுதிஷ்டிரன், பீமன், அர்ஜுனன் என்ற குமாரர்களும் மற்றொரு மனைவியான மாத்திரியிடம் அசுவினி தேவதைகளால் நகுலன் சகாதேவன் என்பவர்களுமாக ஐந்து பிள்ளைகள் உண்டாக்கப்பட்டனர். பஞ்சபாண்டவர்களான அந்த ஐவருக்கும் திரவுபதி என்ற மனைவியிடம் குழந்தைகள் பிறந்தன.

யுதிராஷ்டிரரான தருமருக்கு திரவுபதியிடம் பிரதிவிந்தியனும் பீமனுக்கு சுருதசேனனும், அர்ச்சுனனுக்குச் சுருதகீர்த்தியும், நகுலனுக்கு சதானீகனும், சகதேவனுக்கு சுருதகர்மாவும் ஆக ஐந்து பிள்ளைகள் உண்டானார்கள். இவர்களைத் தவிர பஞ்சபாண்டவருக்கு வேறு பிள்ளைகளும் உண்டு. யுதிஷ்டிரருக்கு யவுதேயீ என்பவளிடத்தில் தேவகன் என்பவன் பிறந்தான். பீமனுக்கு இடும்பை என்னும் அரக்கியிடம் கடோத்கஜனும், காசி என்னும் மங்கையிடம் சர்வகன் என்பவரும் பிறந்தார்கள். சகதேவனுக்கு விஜயை என்பவளிடம் சுகோத்திரனும், நகுலனுக்கு ரேணுமதி என்பவளிடம் நிசமித்திரனும் பிறந்தார்கள். அர்ச்சுனனுக்கு உலூபி என்ற நாக கன்னிகையின் மூலம் இராவான் என்பவனும், மணலூர் பட்டண அதிபதியான பாண்டியனது குமாரியிடம், புத்திரிகா புத்திரனாய்ப் பப்புருவாகனன் என்பவனும் பிறந்தார்கள். மேலும் அர்ச்சுனனுக்கு சுபத்திரை என்பவளிடத்தில் இளமையிலேயே மகாபல பராக்கிரமசாலியாய்ச் சத்துருக்களையெல்லாம் ஜெயிக்கும் வல்லமை பொருந்திய அபிமன்யு என்பவன் பிறந்தான். அந்த அபிமன்யுவுக்கு உத்தரை என்பவளிடம் பரீக்ஷித்து பிறந்தான். அவன் கர்ப்பத்தில் இருக்கும்பொழுது குருவம்சத்தார் அனைவரும் நாசமாய்ப் போன பிறகு அசுவத்தாமா எய்த பிரம்மாஸ்திரத்தால் எரிக்கப்பட்டு ஸ்ரீகிருஷ்ண பகவானுடைய பிரபாவத்தினால் மறுபடியும் பிராணனை அடைந்தான். அதனால் அவனுக்குப் பரீக்ஷித்து என்ற பெயர் வழங்கலாயிற்று. மைத்ரேயரே! அந்த பரீக்ஷித்து மன்னன் தான் இப்போது இந்தப் பூவுலகையெல்லாம் யாதொரு குறைவுமில்லாமல் தர்மம் தழைக்கப் பரிபாலனஞ் செய்து கொண்டிருக்கிறான்.

21. பின்னிட்ட பாண்டவ வம்ச சரிதம்

மைத்ரேயரே! இனிவரும் அரசர்களைச் சொல்கிறேன் கேளும். இப்போது அரசனாக இருக்கும் பரிக்ஷித்து மன்னனுக்கு ஜனமேஜயன் சுருதசேனன் உக்ரசேனன் பீமசேனன் என்ற நான்கு பிள்ளைகள் பிறப்பார்கள். ஜனமேஜயனுக்கு சதானீகன் என்பவன் பிறப்பான். அவன் யாக்ஞவல்க்கியரிடம் வேதத்தையும், கிருபாசாரியரிடத்தில் வில் வித்தையும் கற்று கொடியவைகளான விஷயங்களில் வெறுப்புற்றுச் சவுகை முனிவரின் உபதேசத்தால் ஆன்மஞானத்தில் தேர்ந்து உத்தமமான மோட்சத்தை அடைவான். சதானீகனின் குமாரன் அசுவமேத தத்தன், அவன் மகன் அதிசீமகிருஷ்ணன், அவன் மகன் நிசக்குனு, அவன் காலத்தில் ஹஸ்தினாபுரம் கங்கையால் அழிக்கப்படும். பிறகு அவன் கவுசாம்பி என்ற நகரத்தில் வாசஞ்செய்வான். அவஷக்கு உஷ்ணன் என்ற ஒரு மகன் பிறப்பான். அவன் மகன் விசித்திரரதனன். அவன் மகன் விருஷ்ணிமான். அவன் மகன் சுஷேணன், அவன் மகன் சுனீதன், அவன் பிள்ளை நிருபசசக்ஷú, ஞூவன் மகன் சுகிபலன், அவன் மகன் பாரிபிலவன், அவன் மகன் சுநயநன். அவன் மகன் மேதாவி. அவன் பிள்ளை ரிபஞ்சயன். அவன் மகன் அருவன், அவன் குமாரன் திக்குமன், அவன் மகன் பிருகத்திரதன், அவன் மகன் வகதாசன், அவனுக்கு சதானீகன் என்றொரு மகனும் உண்டு. அவனுக்கு உதயன் என்பவன் பிறப்பான். அவனுக்கு விஹீநரன் பிறப்பான். அவனுக்கு தண்டபாணி என்ற புதல்வன் ஒருவன் உண்டாவான். இதற்கு ஒரு சுலோகமுண்டு. பிராமண க்ஷத்திரியர்களுக்கு ஆதாரமாய் தேவரிஷிகளினாலும் பூஜிக்கப்பட்ட பாண்டவ வம்சமானது, கலியுகத்தில் ÷க்ஷமகனோடு முற்றுப் பெறும்! என்பதுதான் அந்த சுலோகம்.

