காப்பு

ஒழியாத சுழுமுனையி லொடுங்கி நல்ல உற்றகலை வாசிசிவ யோகத் தேகி
வழியான துறையறிந்து மவுனங் கொண்டு மகத்தான அண்ட வரை முடிமேற் சென்று
தெளிவான ஓங்கார வடிவேல் கொண்டு தெளிந்துமன அறிவாலே தன்னைக் கண்டு
வெளியான பரவெளியில் வாச மாகி வேதாந்த சத்திசிவ ஆகி காப்பே.

நூல்

1. ஆதியிலே பராபரத்திற் பிறந்த சத்தம் அருவுருவாய் நின்றபர சிவமு மாகிச்
சோதியென்ற சிவனிடமாய்ச் சத்தி யாகித் தொல்லுலகில் எழுவகையாந் தோற்றமாகி
நீதியென்ற அறிவதனால் தானாய் நின்று நிறைந்தபரி பூரணநிட் களமு மாகிச்
சாதியென்ற சத்திசிவ மருள்தன் னாலே சண்முகனுங் கணபதியுந் தா முண்டாச்சே.

2. உண்டான சத்திசிவம் ஏக  மாகி உளங்கனிந்து பூரணமாய் நிற்கும் போது
குண்டான மாங்கனியைக் கையில் வாங்கிக் குமரனுடன் கணபதியைக் குணமாய்ப் பார்த்து
நன்றாகக் கிரிவலமாய் வந்த போக்கு நல்லகனி தானீவோம் என்று சொன்னார்:
பயன்றான கனியறிந்து குமரன் றானும் பாய்ந்துமயி லேறிகிரி வலஞ்சென்றானே.

3. சென்றபின்பு கணபதியும் ஆலோ சித்துத் தீர்க்கமுள்ள மேருகிரி நீர்தா மென்று
கண்டவுடன் சிவனுமையாள் பாதந் தன்னைக் கருத்துடனே சுற்றிவந்து கனியை வாங்கிக்
கொண்டந்த சிவனுமையைத் தியானஞ் செய்து குறியறிந்து நெறி தமக்குள் திருவைப் போற்றித்
தின்றுருசி கண்டறிந்து நிற்கும் போது தீர்க்கமுள்ள கணபதியை வாவென் றாரே.

4. வாவென்றே எடுத்தணைத்தங் கருட்பாலீந்து மகத்தான ஐவருக்கும் பீடமாகி
ஆவென்று மூலமதற் கரசாய் நின்றே ஐந்தெழுத்திற் குயிரான ஆதி யாகிக்
கூவென்ற சத்துசித்த சுத்த மாகிக் குவிந்தெழுந்த வாதிகுரு தேசி யாகிப்
பூவென்ற வாயிரத்தெண் மலருக் குள்ளே பொருந்திமன அறிவாலே யிருந்து வாழே.

5. இருந்துவா ழென்றுரைத்த வேளை தன்னில் ஏகாந்த மயில்வீர னெதிரில் வந்தே
அருந்தவமாய் நின்றநிலை தன்னைப் பார்த்தே அருமையுள்ள கண்மணியே வா வென் றேதான்
வருந்தியே மாங்கனியொன் றீந்து. நல்ல மகத்தான அண்டரண்ட வரைகள் சுற்றித்
திருந்தியே தீர்க்காயுள் பெற்று வாழ்ந்து தீர்க்கமுடன் மலைக்கரசா யிருந்து வாழே.

6. வாழென்று சொன்னவுடன் மயில்வீ ரன்தான் மகத்தான சிவசத்திபத மேற்கொண்டே
ஆவென்று மயிலேறிக் கயிலா சத்தை ஆவலுடன் சுற்றிவரும் போதி லேதான்
சூழென்றே இமயகிரி வடபா கத்திற் சுத்த சித்த மானதபோதனர்கள் கண்டு
தாள்பணிந்து வணக்கமதாய் நிற்கும் போது தபோதனர்கள் ரிடிகளுமே தாம்வந் தாரே.

7. வந்தவரைத் தான்பார்த்து வரையில் நிற்க மகத்தான சற்குருவென் றடிபணிந்தே
இந்தமலைச் சாரலிலே வெகுநா ளாக இன்பமுடன் தவஞ்செய்து வாழ்ந்தோமையா!
அந்தரமாய் ராட்சதர்கள் அண்டி வந்தே அலங்கோலஞ் செய்துமே துரத்துகின்றார்!
சுந்தரமாயிருந்து தவங் காவாய்! என்று சுத்த சித்தமாய்த் தவத்தைக் தொடங்கி னாரே.

