அந்தப்புர வாயிலை பெண்கள் காவல் செய்து கொண்டிருந்தனர். பெண்களுக்கு அந்தக் காலத்திலேயே அரசாங்கத்தில் வேலைவாய்ப்பு தரப்பட்டிருக் கிறது. அதுவும் காவல் பணி. இப்போதைய பெண் போலீஸ் ஒன்றும் புதிதான விஷயமல்ல. அந்தப்புரத்துக்குள் கண்ணபரமாத்மா களிப்போடு இருந்தார். அவருக்கு சத்தியபாமா, ருக்மணி, ஜாம்பவதி உள்ளிட்ட எட்டு தேவியர். ருக்மணியின் மடியில் தலை வைத்து, பாமாவின் மடி மீது கால் வைத்து, ஜாம்பவதி முதலோனோர் சூழ்ந்து அமர்ந்திருக்க வெண்பட்டு சயனத்தில் ஆழ்ந்திருந்தார். கற்பூரம், லவங்கம், ஏலம் முதலிய பொருட்களை பாக்குடன் கலந்து, இளம் வெற்றிலைக்குள் அதை வைத்து ஒரு தேவியானவள் எம்பெருமானுக்கு ஊட்டிக் கொண்டிருந்தாள். ஒருதேவி அந்த வெற்றிலையின் சிவப்பு நாக்கில் ஏறியிருக்கிறதா என பார்க்க கண்ணாடியை அவரது கமல முகத்தின் முன்னால் காட்டினாள். ஒரு தேவி அகில் புகையை எழுப்பி அந்த இடத்தில் நறுமணம் வீசச் செய்தாள். சொகுசான வாழ்க்கை கண்ண பிரானுக்கு! மனிதனாகப் பிறந்தாலும், மன்னனாகப் பிறந்திருக்கிறாரே! அன்றொரு நாள், குற்றவாளிகளைச் சுமந்துகொண்டிருக்கும் சிறைச்சாலையில், எவ்வித வசதியும் இல்லாத இடத்தில் தேவகியின் வயிற்றில் பிறந்தான். அங்கிருந்து யமுனை ஆற்றை இரவோடு இரவாகக் கடந்து ஆயர்பாடி போய் சேர்ந்தான். அங்கு பசுக்களை நிர்வகிக்கும் பணியைச் செய்தான். பாண்டவர்களுக்காக போர்க்களத்தில் ரத்தம் சிந்தினான். அவ்வளவு கஷ்டப் பட்டவன், இன்று துவாரகாபுரியின் மன்னனாக இருப்பதால், சொகுசாக வாழ்கிறான். மனிதனின் வாழ்க்கை ஒருநேரம் போல் ஒருநேரம் இருப்பதில்லை.

நேற்று வரை பிச்சையெடுத்தவன் இன்று கோமானாகி விடுகிறான். நேற்று வரை பிரபு போல் வாழ்ந்தவன் இன்று பிச்சையெடுக்கும் நிலைக்குப் போய்விடுகிறான். நிலையாதது இந்த மனிதவாழ்வு என்று பரமாத்மா இதன் மூலம் நமக்கு எடுத்துச் சொல்கிறாரே ஒழிய, சொகுசாக வாழ வேண்டும் என்பதற்காக அவர் இந்தப் பூமிக்கு வரவில்லை. அவன் படுத்திருந்த மெத்தையில்  இலவம் பஞ்சு, செம்பஞ்சு, வெண்பஞ்சு அடைக்கப் பட்டிருந்தது. அவ்வகையாக செய்யப் பட்ட மெத்தைகள் ஐந்தை ஒன்றாக்கி அதில் சயனித்திருந்தாராம் கண்ணபிரான். ஒரு பக்கத்தில் ஒரு தேவி வீணை இசைத்து அவ்விடத்தை ரம்மியமாக்கினாள். ஒரு தேவி ஆலவட்டம் வீச, ஒருத்தி வெண்சாமரம் பிடித்து காற்றை வரவழைக்க கண்ணபிரான் அவர்களோடு சரசமாக இருந்த வேளை அது. வாயிற் காவலர்கள், அந்தப்புர பெண்காவலர்களிடம், தாங்கள் கண்ணபிரானைக் கண்டு ஒரு விஷயம் சொல்ல வேண்டும் என்றனர். அந்தப் பெண்களும் கண்ணபிரானிடம் சென்று விஷயத்தைச் சொல்ல, அவர் எழுந்தார். சரி, காவலர்களை வரச்சொல், என்றார்.காவலர்கள் தங்கள் தலை மீது கைகூப்பி உள்ளே சென்றனர். இந்த இடத்திலே ஒன்றை நாம் கவனிக்க வேண்டும். பகவானை வணங்குவதிலேயே மிகவும் உயர்ந்த வழிபாடு தலை மீது கைகூப்பி வணங்குவது தான்! இதை பகவானே ஒரு சமயத்தில் மெய்ப்பித் திருக்கிறார். கவுரவர்கள் அவையிலே திரவுபதி தரதரவென இழுத்து வரப்பட்டு நிறுத்தப்பட்டிருக்கிறாள். துரியோதனன் என்ற கொடியவனும், சேராத இடந்தனிலே சேர்ந்ததால் கொடியவனாகி விட்ட கர்ணன், சகுனி முதலானவர்களெல்லாம் அவளை இம்சை செய்ய முடிவெடுத்து விட்டனர். அவளோ கதறுகிறாள்.நான் உங்கள் அண்ணி இல்லையா? தமையன் மனைவி தாய்க்கு சமம் என்பார்களே! நீங்களோ, என் கூந்தலைப் பிடித்து இழுத்து வந்தீர்கள். இப்போது, மாற்றான் மனைவி என்றும் பாராமல், துகிலுரியப் போவதாகச் சொல்கிறீர்களே! இங்கே வீற்றிருக்கும் பெரிய மனிதர்கள் எல்லாரும் அமைதியாய் இருக்கிறீர்களே! இதென்ன கொடுமை! எனக் கதறினாள்.