22. இஷ்வாகு வம்சம் (பிற்பகுதி)

இனி இஷ்வாகு வம்சத்தைப் பற்றிச் சொல்கிறேன். முன்பு, அந்த வமிசத்தில் பிருகத்பலன் என்பவன் உண்டானான் என்று சொல்லி முடித்தேன். அவன் மகன் பிருகத்க்ஷணன் அவனுக்கு உருஷயன், அவனுக்கு வச்சவியூகன் அவனுக்கு பிருத்வி யோமன், அவன் மகன் திவாகரன். அவன் மகன் சகதேவன். சகதேவனுடைய மகன் பிருகதசுவன். அவனுக்குக் குமாரன் பானுரதன், அவனுக்கு பிரதீதாசுவன். அவனுக்குச் சுப்பிரதீகன், அவனுக்கு மகன் மருதேவன். அவன் மகன் சுநக்ஷத்திரன், அவனுக்கு மகன் கின்னரன், அவன் மகன் அந்தரிக்ஷன். அவன் மகன் சுபர்ணன், அவனுக்கு அமித்திரஜித்து அவனுக்கு பிருகத்பாஜன். அவனுக்கு தருமி, தருமிக்கு கிருதஞ்சயன். அவன் மகன் ரணஞ்சயன். அவன் மகன் சஞ்சயன். அவன் மகன் சாக்கியன். சாக்கியன் மகன் சுத்தோதனன். அவன் மகன் ராகுளன். அவன் மகன் பிரசேனஜித்து. அவனுக்கு க்ஷúத்திரகன், அவனுக்கு குண்டகன், அவன் மகன் சுரதன், அவன் மகன் சுமித்திரன்; இவர்களே பிருகத்பல குலத்திற் பிறந்த இக்ஷúவாகு வமிசத்தாராவர். இதற்கும் ஒரு சுலோகம் உண்டு. இக்ஷúவாகுவின் குலம் கலியுகத்தில் சுமித்திரனோடு முடிவு பெறும் என்பதே அந்த சுலோகம்.

23. மாகத வம்சம் (பிற்பகுதி)

இனிமேல் பிரகத்திரதன் முதல் உண்டாகும் மாகதருடைய வம்சத்தைச் சொல்கிறேன். இந்த வம்சத்தில் ஜராசந்தன் முதலிய மகா பலபராக்கிரமசாலிகளான அரசர்கள் உண்டானார்கள். ஜராசந்தனுடைய மகன் சகதேவன், அவன் மகன் சோமாபி, அவன் மகன் அனுசுருதசிரவன். அவன் மகன் அயுதாயு, அவனுக்கு நிரமித்திரன், அவன் மகன் சுநேத்திரன்; அவன் மகன் சுதன் பிருகத்கருமா; அவன் மகன் சியேனஜித்து, அவன் மகன் சுருதஞ்சயன். அவன் மகன் விப்பிரன்; அவனுக்கு சுசி என்பவன் பிறப்பான். அவனுக்கு ÷க்ஷமியன் உண்டாவான். அவனுக்குச் சுவிரதன், சுவிரதனுக்கு தருமன் பிறப்பான்; அவனுக்கு சுசிரவன் தோன்றுவான். அவனுடைய மகன் திருடசேனன். அவன் மகன் சுபலன்; அவன் மகன் சுநீதன். அவனுக்கு சத்யஜித் என்பவன் பிறப்பான். அவனுக்கு விஸ்வஜித்து, அவனுக்கு ரிபுஞ்சயன். இவர்களே பிருக்திரத வம்சத்தின் வேந்தர்கள், இனி இவர்கள் ஓராயிரம் ஆண்டளவு பெருகியிருப்பார்கள்.