8. தொடங்கிமன மடங்கிநிலை தன்னைக் காத்துச் சுத்தமுடன் நின்றுவிளை யாடும் போதில்
அடங்கிமன மடங்காத அசுரர் தாமும் அஞ்சாமல் அழும்புசெய்யு மகத்தைப் பார்த்துத்
திடங்கொண்டு மயிலேறிச் செவ்வேல் கொண்டு சிவந்துவரும் அசுரர்கிளை மாளவென்று
படங்குவித்து வேல்முனையைத் தியானம் பண்ணிப் பாயவிட அசுரர்கிளை பறந்து போச்சே!

9. பறந்துபோய்ப் பலவிதமாய் ரூபங் கொண்டு பந்திபந்தி யாங் அசுரர் பறந்து வந்தார்;
சிறந்துவந்த சேனைகளை நன்றாய்ப் பார்த்துத் தீர்க்கமுள்ள மயிலேறித் தெளிந்து நின்றே
அறந்தழைக்க வேணுமென்று தூல சூட்சம் அரூபமெனுங் காரணமாய் ரூபங் கொண்டு
நிரந்தரமாய் வந்தபொலா அசுரர் தம்மை நிர்த்தூளி செய்துதவம் நிலைகொண்டானே.

10. நிலைகொண்டு நின்றசெயங் கொண்டு சிந்தை நேர்மையுடன் தவஞ்செய்யு முனிவர் கண்டு
கலைகொண்டு மனந்தெளிந்து மகிழ்ச்சி யாகிக் கானமயில் வீரனடி கருதிப் போற்றித்
தலைகொண்டு தாள்பணிந்தே அருட்கண் பெற்றுத் தபோதனரும் ரிடிகளுமே தாம் பணிந்து
சிலைகொண்டு நின்றவடி வேலன் தன்னைத் தெரிசித்தே அவரவர்கள் பதிசென் றாரே.

11. பதிதேடி யவரர்கள் செல்லும் போது பத்தியுள்ள அகத்தியமா முனிவன் வந்து
விதியறிந்தே அசுரர்கிளை மாள வென்று வெற்றியுள்ள வடிவேலைத் தியானம் பண்ணிக்
கெதியறிந்து தூலமுடன் சூட்சமாகிக் கிருபையுள்ள காரணமாம் ரூபங் கொண்டு
சதியறிந்து சங்காரஞ் செய்தா யையா சண்முகமே என்குருவே! சரணந்தானே

12. சரணமென்றே அகத்தியமா முனியைப் பார்த்துச் சண்முகமாய் நின்றவடி வேலன் தானும்
திரணமதாய்த் தானறிந்து, நீ யார்? என்னைத் திருவடியைப் பூசை செய்யுஞ் சேயன் என்றார்:
கரணமந்தக் கரணமதாய் வந்த தேதோ? கருணையுடன் வா என்று கடாட்சம் நல்கி
தருணமறிந் துதவுவது தருமமென்று சங்கையுடன் தான் வந்த வகைசொல்வாயே?

13. சொல்லென்று மயில்வீ ரன் கேட்க வந்த சோதிமய மான அகத்தியர் தாம் சொல்வார்:
சல்லென்று வந்தபொலா அசுரர் தம்மைச் சண்முகமாய் நின்றவடி வேலுங்கொண்டு
செல்லென்று சங்காரஞ் செய்தா யந்தத் திருவுருவாய் நின்றகா ரணத்தைக் காட்டி
உள்ளென்ற ஆகார தூல சூட்சம் உண்மையென் றகாரணமு ரை செய்வாயே.

14. உரைசெய்வா யென்றுசொன்ன வுறுதி கேட்டே உண்மையென்று மயில்வீரன் உறுதியாகி
நிரைசெய்தே எக்கியங்கள் தாமுண் டாக்கி நேமமுடன் அகத்தியமா முனிவா என்றே
அரையறிந்தே அருகிருத்தி ஓம் குண்டம் ஆதியென்ற மந்திரத்தி லங்கி யாக்கிப்
புரையறிந்து மந்திரங்கள் செபிக்கும்போது பூரணமாய்க் கும்பமதில் தானுண் டாச்சே.

15. உண்டான பூரணமாய்க் கும்பம் வாங்கி உண்மையென்ற மாமுனிக்கே அபிடே கித்து
நன்றான நவக்கிரக மொன்ப துக்கும் நலமான அனுக்கிரக நிலையுங் காட்டிக்
குன்றான அனுக்கிர வாசல் காணக் குவிந்துமன அறிவதனால் விண்ணென் றூணே.

16. விண்ணென்று விசையுடனே முனைநா வுள்ளே மெய்ஞ்ஞான வாசலது திறக்கு மப்போ
கன்னென்ற கபாடவழிக் குள்ளே நின்று கலையறிந்து வாசியினால் கமலம் நோக்கி
உன்னென்று மூலமதில் வங்கென பூரி உறுதியென்ற சமாதியிலே சிங்கென் ரேசி
என்றென்று மிப்படியே கொண்டு நின்றால் ஏகமுள்ள தசதீட்சை யுண்மை கேளே.

