ஆயர்பாடியில் வளர்ந்த கண்ணனுக்கு ஒரு வயது ஆனது.  ஒருநாள் அவனை குளிப்பாட்டி, உடை மாற்றிக் கொண்டிருந்த போது திடீரென குழந்தையின் கனம் அதிகரிப்பது போல தாய் யசோதா உணர்ந்தாள். கனம் அதிகரிக்கவே, கையில் வைக்க முடியாமல் தொட்டிலில் இட்டாள். சிறிது நேரத்தில் கண்ணன் துாங்கினான்.  
பின் வீட்டுவேலையில் ஈடுபட்டாள். அப்போது கம்சன் அனுப்பிய ‘த்ருணாவர்த்தன்’ என்னும் அசுரன், காற்று வடிவில் வீட்டிற்குள் நுழைந்தான். கண்ணனை துாக்கிக் கொண்டு புறப்பட்டான். சற்று நேரத்தில் கண்ணனை கவனிக்க வந்த யசோதை, தொட்டிலில் குழந்தையைக் காணாமல் பதறினாள். எங்கு தேடியும் காணாததால் அழுதாள். ஆயர்பாடி யாதவர்கள் கண்ணனைத் தேடி புறப்பட்டனர். இதனிடையே அசுரன் செல்லும் வழியில் கண்ணன் மலை போல கனக்க ஆரம்பித்தான். அந்த அசுரனால் அவனை சுமக்க முடியவில்லை. என்ன செய்வதென தெரியாமல் விழித்தான். திடீரென அவன் கழுத்தை குழந்தை கண்ணன் நெரித்தான். வலி தாளாமல் அசுரன் விழுந்தான். அவனது மரண ஓலம் எங்கும் எதிரொலித்தது. ஊரார் சப்தம் கேட்ட திசை நோக்கி வந்தனர்.  குழந்தை கண்ணன் சிரித்தபடி படுத்திருந்தான். அதைக் கண்ட யாதவர்கள், ‘குழந்தையாய் வந்தாலும் தெய்வம் தெய்வம் தான்’ என மகிழ்ந்தனர்.