24. கல்கி அவதாரம்

பிருகத்திர வமிசத்தின் கடைசியில் ரிபுஞ்சயனின் மந்திரியாக சுனகன் என்பவன் விளங்குவான், அவன் தன் அரசனைக் கொன்று பிரத்தியோதனன் என்ற தன் மகனுக்கு அரசியல் பட்டாபிஷேகம் செய்வான். அந்த பிரத்தியோதனனுக்கு பாலகன் என்பவன் மகன்; அவன் மகன் விசாகயூபன்; அவன் மகன் ஜனகன். அவன் மகன் நந்திவர்த்தனன் ஆக இந்த ஐவரும் பிரத்யோதனர் என்றே வழங்கப்படுவார்கள்; அவர்கள் நூற்று முப்பத்தெட்டு ஆண்டுகள் ஆட்சி புரிவார்கள்; பிறகு சிசுநாபன் என்பவன் உண்டாவான்; அவன் மகன் காகவர்ணன்; அவன் மகன் ஷேமதர்மன்; அவன் பிள்ளை க்ஷதளஜசு; அவன் மகன் விதிசாரன், அவன் புதல்வன் அஜாதசத்ரு, அவன் மகன் அர்ப்பகன், அவனுக்கு உதயணன், அவன் பிள்ளை நந்திவர்த்தனன்; அவனுக்கு மகாநந்தி, இவர்கள் அனைவரும் சைசுநாபர் என வழங்கப்பட்டு, முந்நூற்று அறுபத்திரண்டு ஆண்டுகள் அரசாட்சி செய்வார்கள். அந்த மகாநந்திக்கு சூத்திர மங்கையின் வயிற்றில் பிறக்கும் பேரரசனும் மகாபலமுடைய மகாபதும நந்தன் என்பவன் பரசுராமனைப் போல் க்ஷத்திரியரையெல்லாம் நாசஞ்செய்வான். அதற்குப் பிறகு சூத்திரர்கள் ஆள்வார்கள். அந்த மகாபத்ம நந்தன் தன் ஆக்ஞைக்கு ஒருவராலும் தடை ஏற்படாதவாறு, பூவுலகை ஒரு குடைக்குக் கீழ் ஆண்டு வருவான். அவனுக்கு சுமாலி முதலிய எட்டுப் பிள்ளைகள் தோன்றி அவனுக்கு பிறகும் நூறாண்டுகள் ஆட்சிபுரிவார்கள். பிறகு இந்த ஒன்பது நந்தர்களையும் கவுடில்யன் என்றும் விஷ்ணு குப்தன் என்றும் வழங்கப்படும். பிராமணன் ஒருவன் நாசஞ்செய்வான். அதன் பிறகு அந்த மகாநந்தனின் காதற்கிழத்தியான முரை என்பவள் வயிற்றில் பிறந்த சந்ததியார்கள் பூமியை ஆண்டு வருவார்கள். அவர்களில் சந்திரகுப்தன் என்பவனை அந்த கவுடில்யப் பிராமணனே சிங்காதனம் ஏற்றிப் பட்டாபிஷேகம் செய்து வைப்பான். அந்த சந்திரகுப்தனுக்கு பிந்துசாரன் என்பவன் உண்டாவான். அவன் மகன் அசோகவர்த்தனன், அவன் மகன் சுயன். அவன் மகன் சம்யுதன், அவன் மகன் சாலிசூகன், அவன் மகன் சோமசர்மா, அவன் மகன் சததனுவா, அவனுக்குப் பிறகு பிருகத்திருதன் என்பவன் உண்டாவான். இந்த மவுரிய வம்சத்துப் பதின்மரும் நூற்று முப்பத்தேழு ஆண்டுகள் இந்தப் பூமியை ஆண்டு வருவார்கள். அவர்களுக்கு முடிவாக சுங்கர் என்ற பதின்மர் இந்தப் பூமியை ஆண்டு வருவார்கள். முன்னே சொன்ன மவுரியரின் கடைசியரசனை அவனது சேனாதிபதியான புஷ்யமித்திரன் கொன்று, தானே அரசனாவான். அவன் மகன் அக்னி மித்திரன், அவன் மகன் சுச்சியேஷ்டன், அவன் மகன் வசுமித்திரன், அவன் மகன் உதங்கன், அவன் மகன் புலிந்தகன், அவன் மகன் கோஷவசு, அவன் மைந்தன் வச்சிரமித்திரன், அவன் மகன் சூனுபாகவதன், அவன் தனயன் தேவபூதி. இந்த சுங்கர்கள் அனைவரும் நூற்றுப் பன்னிரண்டு ஆண்டுகள் பூமியை ஆள்வார்கள்.