17. உண்மையுடன் சுழுமுனையில் விண்ணென் றூணி உறுதியுடன் ஆராத தீட்சை கேளு.
நன்மையுடன் ஓங்- ரீங்- அங் -உங்கெண் றோதி நாட்டமுடன் பதினாறாம் உருவே செய்தால்
தண்மையுடன் கணபதியும் பிரகா சிப்பார் தானமென்ற சுழுமுனையில் தன்னைப் பார்த்து
நுண்மையுடன் ஓம்நமசி வாய மென்றால் நோக்குமுன்னே பிரமந்தரி சனமுமாமே.

18. ஆமப்பா நமசிவா யநம வென்றே அதன்பின்வய நமசிவய நமசி யென்று
தாமப்பா தலைகாலால் மாறிக் கொண்டு சங்கையுடன் கால்தலையால் மாறிக் கொள்ளு
ஆமப்பா நமசிவய சிவயநம வென்றும் அதன்பிறகு சிவயநம சிவநம வென்றும்;
ஓமப்பா நமசிவய வென்று மாற உண்மையென்ற ஆதாரஞ் சித்தி யாமே.

19. சித்தமுட னைந்தெழுத்தை மைந்தா! நீயும் செம்மையுடன் தலைகால்கால் தலையாய் மாறச்
சுத்தமுடன் ஆதரதே வதைகள் வந்து சொன்னபடி யிருதயத்தில் சுகமாய் நின்று
பத்தியுட னிப்படியே தியானம் பண்ணிப் பதிவாக விபூதியையுந் தளமாய்ப் பூசி
நித்தியமு மிப்படியே செய்து நின்றால் நிலையில்லாத் தூலசடம் நிலைக்கும் பாரே.

20. பாரப்பா கலையறிந்து நிலையில் நின்று பத்தியுட னாதர சூட்சங் கேளு;
நேரப்பா ஓம்கிலிஅங் கென்றென் றோது நிலையறிந்தே அங்கிலிநங்  கென்றென் றோது
காரப்பா வங்கிலிசிங் கென்றென் றோது கருணையுடன் சிங்கிலிவங் கென்றென்றோது
சாரப்பா வங்கிலியங் கென்றென் றோது சலுதியாம் அங்கிலி மங் கென்றென் றோதே.

21. ஓதியபின் வங்கிலிசிங் கென்றென் றோது உண்மையுடன் அங்கிலிசிங் கென்றேன் றோது
நீதியுடன் அங்கிலிமங் கென்றென் றோது நிலையறிந்து மங்கிலிரீங் கென்றென் றோதே
ஆதியுடன் ரீங்கிலிஓ  மென்றென்றோது அப்பனே தலைகாலாய் மாறி யோது
சோதியுடன் சுழுமுனையில் மனக்கண் சார்த்திக் சுத்தமுடன் விபூதியைநீ தரித்துக் கொள்ளே.

22. கொள்ளப்பா விபூதியைநீ தரித்துக் கொண்டு கூர்மையுடன் கால்தலையாய் மாறிக் கொண்டு
சொல்லப்பா ஓங்கிலிரீங் கென்றென் றோது சுத்தமுடன் ரீங்கிலிமங் கென்றென் றோது
வில்லப்பா மங்கிலிசிங் கென்றென் றோது விவரமதாய்த் தோற்றுமடா செய்கை யாவும்;
உள்ளப்பா மங்கிலிங் கென்றென் றோது உத்தமனே சிங்கிலி மங் கென்றென் றோதே

23. ஓதியபின் வங்கிலிசிங் கென்றென் றோது வுத்தமனே சிங்கிலிமங் கென்றென் றோது
நீதியுடன் மங்கிலிநங் கென்றென் றோது நிலையறிந்து நங்கிலியங் கென்றென் றோதே
சோதியுடன் மங்கிலிஓ மென்றென் றோது சுத்தமுடன் ஈராறு தவமுஞ் சித்தி
வீதியென்ற ஆதார மேலா தாரம் விண்ணடங்கிக் கண்ணடங்கி மேவி நில்லே.

24. நில்லப்பா கண்ணடங்கி விண்ணென் றூணி நிலையறிந்து பிராணாயஞ் செய்தால் மைந்தா!
கல்லப்பா தேகமது கால னேது? காலனென்னும் வியாதியெல்லாங் காணா தோடும்
உள்ளப்பா வாசியது முறுதி யாகும் ஓதுகின்ற மந்திரமுஞ் சித்தி யாகும்;
சொல்லப்பா தூலமுடன் சூட்சஞ் சொன்னேன் துலங்கிநின்ற தூலத்தின் சுருங்கங் கேளே.