பீஷ்மர் உள்ளிட்ட மகாத்மாக்கள் கூட தலை குனிந்து அமர்ந்திருந்தார் களே தவிர வாயே திறக்கவில்லை. பாண்டவர்களோ நெஞ்சில் கனல்கக்க நின்றார்களே தவிர அவர்களால் அவளைக் காப்பாற்ற முடியாத நிலை. கடலில் விழுந்தவன், சிறு கட்டை கிடைத்தாலும், அதைப் படகாக்கிக் கொண்டு மிதப்பது போல, அந்நேரத்தில் கண்ணனின் நினைவு அவளுக்கு வருகிறது.கண்ணா! என் அண்ணா! வா, என்னைக் காப்பாற்று, என்று கதறுகிறாள். அவையினர் இதைக்கண்டு கேலி செய்து சிரிக்கின்றனர். கண்ணனும் வரவில்லை.ஐயோ! நான் அழைப்பது உன் காதில் விழவில்லையா? அவள் தன் மானத்தைக் காப்பதற்காக ஒரு கையால் புடவையை பற்றி இழுத்த படியே போராடிக் கொண்டே கதறுகிறாள். ஊஹும்...அந்த பிடிவாதக்காரன்,  மாயவன் எட்டிக்கூட பார்க்க வில்லை.கடைசியாக புடவைத்தலைப்பை கையில் இருந்து விட்டாள். கைகளை தலை மேல் குவித்தாள். புண்டரீகாக்ஷõ பத்மநாபா கோவிந்தா சரணாகதம் என்று அவனையே சரணடைவதாகக் கூப்பாடு போட்டாள்.வந்துவிட்டான் அவன். மானம் காப்பாற்றப்பட்டது. பின்னொரு நாளில் இதுபற்றி திரவுபதி கண்ணனிடம் கேட்கிறாள். அண்ணா! அன்றொரு நாள் கவுரவர்கள் என்னை அவமானப்படுத்திய போது, அப்படி கத்திக் கதறினேனே, நீ வந்தாயா? என செல்லமாகக் கோபித்துக் கொண்டாள்.நீ உன்னை நம்பினாய்...நான் வரவில்லை, என்னை நம்பினாய், வந்துவிட்டேன், என்றார்.புரியவில்லையே என்றவளிடம், உன் வாய் என் பெயரை உச்சரித்தாலும், கைகள் பலம் கொண்ட மட்டும் உன் புடவைத் தலைப்பை பற்றிக்கொண்டிருந்தன. எப்படியாவது, உன் பலத்தால் துச்சாதனனிடமிருந்து தப்பிவிடலாம் என நம்பினாய். அது முடியாது என்றதும், கைகளை தலை மீது கூப்பி, உன்னால் மட்டுமே என்னைக் காப்பாற்ற முடியும் என்று என்னைச் சரணடைந்தாய். வந்து விட்டேன், என்றார் சிரித்தபடியே.ஆம்...நடப்பதெல்லாம் நாராயணன் செயல் என்று எல்லாவற்றையும் அவனுக்கே யார் அர்ப்பணிக்கிறார்களோ, அவர்களுக்கே அவன் அருள்செய்வான்.இதை உணர்ந்தவர்களல்லவா துவாரபாலகர்கள்! அவர்கள் தலைமீது கைகூப்பி கண்ணன் முன் நின்றார்கள்.