பிறகு தேவபூமி என்ற சுங்கனை அவனது மந்திரியான வசுதேவன் என்னும் கண்வ குலத்தினன் கொலை செய்து, அரசனாவான். அதனால் பூமி இந்தக் கண்வரை அடையும். அவன் மகன் பூமித்ரன், அவன் மகன் நாராயணன், அவன் மகன் சுசர்மா கண்வவமிசத்தாரான இந்த நால்வரும் நாற்பத்தைந்து ஆண்டுக்காலம் அரசாள்வார்கள். சுசர்மனை அவனது வேலைக்காரனான ஆந்திரதன் பலிபுச்சகன் என்பவன் கொன்று ராஜ்யத்தை ஆள்வான். பிறகு அவன் தம்பி கிருஷ்ணன் அரசனாவான். அவன் மகன் சாந்தகர்ணி, அவன் மகன் பூர்ணோச்சங்கன், அவன் மகன் சாதகர்ணி, அவன் மகன் லம்போதரன், அவன் மகன் பாலகன், அவன் பிள்ளை மேகசுவாதி, அவன் மகன் படுமான், அவன் மகன் அரிஷ்டகர்மன், அவன் பிள்ளை புலிந்தசேனன், அவன் புத்திரன் சந்திரன், அவன் மகன் சாதகர்ணி, அவன் பிள்ளை சிவசுவாதி, அவன் புத்திரன் கோமதி அவன் மகன் பூனிமான். அவன் மகன் சாந்தகர்ணி, அவன் பிள்ளை சிவஸ்ரீ, அவன் பிள்ளை சிவஸ்கந்தன், அவன் மகன் யக்ஞஸ்ரீ, அவன் மகன் துவியக்ஞன், அவன் பிள்ளை புலோமாபி ஆக இந்த முப்பதின்மரும் நானூற்று எண்பத்தாறு ஆண்டுகள் பூமியை ஆள்வார்கள். பிறகு இந்த ஆந்திரரின் சேவகரான ஆபீரன் முதலிய எழுவரும் கர்த்தபீரான் என்ற பதின்மரும் அரசராவார்கள். அதற்கு பிறகு ஒரு குலத்துப் பதினாறுபேர் அரசாள்வார்கள். பிறகு யவனர் எண்மரும் துருக்கர் பதினால்வரும், முருண்டர் பதின்மூவரும், மவுனர் பதினொருவரும் ஆயிரத்துத் தொண்ணூற்று ஒன்பது ஆண்டுக்காலம் அரசர்களாவார்கள். பிறகு மவுனரில், ஒரு குலத்தைச் சேர்ந்த பதினொருவர் முந்நூறு ஆண்டுகள் அரசாள்வர். இவர்கள் அனைவரும் நசித்த பிறகு கிங்கிலை என்ற நகரத்தைச் சேர்ந்தவரும், அரசகுல சம்பந்தமற்றவருமான யவனரே மீண்டும் ஆள்வார்கள். அவர்களாவன, விந்தியசத்தி, புரஞ்சயன், ராமசந்திரன், தருமவர்மன், வங்கன் நந்தனன், சுநந்தி, அவன் தம்பி நந்தியசன், சுக்கிரன், பிரவீரன் என்ற இந்தப் பதின்மரும் நூற்றியாறு ஆண்டுக்காலம் அரசாள்வார்கள். இவர்களுக்குப் பிறகு இவர்களுடைய ஜாதியில் பிறந்த பதின்மூவரும் பாகிலிக தேசத்தார் மூவரும் புஷ்யமித்திரர், படுமித்திரர் என்ற பதின்மூவரும் ஆந்திரர் எழுவரும் சிற்றரசராய் ஆட்சி செய்வார்கள். கோசல நாட்டை ஒன்பதின்மரும், நைஷத தேசத்தை ஒன்பதின்மரும் ஆள்வார்கள். மகதத்தில் விசுவஸ்படிகன் என்று ஒருவன் தோன்றி செம்படவர், வேடவர் முதலியவர்களுடன் கலந்த பார்ப்பாரை ஸ்தாபிப்பான். பத்மவதி என்ற பட்டணத்தில் நாகர் என்று வழங்கப்படும் ஒன்பது மாகதர்கள் சகல அரச பரம்பரைகளையும் அழித்து, கங்கையின் உற்பத்தி ஸ்நானம் முதல் பிரயாகை வரையிலுள்ள ராஜ்யத்தை ஆள்வார்கள். கோசலம், ஆந்திரம், புண்டரம், தாமிரலிப்தம், சமதபபுரி இவற்றை தேவரக்ஷிதன் என்பவன் அரசாள்வான்.