25. சுருக்கமுடன் ஆதார தூல சூட்சஞ் சொன்னபடி பிராணாயஞ் செய்து கொண்டே
உருக்கமுடன் செபதபங்கள் பூசையாலும் உண்மையா யுனக்குள்ளே கண்டு தேறிப்
பெருக்கமுடன் தானிருந்து சீவான் மாவே பிரணவமாய் நின்றபரம் நீரு மாகி
நெருங்கியந்த அண்டவெளிக் குள்ளே சென்று நேமமுடன் பிராணாயம் நினைவாய்ச் செய்யே.

26. செய்யப்பா பிராணாயம் நினைவாய்ச் செய்யச் சிவசிவா கருமானஞ் செப்பக் கேளு;
பொய்யப்பா போகாது பிராண வாயு பொருந்திநின்று விளையாடும் புதுமை கேளு:
பையப்பா சுழுமுனையில் விண்ணென் றூணிப் பதியாக மூலமதில் வங்கென் பூரி
மெய்யப்பா சுழுனையில்சிங் கென்று ரேசி வேகமுடன் கண்டம் அங் கென்று கும்பே.

27. அங்கென்று கண்டமதில் கும்பித் தேதான் அசையாது வாசிதிரு வாசிதானும்
செங்கமல மானசுழி பிண்டத் தேறும் திரும்பியந்தப் பிண்டமதில் சென்று வாழும்
சங்கையுடன் தன்னகத்தில் தானே தானாய்த் தன்மையுடன் நின்றுவிளை யாடும் வாசி
மங்களமாய்ச் சுழுனையிலே விண்ணென் றூணி மார்க்கமுடன் இகபரமா யிருந்து காணே.

28. காணவே சத்தியவள் தியானம் கேளு கருவாகச் சொல்லுகிறேன் கருத்தாய்க் கேளு;
பூணவே யுரைத்திடுவாய் அங்சிங் கென்று புத்தியுடன் பதினாறு வுருவே செய்து
தோணவே விபூதிதூ ளிதமே பூசிச் சுத்தமுடன் பராசக்தி நிர்த்தஞ் செய்வாள்;
ஊனவே யிப்படியே தியானம் பண்ணி உண்மையுடன் பிராணாய வுறுதி பாரே.

29. உறுதியுள்ள அகத்தியமா முனியே! கேளாய்; உண்மையுள்ள சத்தியைநீ தியானம் பண்ணிப்
பருதிமதி சுடரொளிபோல பஞ்ச கர்த்தாள் பதியறிந்து பிராணாயம் பதிவாய்ச் செய்து
சுருதிபொரு ளானதொரு பொதிகை மேவிச் சுகசீவ பிராணகலை வாசியேறிக்
கருதிமன மொன்றாகிச் சுழியில் நின்று கலக்கமற்ற அமிர்தபானங் கைக் கொள்ளே!

30. பானமென்ற மதியமிர்த பானங் கொள்ளப் பரபிரம மானசுழி வழியுங் காட்டித்
தானமென்ற ஆதார மேலா தாரந் தனையறியும் பிராணாயச் சங்கை சொல்லி
ஞானமென்ற நிலைகாட்டி மூலங்காட்டி நாதாந்த ஆறுமுக நிலையங் காட்டி
மோனமென்ற வடிவேலின் முனையுங் காட்டி முனையறிந்து கலைநிறுத்தி முடிமேல் நில்லே

31. நில்லப்பா சதுரகிரி முடியிற் சென்று நிலையான பொதிகையிலே வாசமாகி
உள்ளப்பா தானாகி விண்ணென் றூணி உன்மனத்தில் நினைத்ததொரு மந்த்ரந் தன்னைச்
சொல்லப்பா தியானமுடன் செபிக்கும் போது சுத்தமுடன் சித்திக்கும் சும்மா நின்று
செல்லப்பா அட்டாங்க யோகத் தேகிச் சிவாயகுரு பாதமதில் தெளிவாய் நில்லே.

32. தெளிவான தெளிவதனால் தன்னைக் கண்டு தீர்க்கமுட னிருந்துதவஞ் செய்ய வென்றும்
அழியாத அனுக்கிரக வரமு மீந்தே ஆர்வமுடன் மயில்வீரன் வடிவேல் கொண்டே
அழியாத அண்டவரை முடிமேற் சென்றே அட்டகிரி பாவதத்திற் கரசுமாகி
ஒழிவாகி அண்டவெளி யெங்குந் தானாய் ஓங்கார வடிவேலை யுவந்தான் முற்றே.