கலிங்கம், மாகிஷம், மாகேந்திரம் முதலியர் குகர் என்போர் ஆள்வார்கள். நிடதம், நைமிக்ஷகம், காலகோசகம் என்ற ராஜ்யங்களை மணி தானியகர் அரசு செய்வர். திரை ராஜ்யம், முஷிகம் என்பவற்றை கனகப் பேருடையான் புசிப்பான். சவுராஷ்டிரம், ஆவந்தி, சூத்திரம், ஆபிரம் என்ற நாடுகளையும், நர்மதையடுத்த பாலை நிலங்களையும் கெட்டுப் போன பார்ப்பாரும் இடையர் சூத்திரர் முதலியோரும் ஆள்வார்கள். சிந்து, தேவிகை, சந்திரிகை முதலான நதிக்கரை நாடுகளை கெட்டுப்போன சூத்திரர், மிலேச்சர் முதலியோர் கைப்பற்றுவார்கள். இவ்வரசர் யாவரும் ஒரே காலத்தில் ஆண்டு வருவார்கள். இவர்கள் அதிகக் கோபமும் அற்ப அனுக்கிரகமும் உடையவர்கள். பொய்யிலும் அதருமத்திலும் மனப்பற்றுடையவர்கள். மங்கையரையும் பாலகரையும், பசுக்களையும் வதைப்பார்கள். பிறர் பொருளைக் களவு செய்வார்கள். பேராசைக்காரர்கள் இவர்களால் தருமம் சிறிது சிறிதாகக் குறையும். அப்பொழுது பொருளே உயர்ந்த குலத்துக்குக் காரணமாகும், நற்குலப்பிறப்பு உயர்ந்ததாகக் கருதப்படமாட்டாது. வலிமையே சகல தரும காரணமாகும் நல்லொழுக்கமற்ற பெண் தன்மையே விவாகஞ்செய்யக் காரணமாகும். குலங்கோத்திரம் காரணமாகாது. பொய் சொல்லும் திறமையே விவகாரத்தில் வெற்றியடையக் காரணமாக இருக்குமே தவிர, நியாயமான தருமங்கள் வெற்றியை வழங்காது. முப்புரிநூலைத் தரித்திருப்பது ஒன்று மட்டுமே பிராமணத் தன்மைக்கு காரணமாக இருக்கும். வேத சாஸ்திர ஆசாரங்கள் பிரம்மத் தன்மைக்கு ஆதாரமாக இராது வலிமையில்லாமையால் பிழைப்பிராது. பயிர்கள் இல்லாமை பிழைப்பதற்குக் காரணமாகாது. பயமின்றி உரத்த குரலில் பேசுவதே பாண்டித்யமாக இருக்கும். பொருளின்மையே சாத்வீகத்துக்குக் காரணமாக இருக்கும். ஈகைதான் தருமமாகும். யாகங்கள் தருமமாகாது. வைதீக முறையை விட அங்கீகரிப்பு முறையே விவாகத்துக்குக் காரணமாக இருக்கும். நன்றாக வேடந்தரித்தவனே பாத்திரமாவதற்கு ஏதுவாகுமேயன்றி யோக்யதை அன்று தூரமான இடத்தில் இருந்து கொண்டு, வருந்தண்ணீரே தீர்த்த ஏதுவேயன்றி சுத்தியன்று, கபடவேடந்தரித்தலே பெருமைக்கு காரணமாகுமே அன்றி தவம் முதலியவை ஆகாது. இவ்வாறு அநேக தோஷங்கள் நிறைந்த பூமியில் எந்தச் சாதியானாலும் எவன் பலவானோ அவனே அரசனாவான். அப்படிப்பட்ட நிலையில் அவர்களது கையின் கீழ் இருக்கமுடியாமல் நன்மக்கள் மலைகளின் நடுச்சாரல்களில் தங்கி வசிப்பார்கள். காய், கிழங்கு, கீரை, இலை, தேன் முதலியவைகளை ஆகாரமாகவும், மரப்பட்டைகள், தழைகள் இவற்றை வஸ்திரமாகவும் கொண்டு காற்று, வெயில், மழை முதலியவற்றால் துன்பப்படுவார்கள். எவனும் இருபத்து மூன்று ஆண்டு வரையில் பிழைத்திருப்பதே அபூர்வமாக இருக்கும். இவ்விதம் கலியுகத்தில் ஜனங்கள் க்ஷயமடைந்து தர்மங்களெல்லாம் மிகவும் அழிந்து கலியுகமும் முடியலாகும்.

அப்போது சகல லோக சிருஷ்டி கர்த்தாவாயும், சராசரங்களுக்கு எல்லாம் குருவாகவும், ஆதிமத்யாந்த ரஹிதமாகவும், சாக்ஷõத் பிரம்மமாயும் இருக்கும் ஸ்ரீவிஷ்ணுபகவான், தம் அம்சத்தால் சம்பளம் என்னும் கிராமத்தில் முக்கியமானவராக விளங்கும் விஷ்ணு யாஸு என்ற பிராமணருடைய மாளிகையில் எண்குண ஐஸ்வரிய சம்பன்னராய், கல்கி ரூபியாய் அவதரிப்பார். அளவற்ற சிறப்புடையவராகவும், மிலேச்சராகவும் திருடராகவும், துஷ்டாசாரம் கொண்டவராகவும் இருக்கும். அனைவரையும் கல்கி புருஷர் நாசஞ் செய்து அருளி, உலகமெல்லாம் தமது தருமத்தில் நிலைபெறச் செய்வார். பிறகு கலியுகம் முழுவதும் முடிவாகும் போது, இரவின் முடிவில் எழுந்தவர்களுக்கு ஏற்படும் நிர்மல புத்தியைப் போல் சகலருக்கும் புத்தி தெளிவு உண்டாகும். இனியண்டாமவர்க்குக் காரணமாக இருக்கும் அந்தக் காலத்து மனிதர்கள், மிகவும் கிழவர்களாக இருந்தாலும், தற்காலத்தில் புத்திர உற்பத்தி உண்டாகும். அவர்களுக்குப் பிறக்கும் பிள்ளைகள் அனைவரும் கிருதயுகத்தை அனுசரித்தவராகவே இருப்பார்கள். இது சம்பந்தமாக ஒரு சுலோகம் உண்டு. சந்திரனும் சூரியனும் குருவும் எப்போது புஷ்ய நட்சத்திரத்தில், ஒரே காலத்தில் பிரவேசிப்பார்களோ அப்போதே கிருதயுகம் உண்டாகும்! என்பதே அந்தச் சுலோகம். மைத்ரேயரே! சென்ற வருடம் இருப்பவரும் வருபவர்களும் ஆகிய அந்தந்த வமிசத்து அரசர்களைப் பற்றி உமக்குச் சொல்லி விட்டேன். பரீக்ஷித்து மகாராஜனின் உற்பத்திக் காலத்திலிருந்து நந்தன மன்னனுக்கு இராஜ்யப் பட்டாபிஷேகமாகும் காலம் வரையில் ஆயிரத்தைந்நூறு ஆண்டுகள் ஆகும். ஆகாயத்தின் வடக்கில் கிழக்கு நுனியாய் பெட்டி உண்டி போல் விளங்கும் சப்தரிஷி மண்டலத்தில் கிழக்கு நுனியில் உள்ள நட்சத்திரத்தில் இருப்பவர் மரீசி. அவருக்கு மேற்குத் திசையில் சிறிது தாழ்ந்து காணப்படுவது அருந்ததியோடு கூடிய வசிஷ்டன். அவருக்கு மேற்கில் சிறிது உயர்ந்து காணப்படுகிறவர் அங்கிரசு, அவருக்கு அண்மை மேற்கில் சதுக்கமாயுள்ள நான்கு நட்சத்திரங்களில் ஈசானியத்தில் இருப்பவர் அத்திரி. அத்திரிக்கு தெற்கில் இருப்பவர் புலஸ்தியர். அவருக்கு மேற்கில் புலகர், அவருக்கு வடக்கில் மண்டலத்துக்கு வாயவியத்தில் இருப்பவர் கிரது. வசிஷ்டருக்குத் தென்கிழக்கில் மிகச் சூட்சுமமாகக் காணப்படுவதே அருந்ததி. இந்த சப்தரிஷிகளை முன்னிட்டு உதயமாகும் புலஸ்திய கிருதுகளுக்கு இணையான தக்ஷிணேத்திர ரேகையின் தெற்குப் பக்கத்தில் அசுவினியாதி நட்சத்திரங்களில் எது காணப்படுமோ, அந்த நட்சத்திரத்தோடு கூடியவர்களாகவே, அப்த சப்தரிஷிகள் நூறாண்டுக்காலம் இருப்பார்கள். இந்தப் பரீக்ஷித்து மன்னனின் காலத்தில் அவர்கள் மகா நட்சத்திரத்தில் இருக்கிறார்கள். இப்போதுதான் தேவமானத்தில் ஆயிரத்திருநூறு ஆண்டுக் காலமான கலியுகம் துவங்கியது. இது முன்னமே தோன்றினும், எப்போதும் ஸ்ரீ சாக்ஷõத் விஷ்ணுபகவான் வசுதேவ குலத்தில் கண்ணாக அவதரித்து மறுபடியும் தன்னடிச் சோதிக்கு எழுந்தருளினாரோ, அப்போது தான் கலியுகம் வந்ததென்று சொல்லவேண்டும். ஏனெனில் பகவான் தமது திருவடித் தாமரைகளால் இந்த பூமியை ஸ்பரிசித்துக் கொண்டிருந்ததால் கலியானது பூமியில் வியாபிக்கும் சக்தியற்றதாக இருந்தது. எம்பெருமானின் அம்சமான கண்ணன் தன்னடிச் சோதிக்கு எழுந்தருளிய பிறகுதான் தருமபுத்திரர் விபரீதமான நிமித்தங்களைக் கண்டு, பரீக்ஷித்துக்குப் பட்டாபிஷேகம் செய்து தம்பியருடன் ராஜ்யத்தை விட்டு, மகாப் பிரஸ்தானம் போய்விட்டார். இனி சப்த ரிஷிகள் எப்போது பூர்வாஷாடா நட்சத்திரத்திற்குப் போவார்களோ அப்போது தான் நந்தர்களின் காலம்! அதிலிருந்து கலி விருத்தியடையும்!

எந்தத் தினத்தில் ஸ்ரீகிருஷ்ண பகவான் தமது திவ்யலோகத்திற்கு எழுந்தருளினாரோ அன்றே கலியானது பூவுலகில் பிரவர்த்தித்தது. மைத்ரேயரே! அதன் தொகையைச் சொல்கிறேன் கேளும். சந்ததிகளையும் சந்தியம்சங்களையும் நீக்கி கலியுகத்தின் பிரமாணத்தைக் கணக்கிட்டால் மூன்று லக்ஷத்து அறுபதினாயிரம் ஆண்டுகளாகும். இதைத் தேவமானத்தால் கணக்கிட்டால், சந்தியாதிகளுடன் சேர்ந்து ஆயிரத்து இருநூறு ஆண்டுகளாகும். இந்தக் கலியுகம் கொஞ்சமும் மிச்சமில்லாமல் நீந்தியவுடன் மீண்டும் கிருதயுகம் உண்டாகும். யுகம்தோறும் மகாத்மாக்களான பிராமணர், க்ஷத்திரியர், வைசியர், சூத்திரர் என்ற நான்கு வருணத்தாரும் கடந்து போயினர். நான் அவர்கள் யாவரையும் குலமுறைப்படி உமக்குச் சொல்லவில்லை. ஏனெனில் அவர்கள் தொகை அனந்தம் பெயர்கள் அநேகருக்குச் சமமானவை. எனவே சொன்னதையே திரும்பத் திரும்பச் சொல்ல நேரிடும். ஆகவே முக்கியமான சிலரையே உமக்குச் சொன்னேன். புருவமிசத்தைச் சேர்ந்த தேவாபியும், இக்ஷ்வாகு வமிசத்தானாகிய புருவும் மகத்தான யோக பலத்தைக்கொண்டு, கலா பக்கிராமத்தில் யாருக்கும் தெரியாமல் இருந்துகொண்டு, வருங் கிருதயுகத்தில் இங்கு வந்து க்ஷத்திரிய வமிசத்தைத் தோன்றச் செய்வார்கள். இவர்களே மனுக்குலத்துக்கு விதையாக ஏற்படுத்தப்பட்டவர்கள்; இந்தக் கிராமத்திலேயே மனு வமிசத்தாரால் கிருதயுகம், திரேதாயுகம், துவாபரயுகம் என்று மூன்று யுகங்களும் அனுபவிக்கப்படுகின்றன. கலியுகத்திலோ, இப்போது தேவாபியும் புருவும் இருப்பது போல் சிலர் மட்டுமே விதைபோல இருப்பார்கள் மைத்ரேயரே! இந்த மனு வமிசத்தைத் தூக்குத் தொகையாகவே உமக்குச் சொன்னேன்; இந்த அரசர்கள் இந்தப் பூமி எனக்கு எப்படி வசப்படும்? என் மகனுக்கு எப்படி வசமாகும்? என் குலத்தாருக்கெல்லாம் எப்படி வசப்பட்டிருக்கும்? அத்தகைய உபாயத்தை நாம் செய்யவேண்டும்! என்ற கவலையிலேயே ஒழிந்தார்கள், இப்போதுள்ள அரசர்களுக்கு முன்பு இருந்தவர்களும் அவர்களுக்கும் முந்தியவரும், இனி உண்டாகப் போகிறவர்களும் யாவரும் இப்படிப்பட்டவர்களே ஆவார்கள். சரத்காலத்தில் வெற்றியடையும் பொருட்டுப் படையெடுத்துச் செல்லும் பேரரசரை நோக்கி, மலர்ந்த மலர்களாகிய பற்களினால் பூமி சிரிக்கின்றது போலும்! இந்த விஷயமாக பூமிதேவியால் பாடப்பட்ட பாடல்களைச் சொல்கிறேன்; கேளும் இவற்றைப் பூர்வத்தில் தருமக்கொடி நாட்டியிருந்த ஜனக மன்னனுக்கு அசிதர் என்பவர் கூறியிருக்கிறார்.

பூமாதேவியின்பாடல் கருத்துமிகவும் சாதுரியமுள்ள அரசர்களுக்கு இப்படிப்பட்ட அஞ்ஞானம் ஏன் இருக்கிறதோ! தண்ணீரில் உண்டாகும் நுரைக்குச் சமமான தம்மைச் சதமாக இவர்கள் எண்ணுகிறார்களல்லவா? முன்பு தங்களை வென்று பிறகு முறையே மந்திரிகளையும் சேவகரையும் மக்களையும் வென்று பிறகு முறையே மந்திரிகளையும் சேவகரையும் மக்களையும் வென்று பிறகு எதிரிகளையும் ஜயிக்க நினைக்கிறார்கள். பகைவர்களை இப்படி ஜெயிப்பதால் கடல் சூழ்ந்த பூமியையெல்லாம் கைவசப்படுத்துவோம் என்ற பேராசையால் முயற்சிக்கிறார்களேயல்லாது, தம்மை நெருங்கி மிருத்யு வந்திருப்பதை அவர்கள் அறிவதில்லை! நல்லது; அவர்கள் நினைப்பதுபோல கடல் சூழ்ந்த பூமண்டலமானது அவர்களது கைவசப்பட்டபோதிலும் இதற்கு முதற்காரணமான ஆன்ம ஜயத்துக்கு இது ஒரு பயனாகுமோ? மோக்ஷமன்றோ ஆன்ம ஜயத்தின் பயனாகும்! இவ்வாறு நினைத்துப் பாடுபட்ட இவர்களது பாட்டன். பூட்டன் எல்லாம் தம்மோடு கூடக் கொண்டுபோகமாட்டாமல் விட்டுப்போன என்னை, அவர்களது மக்களாகிய இவர்கள் வசப்படுத்த நினைக்கிறார்களே, இதென்ன மடமை? அகங்காரங் கொண்ட இந்த அரசர்களுக்குள் பிதாவுக்கும் புத்திரனுக்கும் அண்ணன் தம்பிமாருக்கும் என் நிமித்தமாகப் போர் உண்டாகிறதல்லவா? இந்தப் பூமியெல்லாம் என்னுடையதே என்றும் என் வமிசத்தாருக்கே இது சாஸ்வதமாக இருக்கும் என்றும் கருதும் இந்த ஈன புத்தியான அரசர்கள் எல்லோருக்கும் முந்தியவர்களின் மரணத்திற்குப் பின்னும் உண்டாகியே இருந்தது. இதென்ன விந்தை! இவ்விதமாக மமதை கொண்டு, என்னைக் கொண்டு போகமாட்டாமல் விட்டுவிட்டு மரணமடைந்த ஒருவனைப் பார்த்தும் பின்னுண்டாகிறவனுடைய சித்தத்தில் இத்தகைய மமதையானது எப்படிக் குடிகொண்டிருக்கிறது? தன்னுடைய தூதரை, பிற அரசரிடம் அனுப்பி, இந்தப் பூமி என்னுடையது நீ இதை விட்டு ஓடிப்போ! என்று சொல்லியனுப்பும் அரசரைப் பார்க்கும்போது எனக்குச் சிரிப்புத்தான் வருகிறது! என்று பூமாதேவி பாடியுள்ளாள். இவற்றை நன்றாகக் கேட்பவருக்குச் சூரியனுக்கு முன்பு பனி அழிவதுபோல. மமதையானது அழிந்து போகும்!

உலகத்தைக் காக்கும் மகாவிஷ்ணுவின் அமிசாமிசங்களினால் அநேக மாமன்னர்கள் உண்டாகிய மனுவமிசத்தைப் பற்றி நான் உமக்குச் சொன்னேன். இதை முறையாகக் கேட்பவனது மனமானது தூய்மையாவதால் பாவமெல்லாம் போய்விடும். இந்தச் சூரிய சந்திர குலங்களைக் கேட்பதால் தனதானிய சம்பத்துகள் அதிகரிக்கும். இந்திரியங்களுக்கும் குறைவு ஏற்படாது. மகாபலசாலிகளாகவும் மகா வீரியமுள்ளவர்களாகவும் அளவற்ற பொருள் வளம் மிகுந்தவர்களாகவும் இருந்த இஷ்வாகு, ஜன்னு, மாந்தாதா, சகரன், ரகு, யயாதி முதலானவர்களெல்லாம் காலபலத்தால் ஒன்றுமின்றி மரணமடைந்து, கதையில் சொல்லத் தக்கவராய்ப் போனதைக் கண்டும் கேட்டும் விவேகமுடைய எவன்தான் பெண்டாட்டி, பிள்ளை, வீடு, நிலம் பொருள் முதலியவற்றின் காரணமாக மமதைகொண்டு திரிவான்? மகா வலிவுள்ள தோள்களுடன் கூடி பல்லாண்டுகள் தவஞ்செய்து, பலவிதமான பேறுகளைப் பெற்று, யாகாதிகளைச் செய்து மிகவும் புகழ் வாய்ந்தவர்களாக இருந்தவர்களும் கால பலத்தால் கதையிலே சொல்லப்படும்படி ஆனார்கள். பிருது என்பவன் சத்துருக்கள் அனைவரையும் வென்று சகல உலகங்களுக்கும் சென்றுகொண்டிருந்தான். அவனும் நெருப்பில் அகப்பட்ட இலவம் பஞ்சுப்போலக் காலச் சக்கரத்தில் பட்டு ஒரு நிமிஷத்தில் மாண்டுபோனான். பகைவர் அனைவரையும் வென்று, சகல தீவுகளையும் கைப்பற்றிய கார்த்த வீரியார்ச்சுனனும் கதைகளில் சொல்லப்படும் அப்படிப்பட்ட ஒருவன் இருந்தானாவென்று சந்தேகிக்கும்படி ஆகிவிட்டான்! எவரும் கொண்டாடும் படியான செல்வமும் கீர்த்தியும் பெற்றிருந்த இராவணன், அவிக்ஷதன், ரகுவமிசத்தார் முதலியவர்களுடைய சாம்பலும் இமயனுடைய புருவ நெறிப்புடன் கூடிய பார்வையினால் இந்த உலகத்தில் இல்லாமற் போயிற்றல்லவா? மாந்தாதா என்று பெயர் படைத்த மாமன்னனும் பழைய கதையானதைக் கண்டு எந்தப் புத்தியீனனும் மமதையை வகிக்கமாட்டான்! பகீரதன் முதலியோரும் சகரனும் காகுஸ்தனும் இராவணனும் ஸ்ரீராம லக்ஷ்மணரும் யுதிஷ்டிரர் முதலியோரும் முன்பு இருந்தார்கள் என்பது மெய்யோ, பொய்யோ என்னும்படி ஆகிவிட்டது. அவர்கள் இருந்தார்கள் என்பது மெய் என்றால் அவர்கள் இப்போது எங்கே போனார்கள் நமக்குத் தெரியவில்லை! பிராமண உத்தமரே! மாபெரும் மகிமையுடையவர்களாக நான் உமக்குச் சொன்ன பூர்வீகப் பேரரசர்கள் அடைந்த கதியை இப்போது இருக்கும்  அரசர்களும் இனிமேல் வரப்போகிற அரசர்களும் அடைவார்கள். இந்தக் காரியத்தை அறிந்து, புத்திசாலியான மனிதன் அகந்தைக் கொள்ளக்கூடாது. இப்படியிருக்க புத்திரன், மனைவி முதலானவற்றில் மமதை கொள்ளக்கூடாது என்பதை நான் சொல்லவா வேண்டும்?இவ்வாறு பராசரர் கூறினார்.

நான்காவது அம்சம் முடிந்தது.